Σβάντε Αρρένιους: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ πανεπιστήμια |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 7:
Γεννήθηκε στο Βικ (''Vik'') κοντά στην [[Ουψάλα]] στις [[19 Φεβρουαρίου]] [[1859]] και ήταν γιος του Σβάντε Γκούσταφ Αρρένιους και της Καρολίνα Κρισίνα Τούνμπεργκ. Οι πρόγονοί του ήταν γεωργοί. Ο θείος του έγινε καθηγητής βοτανικής και πρύτανης του Γεωπονικού Κολλεγίου ''Ultuna'' κοντά στην Ουψάλα και αργότερα γραμματέας της Σουηδικής Γεωργικής Ακαδημίας. Ο πατέρας του ήταν διοικητικός υπάλληλος στο [[Πανεπιστήμιο της Ουψάλα]]. Η οικογένεια μετακόμισε στην Ουψάλα το [[1860]].
Ο μικρός Σβάντε φοίτησε στο καθολικό σχολείο του οποίου ο διευθυντής ήταν πολύ καλός δάσκαλος της φυσικής. Έμαθε να διαβάζει μόνος του από ηλικία
Ο Αρρένιους, υπό την επίβλεψη του Έντλουντ, ξεκίνησε το ερευνητικό του έργο στις μετρήσεις της ηλεκτρεγερτικής δύναμης αλλά σύντομα στράφηκε σε άλλα ερευνητικά πεδία. Το 1884 δημοσίευσε στα γαλλικά τη διατριβή με τίτλο "''Recherches sur la conductibilité galvanique des électrolytes''" (''Έρευνες πάνω στη γαλβανική αγωγιμότητα των ηλεκτρολυτών''). Το κυριότερο συμπέρασμα της μελέτης αυτής ήταν ότι οι [[Ηλεκτρόλυση|ηλεκτρολύτες]], όταν διαλύονται στο νερό, διασπώνται (ο σωστός όρος είναι «''διίστανται''») σε διαφορετικό ποσοστό σε θετικά και αρνητικά [[ιόντα]]. Ο βαθμός διάστασης εξαρτάται κυρίως από τη φύση της ουσίας και τη [[συγκέντρωση|συγκέντρωσή]] της στο [[διάλυμα]]. Η διάσταση είναι μεγαλύτερη όσο μεγαλύτερη είναι η αραίωση του διαλύματος.
Η ιδέα του Αρρένιους για την σύνδεση μεταξύ του [[ηλεκτρισμός|ηλεκτρισμού]] και των [[χημικός δεσμός|χημικών δεσμών]], παρόλο που υποστηρίχθηκε από τον Μπερζέλιους, δεν έγινε αρχικά πλήρως αποδεκτή κυρίως από επιστήμονες κάποιας ηλικίας την εποχή που δημοσιεύθηκε η διατριβή. Όμως, ο Όττο Πέττερσον, καθηγητής Χημείας στη [[Στοκχόλμη]], τόνισε την πρωτοτυπία της εργασίας και ο διάσημος χημικός Όστβαλντ ταξίδεψε στην [[Ουψάλα]] για να γνωρίσει το νεαρό επιστήμονα και να του προσφέρει μια θέση στο εργαστήριό του στη [[Ρίγα]]. Ο Αρρένιους
Κατά τη διάρκεια αυτών των ετών ο Αρρένιους μπόρεσε να αποδείξει την επίδραση της ηλεκτρολυτικής διάστασης στην [[ωσμωτική πίεση]] αλλά και τη μείωση του [[σημείο πήξης|σημείου πήξης]] και την άνοδο του [[σημείο βρασμού|σημείου βρασμού]] των διαλυμάτων που περιέχουν ηλεκτρολύτες. Σε μια μνημειώδη μάλιστα εργασία του, το 1887, ανακεφαλαίωσε τα συμπεράσματα της διατριβής του, προσθέτοντας και μερικά νεώτερα δεδομένα. Αργότερα μελέτησε τη σημασία της θεωρίας του σε βιολογικά και ιατρικά προβλήματα. Η τεράστια σημασία της θεωρίας της ηλεκτρολυτικής διάστασης του Αρρένιους αναγνωρίζεται πλέον από όλους, έστω και αν έγιναν ορισμένες απαραίτητες τροποποιήσεις.
