Μονή Βλατάδων: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ιδρύθηκε κατά τα μέσα του 14ου αιώνα σε χώρο που πιθανώς να φιλοξενούσε παλαιότερο ναό, από τον κρητικής καταγωγής μητροπολίτη Θεσσαλονίκης Δωρόθεο Βλαττή και τον αδελφό του Μάρκο. Οι πρώτες ιστορικές αναφορές στη Μονή Βλαττάδων γίνονται το [[1405]] στο οδοιπορικό του Ρώσου περιηγητή Ιγνατίου του Σμολένσκ. Κατά τον 15ο αιώνα η μονή γνώρισε μεγάλη ακμή. Μετά [[Οι τρεις αλώσεις της Θεσσαλονίκης|την άλωση της Θεσσαλονίκης]] οι [[Τούρκοι]] της έδωσαν κάποια προνόμια, που επικυρώθηκαν και με [[φιρμάνι]] του [[Μωάμεθ Β΄ ο Πορθητής|Μωάμεθ Β΄]] το [[1446]]. Σύμφωνα με παράδοση του 16ου αιώνα, η προνομιακή αυτή μεταχείριση οφειλόταν στη βοήθεια που είχαν προσφέρει οι μοναχοί της στους Τούρκους για την άλωση της πόλεως. Εξάλλου, από ορισμένα κτίσματα οθωμανικής τεχνοτροπίας φαίνεται ότι τον 16ο αιώνα στη μονή εγκαταστάθηκαν Τούρκοι. Το [[1633]], με [[σιγίλλιο]] του Πατριάρχη [[Κύριλλος Λούκαρις|Κυρίλλου Λούκαρι]], η Μονή Βλαττάδων προσαρτήθηκε ως [[μετόχιο]] στη [[Μονή Ιβήρων]] του Αγίου `Ορους. Το [[1801]] ανακαινίσθηκε το καθολικό της μονής, αλλά το [[1870]] μια πυρκαϊά κατέστρεψε μέρος της, συμπεριλαμβανόμενης και της βιβλιοθήκης. Οι ζημιές επισκευάσθηκαν με έξοδα του [[Οικουμενικό Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]].