Νικηφόρος Βλεμμύδης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Γεννήθηκε το 1197 και καταγόταν από πλούσια οικογένεια της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]]. Μετά την [[Άλωση της Κωνσταντινούπολης]] από τους [[Σταυροφόροι|Σταυροφόρους]] το 1204 μαζί με την οικογένειά του εγκαταστάθηκε αρχικά στην [[Προύσσα]] και στη συνέχεια στην [[Έφεσος|Έφεσο]] όπου διδάχτηκε ρητορική, φιλοσοφία, λογική, μαθηματικά κ.α. Παράλληλα παρακολούθησε μαθήματα ιατρικής στην Έφεσο και στη [[Σμύρνη]] όπου φαίνεται να άσκησε για λίγο χρονικό διάστημα το επάγγελμα του γιατρού. Μετά το 1222 συνέχισε τις σπουδές του στη σχολή του Προδρόμου στον Σκάμανδρο όπου διδάχτηκε αριθμητική, γεωμετρία, οπτική και αστρονομία. Το 1223 χειροτονήθηκε διάκονος και τιμήθηκε με το αξίωμα του λογοθέτη του [[Οικουμενικο Πατριαρχείο|Οικουμενικού Πατριαρχείου]] που είχε μεταφερθεί στην [[Νίκαια Βιθυνίας|Νίκαια]] της [[Βιθυνία|Βιθυνίας]]. Το 1235 έγινε μοναχός και αφού έζησε σε διάφορα μοναστήρια κατέληξε στην Μονή Παξαμαδίου στην Έφεσο. Επιδόθηκε στο διδακτικό έργο και μεταξύ των μαθητών του ήταν και πολλοί που αργότερα διακρίθηκαν στα γράμματα και στο δημόσιο βίο όπως ο [[Γεώργιος Ακροπολίτης]]. Όμως κάποιοι μαθητές του τον κατηγόρησαν ότι στη διδασκαλία του παρεξέκλινε από την εκκλησιαστική παράδοση και έτσι αναγκάστηκε, αφού προηγουμένως απέδειξε το αναληθές των καταγγελιών, να αποσυρθεί σε μονή της [[Σάμος|Σάμου]] για να ηρεμήσει από τις θεολογικές έριδες και συγκρούσεις. Ανακλήθηκε από τον αυτοκράτορα [[Ιωάννης Βατάτζης|Ιωάννη Βατάτζη]] και ανέλαβε τη διοίκηση της Μονής του Αγίου Γρηγορίου του Θαυματουργού όπου παράλληλα δίδαξε. Μεταξύ των μαθητών του εκεί ήταν και ο μετέπειτα αυτοκράτορας [[Θεόδωρος Β' Λάσκαρης|Θεόδωρος Β' Λάσκαρις]]. Μετά το 1241 ίδρυσε δική του Μονή στα Ημάθια της περιοχής της Εφέσου. Αφιερώθηκε στον μοναχικό βίο και στη διδασκαλία απορρίπτοντας πρόταση να προωθηθεί πατριάρχης όπως είχε αρνηθεί και παλαιότερα την εκλογή του ως μητροπολίτη στην Έφεσο. Πέθανε το 1272.

Ο Βλεμμύδης διακρίθηκε στις θεολογικές συζητήσεις με τους Λατίνους πρώτη φορά το 1234 και δεύτερη το 1250. Την πρώτη φορά αναμείχθηκε σε θεολογικές συζητήσεις με πέντε Φραγκισκανούς μοναχούς στην Νίκαια μετά την αποτυχία του Καρύκη να αντιμετωπίσει την λατινική επιχειρηματολογία για τη σχέση του Υιού με το Άγιο Πνεύμα. Το 1250 έλαβε μέρος στις θεολογικές συζητήσεις του Νυμφαίου με τους απεσταλμένους του Πάπα [[Ιννοκέντιος Δ'|Ιννοκέντιου του Δ']] όπου επέδειξε συμβιβαστικό πνεύμα και πρότεινε την λύση ότι το [[Άγιο Πνεύμα]] «εκπορεύεται» από τον Πατέρα ως αρχή και από τον Υιό ως αποστολή, χορήγηση και έγχυση. Η θέση αυτή του Βλεμμύδη του δημιούργησε πολλά προβλήματα καθώς παρερμηνεύτηκε αποαπό τους μαθητές του και τους λατινίζοντες θεολόγους. Γενικότερα οι απόψεις του Βλεμμύδη για το Άγιο Πνεύμα ήταν αρκετά ασαφείς, ίσως και λόγω της μετριοπάθειας που το χαρακτήριζε, για αυτό παρεξηγήθηκε από ορισμένους μαθητές του.