Γραμμή 19:
Το 1891, ο Αρρένιους δε δέχθηκε θέση καθηγητή στο γερμανικό πανεπιστήμιο του [[Γκίσεν]] αλλά αμέσως μετά έγινε υφηγητής στη Στοκχόλμη. Το 1895 έγινε καθηγητής Φυσικής εκεί ενώ διετέλεσε και πρύτανης από το 1897 έως το 1905, όταν και αποσύρθηκε από την καθηγεσία. Το 1898 δημοσίευσε το βιβλίο «'' Θεωρητική Ηλεκτροχημεία''» και το 1906 τις «''Χημικές Θεωρίες''».
Το 1905, δέχθηκε πρόσκληση σε καθηγεσία στο [[Βερολίνο]] και η Ακαδημία Επιστημών αποφάσισε τότε να δημιουργήσει Ινστιτούτο Φυσικής Χημείας με επικεφαλής τον Αρρένιους. Το νέο ερευνητικό ίδρυμα εγκαινιάσθηκε το 1909. Πολλοί επιστήμονες ήρθαν σ' αυτό και από τη Σουηδία μόνο και μόνο για να συνεργαστούν με τον Αρρένιους.
Ένα ακόμα πεδίο στο οποίο διέπρεψε ο Αρρένιους ήταν και η ''Φυσιολογική Χημεία''. Μελέτησε τις τοξίνες και τις αντιτοξίνες χρησιμοποιώντας τους νόμους της χημικής ισορροπίας. Το 1907 δημοσίευσε την «''Ανοσοχημεία''», το 1915 τους «''Ποσοτικούς Νόμους της Βιολογικής Χημείας''» και το 1918 τις «''Διαλέξεις στη Θεωρία των Διαλυμάτων''».
Γραμμή 29:
Το 1911 ο Αρρένιους εξελέγη Αλλοδαπό Μέλος της [[Βασιλική Εταιρεία της Αγγλίας|Βασιλικής Εταιρείας της Αγγλίας]], βραβεύθηκε με το Μετάλλιο της Εταιρείας Davy και το 1914 με το Μετάλλιο Faraday της Χημικής Εταιρείας της Αγγλίας. Έλαβε τιμητικές διακρίσεις από τα Πανεπιστήμια του [[Πανεπιστήμιο του Μπέρμιγχαμ|Μπέρμινγχαμ]], του [[Πανεπιστήμιο του Καίμπριτζ|Καίμπριτζ]], του [[Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου|Εδιμβούργου]], του [[Πανεπιστήμιο του Γκρόνινγκεν|Γκρόνιγκεν]], της [[Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης|Χαϊδελβέργης]], της [[Πανεπιστήμιο της Λειψίας|Λειψίας]] και της [[Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης|Οξφόρδης]].
Παντρεύτηκε δύο φορές - το 1894 τη Σοφία Ρούντμπεργκ, με την οποία απέκτησε ένα γιο, και το 1905 τη Μαρία Γιόχανσσον με την οποία
[[Αρχείο:Nobel prize medal.svg|left|50px]]
Βραβεύθηκε με [[Βραβείο Νόμπελ Χημείας|Νόμπελ χημείας]] το [[1903]] για τη θεωρία της ηλεκτρολυτικής διάστασης. Σταμάτησε να εργάζεται στις αρχές του 1927, πάσχοντας από υπερκόπωση και έγραψε τα απομνημονεύματά του μέχρι τις [[2 Οκτωβρίου]] [[1927]] οπότε και απεβίωσε σε ηλικία 68 ετών.
| |||