Ανάκτορο Μπλένειμ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η κατασκευή κάθε άλλο παρά απρόσκοπτη θα μπορούσε να χαρακτηριστεί. Η Δούκισσα Σάρα Τσώρτσιλ ήταν γυναίκα με ισχυρή θέληση και προτιμούσε, αντί μια παρόμοια αρχοντική κατοικία, ένα πολύ μικρότερο εξοχικό, το οποίο θα είχε πολύ λιγότερες εργασίες συντήρησης και μεγαλύτερη πρακτική αξία για την ίδια και κατά δεύτερο λόγο θα επεδείκνυε το "στάτους" της οικογένειας.<ref name=bl/> Αφού "πείστηκε" για την κατασκευή του Μπλενχάιμ, εξέφρασε την προτίμησή της για την επιλογή αρχιτέκτονα προς τον Σερ [[Κρίστοφερ Ρεν]] (Christopher Wren), διάσημο για την κατασκευή του καθεδρικού ναού του Αγίου Παύλου (Saint Paul's cathedral) του [[Λονδίνο|Λονδίνου]]. Όμως ο Δούκας στράφηκε προς έναν καθόλου γνωστό και άπειρο αρχιτέκτονα (αν και γνωστό συγγραφέα), τον Σερ [[Τζων Βάνμπρα]] (Sir John Vanbrugh) και τον έμπειρο συνεργάτη του Νίκολας Χώκσμουρ (Nicholas Hawksmoor), στον οποίο ανατέθηκε η σχεδίαση και η κατασκευή (1705). Το "δίδυμο" αυτό είχε μόλις ολοκληρώσει τα πρώτα στάδια κατασκευής του [[Κάστρο Χάουαρντ|Κάστρου Χάουαρντ]] (Castle Howard) στο [[Γιορκσάιρ]]. Η Σάρα Τσώρτσιλ βρισκόταν σε συνεχή σύγκρουση με τον Βάνμπρα, τόσο σε θέματα αισθητικής όσο και σε θέματα σχεδίασης: Η Δούκισσα ήθελε ένα πρακτικό σπίτι και όχι ένα μνημείο, κάτι που βρισκόταν σε ευθεία αντίθεση με τις αντιλήψεις της εποχής σχετικά με την ανέγερση παρόμοιων κατασκευών και την λαϊκή αντίληψηθέληση, καθώς τα έξοδα κατασκευής πλήρωνε το αγγλικό κράτος και, συνεπώς, ο λαός. Τελική συνέπεια των προστριβών αυτών ήταν η απομάκρυνση του Βάνμπρα από την κατασκευή το 1719. Το ανάκτορο ολοκληρώθηκε υπό την επίβλεψη του συνεργάτη του Χωκσμουρ<ref name=un/>, ενώ στο μεταξύ η χρηματοδότηση είχε περικοπεί (1712) και ο Δούκας αναγκάστηκε να χρηματοδοτήσει ο ίδιος την αποπεράτωσή του.<ref name=bl/>