Γερμανική επανένωση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η αρχή έγινε όταν τον Ιούλιο του [[1989]] πολλοί Ανατολικογερμανοί κατέφυγαν στις πρεσβείες της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο, τη Βουδαπέστη στην Ουγγαρία και την Πράγα στην [[Τσεχοσλοβακία]], ζητώντας άσυλο. Το παράδειγμά τους μιμήθηκαν στη συνέχεια χιλιάδες συμπατριώτες τους, που κατέφευγαν παράνομα στη Δυτική Γερμανία, αναζητώντας, περισσότερη ελευθερία, δικαιώματα και μια καλύτερη ζωή. Κι ενώ η μαζική εγκατάλειψη της Ανατολικής Γερμανίας συνεχιζόταν, ο επίσημος εορτασμός της 40ης επετείου της ίδρυσης της Λαϊκής Δημοκρατίας της Γερμανίας, στις [[7 Οκτωβρίου]] κατέληξε σε διαδηλώσεις εναντίον του κομμουνιστικού καθεστώτος, που διαλύθηκαν βίαια από το στρατό και την αστυνομία. Η φλόγα όμως δεν έσβησε και δύο μέρες αργότερα, στις 9 Οκτωβρίου, έγινε νέα διαδήλωση, 100.000 ατόμων, στη [[Λειψία]], ενώ μεγάλες διαδηλώσεις ακολούθησαν σε άλλες μεγάλες πόλεις της Ανατολικής Γερμανίας. Στις 18 Οκτωβρίου ο Γενικός Γραμματέας του Κομμουνιστικού[[Ενιαίο Σοσιαλιστικό Κόμμα Γερμανίας|Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας]] [[Έριχ Χόνεκερ]] παύθηκε από τα καθήκοντά του και αντικαταστάθηκε από τον Έγκον Κρενζ.

Οι εξελίξεις πλέον ήταν ραγδαίες. Στην Ανατολική Γερμανία καταργήθηκε το μονοπώλιο της εξουσίας του ΚομμουνιστικούΕνιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος, ενώ λίγο αργότερα ανακοινώθηκε ότι επρόκειτο να γίνουν οι πρώτες ελεύθερες εκλογές, οι οποίες πραγματοποιήθηκαν το Μάρτιο του [[1990]]. Παράλληλα η επανένωση της Γερμανίας ήταν θέμα κορυφής στις συνομιλίες του Αμερικανού προέδρου [[Τζωρτζ Μπους (πρεσβύτερος)|Τζωρτζ Μπους]] (του πρεσβύτερου) και του Σοβιετικού προέδρου [[Μιχαήλ Γκορμπατσώφ]]. Ένα ακόμα βήμα προς την ενοποίηση αποτελεί και η κατάργηση, στις [[24 Δεκεμβρίου]] του [[1989]], της βίζας και άλλων διατυπώσεων που απαιτούνταν για τους επισκέπτες που εισέρχονταν στην Ανατολική Γερμανία από τη Δυτική.