Τζουζέπε Βέρντι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Verdi.jpg|thumb|right|250px|Ο Τζουζέπε Βέρντι σε προσωπογραφία του Giovanni Boldini.]]

[[File:Giuseppe Verdi signature.jpg|250px|thumb|]]

 

 

Παρά ταύτα το [[1840]] παρουσιάστηκε η κωμική όπερα ''Μια μέρα βασιλείας'', η οποία όμως σημείωσε αποτυχία. Στενοχωρημένος ο Βέρντι αποσύρθηκε στο σπίτι του στο [[Μιλάνο]]. Έτσι δύο χρόνια μετά, με τον θρίαμβο της τέχνης πάνω στον πόνο του, το [[1842]], αποδέχθηκε την πρόταση να ξαναρχίσει να γράφει όπερες για τη Σκάλα του Μιλάνου και η όπερά του ''[[Ναμπούκο]]'' ή ''Ναβουχοδονόσωρ'' απέσπασε πολύ καλές κριτικές και γνώρισε μεγάλη επιτυχία. Από τότε ο Βέρντι αφοσιώθηκε στη σύνθεση όπερας. Ήταν η αρχή μιας θριαμβευτικής σταδιοδρομίας που συνδέθηκε πολύ στενά με τις προσπάθειες για την πολιτική ένωση της Ιταλίας. Μια τάση που ο ίδιος ο Βέρντι ενεθάρρυνε με τη θεματολογία των έργων του, τα οποία, εμπνεόμενα από το ιστορικό παρελθόν και επενδυμένα με εντυπωσιακά χορωδιακά, δημιουργούσαν εύκολα στο κοινό συνειρμούς με την τρέχουσα πολιτική πραγματικότητα.

 

 

Μετά από ένα μεγάλο διάστημα σιωπής, η γνωριμία του με τον κατά πολύ νεότερό του ποιητή και συνθέτη [[Αρίγκο Μπόιτο]] ανανέωσε το ενδιαφέρον του Βέρντι για την όπερα. Το 1887 παρουσιάστηκε ο ''[[Οθέλος (Βέρντι)|Οθέλλος]]'' και τέλος το 1893 ο ''Φάλσταφ'' και τα δύο σε λιμπρέτα του Μπόιτο βασισμένα σε έργα του [[Ουίλλιαμ Σαίξπηρ|Σαίξπηρ]]. Ο Βέρντι πέθανε στις [[27 Ιανουαρίου]] [[1901]] ύστερα από βαρύ εγκεφαλικό επεισόδιο. Στην κηδεία του προσήλθαν 200.000 άνθρωποι, τιμή που άρμοζε στον μεγάλο Ιταλό που τόσο αγαπήθηκε.

 

Εκτός μουσικής σκηνής διακρίθηκε για τον καλό χαρακτήρα του και τις αγαθοεργίες του. Μεταξύ άλλων χρηματοδότησε την ανέγερση και τη λειτουργία ενός νοσοκομείου και δημιούργησε έναν Οίκο Ανάπαυσης για τους αναξιοπαθούντες μουσικούς, σε μια κρύπτη του οποίου τάφηκε και ο ίδιος.

 

{{DEFAULTSORT:Βερντι Τζουζεπε}}