Κοσμογονία της Γένεσης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 9:
Και οι δύο αφηγήσεις «αντλούν από ένα depot παραδόσεων περί την αρχέγονη ανθρωπότητα»<ref>όπ.π., σελ.71</ref> Τέθηκαν η μία μετά την άλλη γιατί κατά την έκδοση της [[Γένεση (βιβλίο)|Γένεσης]], η δεύτερη θεωρήθηκε συμπληρωματική της πρώτης. Αν η δεύτερη αποτελεί υποτυπώδη λαϊκή αφήγηση η πρώτη προέρχεται από ομάδες που ενδιαφέρονταν για «την τάξη στον κόσμο, το Νόμο, ιδιαίτερα την τελετουργική»<ref>όπ.π., σελ.72</ref> Είναι λόγιου χαρακτήρα και μεγαλοπρεπής στην έκφραση. Η πρώτη διήγηση περί δημιουργίας αντανακλά έντονα κάποια τελετουργική πραγματικότητα: γιατί ο αριθμός των 7 ημερών αναφέρεται στο ΄΄[[Σάββατο]]΄΄ ή προσανατολίζει όλη την αφήγηση προς αυτό, αλλά και διότι η όλη αφήγηση ύπονοεί «μια τάξη κι ένα ρυθμό στο σύμπαν που ταιριάζει στην τελετουργική αντίληψη των ιερέων για χρόνους, εποχές, ημέρες και καιρούς»<ref>όπ.π.σελ.</ref>
Αυτή η ΄΄ιερατική΄΄ «ανάγνωση» φαίνεται κι από την έκφραση «κατά τα είδη αυτών» ως προς τα ζωικά είδη, δεν αποσκοπεί σε μια επιστημονική κατάταξή τους. Επίσης, το ρήμα ΄΄Hibtil΄΄ δηλαδή ΄΄διαχωρίζω το ένα από το άλλο΄΄ (τα στερεώματα, την ημέρα από τη νύχτα), είναι όρος ιερατικός. Χρησιμοποιείται για να δηλώσει τη διάκριση του ΄΄αγίου΄΄ από το ΄΄κοινό΄΄, του καθαρού από το ακάθαρτο. έτσι η εργασία και η αργία του [[Σάββατο|Σαββάτου]] δεν είναι αποτέλεσμα θείας εντολής αλλά θείας πράξης.
H [[Παλαιά Διαθήκη]] αγνοεί κάποιον ιδιαίτερο όρο για την έννοια ''κόσμος'': «ή ολότητα δηλώνεται πάντοτε περιγραφικά»<ref>Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, «Το κοσμοείδωλο της Παλαιάς Διαθήκης. Προϋποθέσεις θεολογικής θεώρησης του κόσμου», Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, τόμ. 28 (1983), σελ434</ref> Αυτό σχετίζεται με την ιδιομορφία της προελληνιστικής σκέψης της αρχαίας Ανατολής, η οποία δεν επιδιώκει μια προοπτική συνολική θεώρηση, αλλά αρκείται στη σύνθεση οπτικών γωνιών. Γι αυτό και στην [[Παλαιά Διαθήκη]] εντοπίζουμε παραστάσεις για τον κόσμο τόσο διαφορετικές, μεταξύ τους, ώστε να καθίσταται αδύνατη η σύνθεση όλων των χωρίων σε μία ενιαία θεωρία.▼
Συχνά οι 7 ημέρες της δημιουργίας ταυτίζονται με 7 μακρές περιόδους, κατά τη διάρκεια των οποίων συντελέσθηκε δήθεν όλη η δημιουργία, κι αυτό συμβαίνει, όπως παρατηρεί ο καινοδιαθικολόγος [[Σάββας Αγουρίδης]], για λόγους ''[[Απολογητική|Απολογητικούς]]''<ref>όπ.π.σελ.72</ref>
Κάτι τέτοιο είναι αβάσιμο επιστημονικά. «Ο συντάκτης δεν έχει υπ΄όψιν του τη θεωρία της εξέλιξης»<ref>όπ.π.σελ.73</ref> Οι εκφράσεις ''Είπε και εγένετο'' ''και εγένετο εσπέρα και εγένετο πρωΐ ημέρα...'' θέλουν να εντάξουν την έκφραση της θείας ενέργειας μέσα στα χρονικά καλούπια του συντάκτη.
▲H [[Παλαιά Διαθήκη]] αγνοεί κάποιον ιδιαίτερο όρο για την έννοια ''κόσμος'': «ή ολότητα δηλώνεται πάντοτε περιγραφικά»<ref>Μιλτιάδης Κωνσταντίνου, «Το κοσμοείδωλο της Παλαιάς Διαθήκης. Προϋποθέσεις θεολογικής θεώρησης του κόσμου», Επιστημονική Επετηρίδα Θεολογικής Σχολής Θεσσαλονίκης, τόμ. 28 (1983), σελ434</ref> Αυτό σχετίζεται με την ιδιομορφία της προελληνιστικής σκέψης της αρχαίας Ανατολής, η οποία δεν επιδιώκει μια προοπτική συνολική θεώρηση, αλλά αρκείται στη σύνθεση οπτικών γωνιών. Γι αυτό και στην [[Παλαιά Διαθήκη]] εντοπίζουμε παραστάσεις για τον κόσμο τόσο διαφορετικές, μεταξύ τους, ώστε να καθίσταται αδύνατη η σύνθεση όλων των χωρίων σε μία ενιαία θεωρία.
==Προϋποθέσεις ερμηνείας της αφήγησης της Δημιουργίας==
| |||