Νέα Αθηναϊκή Σχολή: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Με τον όρο '''Νέα Αθηναϊκή Σχολή''' αναφερόμαστε στο σύνολο των ποιητών που εμφανίστηκαν στη νεοελληνική λογοτεχνία μετά το [[1880]], με προεξάρχουσα μορφή τον [[Κωστής Παλαμάς|Κωστή Παλαμά]]. Ο όρος χρησιμοποιείται σε αντιδιαστολή προς την [[Α' Αθηναϊκή Σχολή]]. Αντ' αυτού συχνά χρησιμοποιείται και ο όρος '''Γενιά του 1880''', επειδή η τα πρώτα ανανεωτικά έργα εμφανίστηκαν το [[1880]]. Οι ποιητές της Γενιάς του 1880 ήταν νέοι ποιητές που αντιδρούσαν με τα ποιήματά τους στις υπερβολές του [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|αθηναϊκού ρομαντισμού]] και ενδιαφέρονταν για την καθιέρωση της [[δημοτική|δημοτικής]] στον ποιητικό λόγο.

Όπως ήταν φυσικό, η αλλαγήανανέωση του ποιητικού λόγου δεν μπορούσε ούτε να εκδηλωθεί χωρίς προετοιμασία, ούτε βέβαια να επικρατήσει αμέσως. Είναι ενδεικτικό εξ άλλου το γεγονός ότι και ο [[Κωστής Παλαμάς]] είχε υποβάλει στον προτελευταίο [[Α' Αθηναϊκή Σχολή#Ποιητικοί διαγωνισμοί|Βουτσιναίο διαγωνισμό]] το [[1876]] μια ποιητική συλλογή σε [[καθαρεύουσα]], με τίτλο ''Ερώτων έπη'', η οποία είχε χαρακτηριστεί από την κριτική επιτροπή ως "«λογιωτάτου γραμματικού ψυχρότατα στιχουργικά γυμνάσματα"». Κάποιοι ποιητές που διαφέρουνεμφανίστηκαν στην [[δεκαετία 1870]] με ποιήματα διαφορετικά από τηντο κλίμα της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]] αλλά δεν ακολούθησαν αμέσως ή ολοκληρωτικά τηντις αλλαγήνέες τάσεις της γενιάς του 1880 είναι οι: [[Γεώργιος Βιζυηνός]], [[Αριστομένης Προβελέγγιος]], [[Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος (ποιητής)|Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος]]. Αυτοί οι ποιητές ταλαντεύτηκαν μεταξύ [[καθαρεύουσα|καθαρεύουσας]] και [[δημοτική|δημοτικής]] και ο λόγος για τον οποίο θεωρούνται ότι βρίσκονται στο μεταίχμιο μεταξύ [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|παλαιάς]] και Νέας Αθηναϊκής Σχολής είναι το γεγονός ότι δεν συνέχισαν τις υπερβολές των [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Αθηναίων ρομαντικών]] αλλά παρουσίασαν ποιήματα με επιμελημένο στίχο και συγκρατημένη ευαισθησία χωρίς ακραίους συναισθηματισμούς. Γι' αυτόν τον λόγο ο [[Κωστής Παλαμάς]] τους ενέτασε εν μέρει στην ομάδα των ποιητών της γενιάς του.

Η χρονολογία [[1880]] έχει οριστεί ως ορόσημο γιατί εκείνη τη χρονιά εκδόθηκαν δύο ποιητικές συλλογές που εκφράζουν αυτό ακριβώς το πνεύμα της αλλαγής: Οι ''Στίχοι'' του [[Νίκος Καμπάς|Νίκου Καμπά]] και οι ''Ιστοί Αράχνης'' του [[Γεώργιος Δροσίνης|Δροσίνη]]. (Ο Δροσίνης υπέγραφε τα ποιήματά του στον "Ραμπαγά" με το ψευδώνυμο "Αράχνη"). ΦυσικάΟ [[Κωστής Παλαμάς]] όρισε ως πρώτους σταθμούς στην ποιητική εξέλιξη της νέας γενιάς την συλλογή του [[Ιωάννης Παπαδιαμαντόπουλος (ποιητής)|Παπαδιαμαντόπουλου]] ''Τρυγόνες και Έχιδναι'' ([[1878]]), τους ''Στίχους'' του [[Νίκος Καμπάς|Καμπά]] και τα ''Ειδύλλια'' του [[Γεώργιος Δροσίνης|Δροσίνη]]: «Οι ''Τρυγόνες και Έχιδναι'' σα ν' αποχαιρετούσαν κάτι που έσβυνεν· οι ''Στίχοι'' του Καμπά σα να πρωτοχαιρετούσαν κάποιο ξημέρωμα. Του Γ. Δροσίνη τα ''Ειδύλλια'' σαν να το εβεβαίωναν».<ref>Αποστολίδου 1992, σελ. 242</ref> Το σπουδαιότερο ποιητικό γεγονός όμως ήταν η έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του [[Κωστής Παλαμάς|Κωστή Παλαμά]] το [[1886]], με τίτλο ''Τα τραγούδια της πατρίδος μου''. Από τότε ο [[Κωστής Παλαμάς|Παλαμάς]] επιβλήθηκε και κυριάρχησε με το έργο του, με αποτέλεσμα όλη η παραγωγή της περιόδου, μέχρι τις αρχές του επόμενου αιώνα και τιςτην εμφάνιση νέεςνέων τάσειςτάσεων, να κινείται "«στη βαριά σκιά του Παλαμά"», όπως είχε γράψει χαρακτηριστικά ο Κ.Θ.Δημαράς<ref>''Ιστορία της Νεοελληνικής λογοτεχνίας'', σ. 411</ref>.