Πιοτρ Σεβυριόφ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Πιοτρ (Πέτρος) Γιάκοβλεβιτς Σεβυριόφ''' ([[ρωσική γλώσσα|ρωσ.]] Пётр Я́ковлевич Шевырёв: Πιοτρ Γιάκαβλιεβιτς Σιβυριόφ, 7 Μαΐου 1863 — 20 Μαΐου 1887), ήταν [[Ρώσοι|ρώσος]] ναρόντνικος ([[ναροντνισμός]]=ευρύ λαϊκό επαναστατικό κίνημα των αγροτών στη Ρωσία, στα τέλη του 19ου αιώνα) επαναστάτης, μέλος της τερροριστικής φράξιας της οργάνωσης ''Λαϊκή Θέληση'' ([[ρωσική γλώσσα|ρωσ.]] Народная воля: ναρόντναγια[[Ναρόντναγια βόλιαΒόλια]]).

Γιος πλούσιου εμπόρου ευγενικής καταγωγής, γεννήθηκε στην [[Ουκρανία]] και τo 1883 εγγράφηκε στο Πανεπιστήμιο του [[Χάρκοβο|Χαρκόβου]] και λίγο αργότερα, έπειτα από αίτημα του αδελφού του στις Αρχές, μεταγράφηκε στο Πανεπιστήμιο της [[Αγία Πετρούπολη|Αγίας Πετρούπολης]] και στη Σχολή Φυσικών Επιστημών λόγω του ότι υπέφερε από [[φυματίωση]] και στην πρωτεύουσα μπορούσε να καταφύγει στις ιατρικές συμβουλές διάσημων γιατρών. Το χειμώνα του 1885-86, ίδρυσε την παράνομη οργάνωση με την επωνυμία ''Φοιτητική Ένωση'' ή ''Ένωση Ομάδων Συγγένειας'' ([[ρωσική γλώσσα|ρωσ.]] Союз землячеств: σαγιούς ζιμλιάτσιεστφ).

Παρά την ασθένειά του, εκινείτο συνεχώς, πάντα ανήσυχος και ενοχλητικός, με αξιόλογες οργανωτικές δεξιότητες, όντας η προσωποποίηση της πρωτοβουλίας. Στο μυαλό του το ένα σχέδιο ακολουθούσε ένα άλλο, για να καταλήξει τέλος στην ανάγκη πρακτικής αντιμετώπισης των ζητημάτων, μακριά από εκετεταμένες θεωρητικολογίες, προπαγανδίζοντας έτσι τον επικίνδυνο δρόμο του ολομέτωπου αγώνα με την κυβέρνηση. Συμμετείχε σε μυστικές οργανώσεις και σε πολλά περίπτερα εκθέσεων των φοιτητικών επαναστατικών σχηματισμών και έβγαζε πολλούς λόγους περί αναγκαιότητας επιτάχυνσης των μεταρρυθμίσεων στη Ρωσία. Διακρινόταν για το ήθος του και τη θέλησή του για αγώνα.

Στα τέλη του 1886, ίδρυσε μαζί με τον [[Αλέξανδρος Ουλιάνοφ|Αλεξάντρ Ιλίτς Ουλιάνοφ]], μεγαλύτερο αδελφό του μικρού ακόμα [[Βλαντιμίρ Λένιν|Βλαντίμιρ Ιλίτς Ουλιάνοφ]] (το γνωστό μετέπειτα Λένιν), με τον οποίο γνωρίστηκαν στο Πανεπιστήμιο, την "Τερροριστική Φράξια" της Ναρόντναγια Βόλια, η οποία επιχείρησε να δολοφονήσει τον [[τσάρος|τσάρο]] [[Αλέξανδρος Γ' της Ρωσίας|Αλέξανδρο Γ']], την 1η Μαρτίου 1887 (με το παλαιό ημερολόγιο). Η απόπειρα αποκαλύφθηκε πριν πραγματοποιηθεί και η αστυνομία επιδόθηκε σε ένα ανελέητο κυνήγι των συνωμοτών.

Ο Σεβυριόφ, φυγόδικος ακόμα, είχε καταφύγει στην [[Κριμαία]], ώστε να επωφεληθεί από το πιο ζεστό κλίμα της περιοχής, καθώς παρουσίαζε έξαρση η νόσος του ([[φυματίωση]]). Συνελήφθη στη [[Γιάλτα]] στις 7 Μαρτίου και στις 19 Απριλίου καταδικάστηκε σε θάνατο δια απαγχονισμού κατά τη διάρκεια της επονομαζόμενης δίκης της "Δεύτερης 1ης Μαρτίου" (από την ημερομηνία της απόπειρας δολοφονίας του τσάρου. Ονομάστηκε δεύτερη γιατί είχε ακολουθήσει η πρώτη του 1881 μετά τη δολοφονία τού πρώην τσάρου [[Αλέξανδρος Β' της Ρωσίας|Αλέξανδρου Β']]), που έγινε στην Αγία Πετρούπολη. Αρνήθηκε να κατονομάσει συνεργούς, αναλαμβάνοντας την ευθύνη ως ιδρυτής της οργάνωσης. Εκτελέστηκε στο κάστρο [[Ορέσεκ]] της Αγίας Πετρούπολης, μαζί με τον Αλέξανδρο Ουλιάνοφ, δύο εβδομάδες αργότερα.

Οι ναρόντνικοι απέτυχαν στον πρωταρχικό άμεσο στόχο τους, την ήττα και πτώση του τσαρισμού, καθότι έκαναν ένα σημαντικό στρατηγικό λάθος. Σε αντίθεση με τους [[Δεκεμβριστές]], που μισό αιώνα περίπου νωρίτερα είχαν θέσει θέμα αλλαγής του πολιτειακού, εμφορούμενοι από τις ιδέες και παραστάσεις που αποκόμισαν από τη συμμετοχή τους στους ναπολεόντειους πολέμους, περιθωριοποιώντας όμως το λαό, καθώς πίστευαν ότι δεν ήταν χειραφετημένος, με συνέπεια να απομονωθούν από τις μάζες, οι οποίες ένιωσαν περιφρονημένες και περίμεναν προτάσεις ευρύτερης απονομής κοινωνικής δικαιοσύνης και όχι την προσπάθεια ανατροπής του τσαρισμού, οι ναρόντνικοι και ο Σεβυριόφ υπερτίμησαν τις δυνατότητες της μάζας.