Αγία Σοφία Λήμνου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Από το 1999 έως το 2010 σύμφωνα με την [[Σχέδιο Καποδίστριας| τότε διοικητική διαίρεση της Ελλάδας]] ήταν ανήκε στο δημοτικό διαμέρσμα [[Φισίνη Λήμνου|Φισίνης]] του [[Δήμος Μούδρου| Δήμου Μούδρου]]. Παλαιότερα ανήκε στον [[Νομός Λέσβου| νομό Λέσβου]].

Σιγά-σιγά το χωριό μεγάλωσε. Το 1854 η ετήσια εισφορά του χωριού προς το μητροπολίτη καθορίστηκε σε 390 αβγά, 20 τυριά και 30 λίρες. Το 1856 73 άνδρες 18-60 ετών πλήρωσαν φόρο 2336 γρόσια για να γλιτώσουν τη στράτευση. Το 1863 κατοικούσαν 35 οικογένειες, όσες και το 1874 και υπήρχαν 47 σπίτια. Όμως η ανασφάλεια από την ανάμνηση των πειρατών έμεινε, και οδήγησε τους κατοίκους να χτίσουν υπόγεια καταφύγια, τα λεγόμενα "μουρσά", μια μοναδική κατασκευή που δεν αναφέρεται σε άλλο χωριό της Λήμνου.<br />

Στα τέλη του 19ου αιώνα η κοινότητα είχε κυκλοφορήσει κέρματα για τις μικροσυναλλαγές με τη σφραγίδα "ΕΚ/ΣΦ", δηλαδή "Εκκλησία" ή "Ελληνική Κοινότητα Σοφίας".<br />

Από το 1918 (ΦΕΚ 116 Α) που συστάθηκαν οι δήμοι και κοινότητες η Αγία Σοφία υπήρξε ανέκαθεν οικισμός της κοινότητας Φισίνης. Μαζί με τη Σκανδάλη αποτελούσαν τα '''Χωρία της Σκάλας''' από το ομώνυμο κοντινό μεσαιωνικό οχυρό και οι κάτοικοί τους αποκαλούνταν Σκαλιώτες.<br />

Το 1928 η Αγία Σοφία είχε 227 κατοίκους, το 1961 είχε 191 και το 2001 μόλις 55. Το 1919 ιδρύθηκε μονοθέσιο δημοτικό σχολείο και το 1924 κτίστηκε διδακτήριο, με δωμάτια για το δάσκαλο. Λειτούργησε ως το 1972 που συγχωνεύθηκε με το σχολείο των [[Καμίνια Λήμνου|Καμινίων]]. <br />

Στην περιφέρεια του χωριού ανήκει ο λόφος '''Παραδείσι''' (286 μ.) που δεσπόζει στη νοτιοανατολική Λήμνο. Στις πλαγιές του έχουν βρεθεί απολιθωμένοι κορμοί δέντρων, υπάρχουν βοσκοτόπια και μελισσότοποι, ενώ αφθονούν τα κουνέλια και οι πέρδικες. Γι' αυτό μεγάλο τμήμα του έχει ανακηρυχθεί σε προστατευόμενη ζώνη θηραμάτων. Από την κορυφή του έχει κανείς πολύ καλή θέα όλης της ανατολικής Λήμνου μέχρι το ακρωτήριο [[Πλάκα Λήμνου|Πλάκα]].<br />

Ίσως πρόκειται για το '''Ερμαίον Όρος''' των ομηρικών επών, μέσω του οποίου μεταβιβάστηκε με φωτιά η είδηση της πτώσης της [[Τροία|Τροίας]]ς προς τον [[Άθως|Άθω]] και από κει στη χερσαία Ελλάδα.<br />

Οι χαρτογράφοι και περιηγητές το αναφέρουν ως λόφο του Ποσειδώνα: Colle di Nettune (Porcacchi, 1572), Neptunius Collis (Ortelius, 1589 και Mercator, 1607 και 1630). Το όνομα Παραδείσ’ (Paradis) πρωτοεμφανίζεται σε χάρτη του Joseph Roux (1764) και μετά στο χάρτη του Conze (1858). Οι Hauttecoeur (1903) και Fredrich (1904) αναφέρουν ξεχωριστά τις δύο κορυφές του: Panagia (273 μ.) και Παραδείσι (286). <br />

* '''Αντώνη Διακουμή''', "Ο τόπος που πληγώσαμε".

* '''Τουρπτσόγλου-Στεφανίδου Βασιλική''', «Ταξιδιωτικά και γεωγραφικά κείμενα για τη νήσο Λήμνο (15ος-20ος αιώνας)», [[Θεσσαλονίκη]] 1986.

[[Κατηγορία: Χωριά της Λήμνου]]