Τρεβωνιανός Γάλλος: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Τρεβονιανός Γάλλος''' (Γάιος Βίμπιος Αφίνιος Τρεβονιανός Γάλλος Αύγουστος<ref>Southern, Pat, ''The Roman Empire From Severus To Constantine'', Routledge, 2004, pgσ. 75.</ref><ref>Στα [[λατινικά]] το όνομα του είναι GAIVS VIBIVS AFINIVS TREBONIANVS GALLVS AVGVSTVS.</ref>) ήταν [[Ρωμαίοι|Ρωμαίος]] [[αυτοκράτορας]] από το 251 μ.Χ. έως το 253 μ.Χ. Συν-αυτοκράτορας του ήταν ο [[Βολουσιανός]].

Ο Τρεβονιανός γεννήθηκε στην [[Ιταλία]], σε μια οικογένεια από σεβαστήμε καταγωγή Ετρούσκωναπό [[Ετρούσκοι|Ετρούσκους]] Συγκλητικώνσυγκλητικούς. Απέκτησε δύο παιδιά από τον γάμο του με την Afinia Gemina Baebiana, τον Γάιο Βίμπιο Βολουσιανό, αργότερα συν-αυτοκράτορας, και μια κόρη την VibiaΩιμπία GallaΓάλλα. Η πρώιμη σταδιοδρομία του ήταν ένα τυπικό [[cursus honorum]] (θέσεις κρατικών λειτουργών που προορίζονταν για συκλητικούςσυγκλητικούς), με πολλές συναντήσειςτοποθετήσεις σε αξιώματα, τόσο πολιτικέςπολιτικά όσο και στρατιωτικέςστρατιωτικά. ΉτανΥπήρξε αναπληρωματικός [[Ύπατος|ύπατος]] και το 250 διορίστηκε διοικητής της ρωμαϊκής επαρχίας της [[Μοισία|Μοισίας]], κάτι που έδειχνεδείχνει την εμπιστοσύνη του αυτοκράτορα [[Δέκιος|Δέκιου]] σ ' αυτόν. Στη Μοισία ο Τρεβονιανός ήταν βασικός συντελεστής στην απόκρουση των συχνών εισβολών από τις Γοτθικέςγοτθικές φυλές του [[Δούναβης|Δούναβη]] και έγινε δημοφιλής στον στρατό, πράγμα που καταδεικνύεται κατα την σύντομη βασιλεία του απο την επίσημη εικόνα του: στρατιωτικό κούρεμα, σωματική διάπλαση [[Μονομάχος|μονομάχου]], εκφοβιστική στάση (εικόνα αριστερά)<ref>[http://www.metmuseum.org/toah/hd/ropo/ho_05.30_05.47.htm# Metropolitan Museum of Art: Λεπτομέρεια απο τοτην υπερμεγέθηςυπερμεγέθη χάλκινη προτομή του Τρεβονιανού, acc. no. 05.30]</ref>.

== Η άνοδοςάνοδός του στην εξουσία ==

Τον Ιούνιο του 251, ο αυτοκράτορας [[Δέκιος]] και ο γιος του συν-αυτοκράτορας [[Ερρένιος Ετρούσκος]] σκοτώθηκαν στη [[μάχη της ΑβρυττούςΑβρίττου]] ([[λατ.]] Abritus) από τους Γότθους. Σύμφωνα με φήμες που υποστηρίζονται και από τον [[Δέξιππος|Δέξιππο]] (σύγχρονος Έλληνας ιστορικός) και τον δέκατο τρίτο [[Σιβυλλικοί χρησμοί|Σιβυλλικό]] χρησμό, η αποτυχία του Δέκιου ήτανοφειλόταν σε μεγάλο βαθμό λόγωστον του ΤρεβονιανούΤρεβονιανό ο οποίος είχε συνωμοτήσει με τους εισβολείς. Σε κάθε περίπτωση, όταν ο στρατός άκουσε την είδηση ανακήρυξε αυτοκράτορα τον Τρεβονιανό, παράμαζί με τον [[Οστιλιανό|Οστιλιανό]], επιζώνεπιζώντα γιο του Δέκιου, που όδευε για τον αυτοκρατορικό θρόνο της Ρώμης. Η αντίδραση του στρατού, και το γεγονός ότι ο Τρεβονιανός φαίνεται να είχε καλές σχέσεις με την οικογένεια του Δέκιου, κάνει τον ισχυρισμό του Δέξιππου απίθανονα φαίνεται απίθανος<ref>Potter (2004), ppσσ.247–248.</ref>. Ο Τρεβονιανός δεν υποχώρησε από την πρόθεση του να γίνει αυτοκράτορας, αλλά αποδέχθηκε τον Οστιλιανό ως συν-αυτοκράτορα, ίσως για να αποφύγει τον κίνδυνο ενός άλλου εμφύλιου πολέμου.

