Αγωγή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

'''Αγωγή''' είναι το κύριο [[ένδικο βοήθημα]] με το οποίο ζητεί κάποιος να υπαχθεί μια διαφορά προς επίλυση στα [[πολιτικά δικαστήρια]]. Προβλέπεται και ρυθμίζεται στον [[Κώδικας Πολιτικής Δικονομίας|Κώδικα Πολιτικής Δικονομίας]] και αφορά κυρίως διαφορές [[Αστικό Δίκαιο|Αστικού]] και [[Εμπορικό Δίκαιο|Εμπορικού Δικαίου]], δηλαδή ως επί το πλείστον περιουσιακές διαφορές μεταξύ ιδιωτών ή [[έμπορος|εμπόρων]].

 

Η αγωγή ασκείται με '''κατάθεσή''' της στο δικαστήριο προς το οποίο απευθύνεται και με '''επίδοση''' σε αυτόν κατά του οποίου στρέφεται. Απλή κατάθεσή της χωρίς επίδοση στον αντίδικο δεν αρκεί για να θεωρηθεί η αγωγή ως ασκηθείσα. Αυτός που την ασκεί ονομάζεται '''ενάγων''' και αυτός κατά του οποίου στρέφεται ονομάζεται '''εναγόμενος''' (ή καθ’ ου).

 

Η επίδοση της αγωγής στον εναγόμενο γίνεται κατά την Πολιτική Δικονομία με μέριμνα του ενάγοντος: ο τελευταίος, αφού καταθέσει την αγωγή στη Γραμματεία του Δικαστηρίου προς το οποίο απευθύνεται και προσδιοριστεί [[δικάσιμος]] (ημερομηνία της δίκης), οφείλει να αναθέσει σε [[δικαστικός επιμελητής|δικαστικό επιμελητή]] της επιλογής του να την επιδώσει στον εναγόμενο μέσα σε ορισμένη προθεσμία πριν τη δικάσιμο.

 

Διακρίνεται σε τρεις κύριες κατηγορίες, ανάλογα με το είδος του αιτήματος που περιέχει:

* '''Καταψηφιστική''' είναι η αγωγή, με την οποία ο ενάγων ζητά να καταδικαστεί ο εναγόμενος σε πράξη ή παράλειψη, π.χ. να καταδικαστεί να καταβάλει ορισμένο ποσό που οφείλει ή να καταδικαστεί (να διαταχθεί από το δικαστήριο) να σταματήσει να χρησιμοποιεί μια επωνυμία που δημιουργεί σύγχυση με τον ενάγοντα στις συναλλαγές.

* '''Διαπλαστική''' είναι η αγωγή με την οποία ο ενάγων ζητά από το δικαστήριο να διαπλάσει (διαμορφώσει) μια έννομη σχέση, η οποία κατά τον [[νόμος|νόμο]] διαμορφώνεται μόνο με δικαστική απόφαση, π.χ. με την αγωγή διαζυγίου ζητά ο ενάγων από το δικαστήριο να λυθεί ο γάμος του, ο οποίος μπορεί κατά τον νόμο να λυθεί μόνο με δικαστική απόφαση.

 

Η άσκηση της αγωγής έχει ορισμένες έννομες συνέπειες. Οι κυριώτερες είναι:

* Η '''τοκοφορία της απαίτησης''': ο νόμος προβλέπει ότι ο εναγόμενος οφειλέτης μετά την άσκηση της αγωγής οφείλει στον ενάγοντα δανειστή [[τόκος|τόκους]] για την απαίτησή του, ακόμη κι αν η απαίτηση είχε συμφωνηθεί να είναι άτοκη. Οι τόκοι αυτοί ονομάζονται τόκοι επιδικίας και τι ύψος τους καθορίζεται (αφηρημένα για όλες τις περιπτώσεις) με απόφαση του Υπουργού Δικαιοσύνης.

 

Ο ενάγων στην αγωγή του οφείλει να κατονομάζει το δικαστήριο προς το οποίο απευθύνεται και τον εναγόμενο. Επίσης οφείλει να εκθέτει με σαφήνεια τα πραγματικά περιστατικά, στα οποία στηρίζεται η αξίωσή του ''(ιστορική βάση)'' και το αίτημά του ''(αιτητικό)''. Δεν οφείλει να αναφέρει τις διατάξεις νόμου στις οποίες στηρίζεται η αξίωσή του ''(νομική βάση)''· με βάση την αρχή ''[[iura novit curia]]'' (=ο δικαστής γνωρίζει τους νόμους) το δικαστήριο θα υπαγάγει μόνο του τα πραγματικά περιστατικά στον ορθό κανόνα δικαίου. Στην πράξη πάντως συνήθως αναφέρεται και η νομική διάταξη που θεμελιώνει το δικαίωμα του ενάγοντος. Η αγωγή είναι υποχρεωτικά έγγραφη και υπογράφεται συνήθως από τον [[πληρεξουσιότητα|πληρεξούσιο]] [[Δικηγόρος|δικηγόρο]] του ενάγοντος, εκτός από τις περιπτώσεις όπου δεν είναι υποχρεωτική η παράσταση με δικηγόρο στο δικαστήριο. Προφορικά μπορεί να ασκηθεί αγωγή μόνο κατ' εξαίρεσιν σε μικρά [[ειρηνοδικείο|ειρηνοδικεία]].

 

Η αγωγή προβλέπεται ως ένδικο βοήθημα και στο [[Διοικητικό Δίκαιο]] ενώπιον των [[Διοικητικά Δκαστήρια|Διοικητικών Δικαστηρίων]], για τις περιπτώσεις που ο διοικούμενος (ο πολίτης) ζητά από το δικαστήριο να καταδικαστεί το κράτος να του καταβάλει ορισμένο ποσό.

 

[[Κατηγορία:Δικονομικό Δίκαιο]]