Τρεβωνιανός Γάλλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Τον Ιούνιο του 251, ο αυτοκράτορας [[Δέκιος]] και ο γιος του συν-αυτοκράτορας [[Ερρένιος Ετρούσκος]] σκοτώθηκαν στη [[μάχη της Αβρυττούς]] από τους Γότθους. Σύμφωνα με φήμες που υποστηρίζονται και από τον [[Δέξιππος|Δέξιππο]] (σύγχρονος Έλληνας ιστορικός) και τον δέκατο τρίτο [[Σιβυλλικοί χρησμοί|Σιβυλλικό]] χρησμό, η αποτυχία του Δέκιου ήταν σε μεγάλο βαθμό λόγω του Τρεβονιανού ο οποίος είχε συνωμοτήσει με τους εισβολείς. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο στρατός άκουσε την είδηση ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Τρεβονιανό, παρά τον [[Οστιλιανό|Οστιλιανό]], επιζών γιο του Δέκιου, που όδευε για τον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης. Η δράσηαντίδραση του στρατού, και το γεγονός ότι ο Τρεβονιανός φαίνεται να είχε καλές σχέσεις με την οικογένεια του Δέκιου, κάνει τον ισχυρισμό του Δέξιππου απίθανο<ref>Potter (2004), pp.247–248.</ref>. Ο Τρεβονιανός δεν υποχώρησε από την πρόθεση του να γίνει αυτοκράτορας, αλλά αποδέχθηκε τον Οστιλιανό ως συν-αυτοκράτορα, ίσως για να αποφύγει τον κίνδυνο ενός άλλου εμφύλιου πολέμου.

Στην προσπάθειά του να εξασφαλίσειδιασφαλίσει τη θέση του στη Ρώμη και να σταθεροποιήσει την κατάσταση στα σύνορα του Δούναβη, Οο Τρεβονιανός σύναψε ειρήνη με τους Γότθους. Σύμφωνα με τους όρους της ειρήνης, επετράπη στους Γότθους να εγκαταλείψουν τη ρωμαϊκή επικράτεια, διατηρώντας παράλληλα τους αιχμαλώτους τους και τα λάφυρα τους. Επιπλέον, συμφωνήθηκε να τους καταβάλλεται μια ετήσια επιχορήγηση.<ref>The Cambridge Ancient History, pp.39–40.</ref> Φτάνοντας στη Ρώμη, η διακήρυξη του Τρεβονιανού επικυρώθηκε επισήμως από την Σύγκλητο, με το γιο του Βολουσιανό να ορίζεται Καίσαρας. Στις 24 Ιουνίου το 251 ο Δέκιος θεοποιήθηκε, αλλά από τις 15 Ιουλίου ο Οστιλιανός εξαφανίζεται από την ιστορία. Είναι πιθανό ότι ο τελευταίος πέθανε κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που έπληττε τη Ρώμη εκείνη την εποχή.<ref>Potter (2004), p.248.</ref> Πρόθυμος να εμφανίσει τον εαυτό του κατάλληλο για την θέση και να κερδίσει την δημοτικότητα των πολιτών, ο Τρεβονιανός γρήγορα αντιμετώπισε την επιδημία παρέχοντας ταφή για τα θύματα της.

Ο Τρεβονιανός μπορεί επίσης να διέταξε κατά τόπους καιαλλά ασυντόνιστους διωγμούς κατά των Χριστιανών,<ref>The Cambridge Ancient History, p.40.</ref> αλλά τα μόνα στέρεα στοιχεία αυτού του ισχυρισμού είναι η φυλάκιση του Πάπα Κορνήλιου το 252.

Όπως και οιτων προκάτοχοίπροκάτοχων του, οη Τρεβονιανόςβασιλεία του Τρεβονιανού δεν είχεήταν εύκολη βασιλεία. Στην Ανατολή, ένας ευγενής της Αντιόχειας, ο [[Μαριάδης]], επαναστάτησε και άρχισε να λεηλατεί την Συρία και την Καππαδοκία, στην συνέχεια κατέφυγε στους Πέρσες. Ο Τρεβονιανός διέταξε τα στρατεύματά του να επιτεθούν στους Πέρσες, αλλά ο Πέρσης αυτοκράτορας [[Σαπούρ Α']] εισέβαλε στην [[Αρμενία]] και την κατέστρεψε, νικώντας ένα μεγάλο ρωμαϊκό στρατό στην Μπαρμπαλισσό το 252. Στη συνέχεια εισέβαλε στις ανυπεράσπιστες επαρχίες της Συρίας, καταλαμβάνοντας το σύνολο των φρουρίων και λεηλατώντας τις πόλεις της, συμπεριλαμβανομένης της Αντιοχείας, χωρίς καμία απάντηση.<ref>Potter (2004), pp.248–249.</ref> Οι Περσικές εισβολές επαναλήφθηκαν κατά το επόμενο έτος, αλλά ο Ουράνιος Αντωνίνος (ένας ιερέας που αρχικά ονομαζόταν Sampsiceramus), απόγονος του βασιλικού οίκου της Έμεσας, αντιμετώπισε τον Σαπούρ Α' και τον ανάγκασε να υποχωρήσει. Ωστόσο, ο ίδιος ανακηρύχθηκεαυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας<ref>The Cambridge Ancient History, p.40.</ref> και έκοψε νομίσματα με την εικόνα του πάνω τους<ref>Potter (2004), pp.249–250.</ref>.<ref>Potter (2004), pp.249–250.</ref> Στον Δούναβη, οι "Σκυθικές" φυλές ήταν για άλλη μια φορά σε αναβρασμό, παρά τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το 251. Εισέβαλαν στη Μικρά Ασία από τη θάλασσα, έκαψαν το μεγάλο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και επέστρεψαν στις εστίες τους με τα λάφυρα. Επίσης εισέβαλαν στην Κάτω Μοισία, στις αρχές του 253<ref>Potter (2004), p.252.</ref>, όπου ο Αιμιλιανός, κυβερνήτης της Μοισίας και της Παννονίας, πήρε την πρωτοβουλία της μάχης και νίκησε τους εισβολείς.