[[File:MMA bronze 03.jpg|thumb|left|Χάλκινο άγαλμα του Τρεβονιανού που χρονολογείται στα χρόνια της βασιλείας του, το μοναδικό επιζών ολόκληροανέπαφο χάλκινο Ρωμαϊκόρωμαϊκό άγαλμα του 3ου αιώνα([[MetropolitanΜητροπολιτικό MuseumΜουσείο ofΤέχνης (Νέα ArtΥόρκη)|Μητροπολιτικό]])<ref>[http://www.metmuseum.org/toah/hd/ropo/ho_05.30_05.47.htm# Bronze portrait of Trebonianus Gallus, 05.30 ]</ref>]]

Στην προσπάθειά του να διασφαλίσει τη θέση του στη Ρώμη και να σταθεροποιήσει την κατάσταση στα σύνορα του Δούναβη, ο Τρεβονιανός σύναψε ειρήνη με τους Γότθους. Σύμφωνα με τους όρους της ειρήνης, επετράπη στους Γότθους να εγκαταλείψουν τη ρωμαϊκή επικράτεια, διατηρώντας παράλληλα τους αιχμαλώτους και τα λάφυραλάφυρά τους. Επιπλέον, συμφωνήθηκε να τους καταβάλλεται μια ετήσια επιχορήγηση.<ref>The Cambridge Ancient History, ppσσ.39–40.</ref> Φτάνοντας στη Ρώμη, η διακήρυξη του Τρεβονιανού επικυρώθηκε επισήμως από τηντη Σύγκλητο, με το γιο του Βολουσιανό να ορίζεται Καίσαρας. Στις 24 Ιουνίου το 251 ο Δέκιος θεοποιήθηκε, αλλά, από τις 15 Ιουλίου, ο Οστιλιανός εξαφανίζεται από την ιστορία. Είναι πιθανό ότι ο τελευταίος πέθανε κατά τη διάρκεια της επιδημίας πανώλης που έπληττε τη Ρώμη εκείνη την εποχή.<ref>Potter (2004), pσ.248.</ref> Πρόθυμος να εμφανίσει τον εαυτό του κατάλληλο για την θέση και να κερδίσει την δημοτικότητα των πολιτών, ο Τρεβονιανός γρήγορα αντιμετώπισε την επιδημία παρέχοντας ταφή για τα θύματα της {{παραπομπή}}.

Ο Τρεβονιανός μπορείίσως επίσης να διέταξε κατάασυντόνιστους τόπους αλλά ασυντόνιστουςτοπικούς διωγμούς κατά των Χριστιανών,<ref>The Cambridge Ancient History, pσ.40.</ref> τα μόναη στέρεαμόνη στοιχείαένδειξη αυτού του ισχυρισμού είναι η φυλάκιση του Πάπα Κορνήλιου το 252.

Όπως και των προκάτοχων του, η βασιλεία του Τρεβονιανού δεν ήταν εύκολη. Στην Ανατολή, ένας ευγενής της Αντιόχειας, ο [[Μαριάδης]], επαναστάτησε και άρχισε να λεηλατεί την Συρία και την Καππαδοκία, στην συνέχεια κατέφυγε στους Πέρσες. Ο Τρεβονιανός διέταξε τα στρατεύματά του να επιτεθούν στους Πέρσες, αλλά ο Πέρσης αυτοκράτορας [[Σαπούρ Α']] εισέβαλε στην [[Αρμενία]] και την κατέστρεψε, νικώντας ένα μεγάλο ρωμαϊκό στρατό στην ΜπαρμπαλισσόΒαρβαλισσό το 252. Στη συνέχεια εισέβαλε στις ανυπεράσπιστες επαρχίες της Συρίας, καταλαμβάνοντας το σύνολο των φρουρίων και λεηλατώντας τις πόλεις της, συμπεριλαμβανομένης της Αντιοχείας, χωρίς καμία απάντηση.<ref>Potter (2004), ppσσ.248–249.</ref> Οι Περσικές εισβολές επαναλήφθηκαν κατά το επόμενο έτος, αλλά ο Ουράνιος Αντωνίνος (ένας ιερέας που αρχικά ονομαζόταν SampsiceramusΣαμψιγέραμος), απόγονος του [[Σαμψιγέραμος|ομώνυμου βασιλικού οίκου]] της Έμεσας[[Έμεσα]]ς, αντιμετώπισε τον Σαπούρ Α' και τον ανάγκασε να υποχωρήσει. Ωστόσο, ο ίδιος αυτοανακηρύχθηκε αυτοκράτορας<ref>The Cambridge Ancient History, pσ.40.</ref> και έκοψε νομίσματα με την εικόνα του πάνω τους<ref>Potter (2004), ppσσ.249–250.</ref>.<ref>Potter (2004), ppσσ.249–250.</ref> Στον Δούναβη, οι "Σκυθικέςσκυθικές" φυλές ήταν για άλλη μια φορά σε αναβρασμό, παρά τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφηκε το 251. Εισέβαλαν στη Μικρά Ασία από τη θάλασσα, έκαψαν το μεγάλο ναό της Αρτέμιδος στην Έφεσο και επέστρεψαν στις εστίες τους με τα λάφυρα. Επίσης εισέβαλαν στην Κάτω Μοισία, στις αρχές του 253<ref>Potter (2004), pσ.252.</ref>, όπου ο Αιμιλιανός, κυβερνήτης της Μοισίας και της Παννονίας[[Παννονία]]ς, πήρε την πρωτοβουλία της μάχης και νίκησε τους εισβολείς.

Δεδομένου ότι ο στρατός δεν ήταν πια ευχαριστημένος με τον Αυτοκράτορα, οι στρατιώτες ανακήρυξαν αυτοκράτορα τον Αιμιλιανό. Με έναν σφετεριστή να απειλεί τον θρόνο του, ο Τρεβονιανός προετοιμάστηκε για μάχηπόλεμο. Ανακάλεσε διάφορες λεγεώνες και διέταξε οι ενισχύσεις να επιστρέψουν στη Ρώμη από την Γαλατία, κάτω από τις εντολές του μελλοντικού αυτοκράτορα [[Βαλεριανός|Βαλεριανού]]. Παρά τις διευθετήσεις αυτές, ο Αιμιλιανός εκστράτευσε δια μέσου της Ιταλίας και συνάντησε τον Τρεβονιανό στοστην InteramnaΙντέραμνα (σύγχρονο Τέρνι), πριν από την άφιξη του Βαλεριανού. Δεν είναι ξεκάθαρο τι ακριβώς συνέβη.<ref>SeeΒλ. Bray (1997), pσ.38, και για τις εκδοχές της ιστορίας και για τις πηγές της.</ref> Αργότερα,Μεταγενέστερες πηγές υποστηρίζουν ότι μετά την πρώτη ήττα, ο Τρεβονιανός και ο Βολουσιανός δολοφονήθηκαν από τα στρατεύματά τους<ref>Potter (2004), pσ.252.</ref> ή πως ο Τρεβονιανός δεν είχεπρόλαβε την ευκαιρία να αντιμετωπίσεινααντιμετωπίσει τον Αιμιλιανού καθόλου γιατί ο στρατός του προσχώρησε στον σφετεριστή.<ref>''The Cambridge Ancient History'', pσ.41.</ref> Σε κάθε περίπτωση, ο ίδιος και ο Βολουσιανός σκοτώθηκαν τον Αύγουστο του 253.<ref>Bray (1997), pσ.38.</ref>