Ρέννος Κουτσούρης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
LaouraFlora (συζήτηση | συνεισφορές)
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
{{πηγές|2012|05|17}}
 
{{μορφοποίηση}}
Ο Ρέννος Κουτσούρης είναι ένας αναγνωρισμένος Έλληνας αρχιτέκτονας της γενιάς του '30. <br />
 
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στην Κωνσταντινούπολη το 1901. Το 1921 εισήχθη στην Αρχιτεκτονική Σχολή του Πολυτεχνείου της Δρέσδης, όπου φοίτητσεφοίτησε εώςως το 1926.<br />
 
Επιστρέφοντας στην Αθήνα , εργάζεται στην Τεχνική Εταιρεία Η. και Δ. Γεωργοπούλου κι έπειτα στο Τμήμα Δημοσίων Κτιρίων του Υπουργείου Συγκοινωνιών ( αργότερα δημοσίων έργων ). Από το 1928 θα υπηρετήσει στο Γραφείο Σχεδίου Πόλεως Πειραιώς. Παράλληλα εργάζεται και ως ελεύθερος επαγγελματίας και το 1935 ιδρύει το δικό του γραφείο, με συνεργάτη τον Μανώλη Βουρέκα.
Από τα πρώτα του έργα είναι εμφανείς οι επιρροές από το κεντροευρωπαϊκό Μοντέρνο Κίνημα. Κτίρια όπως η έπαυλη Κουμάνταρου στην Κηφισιά, η πολυκατοικία στο Κολωνάκι (Λουκιανού 26, 1933), η πολυκατοικία του Μάρκου Νομικού στην οδό Αθηνάς (1930) και η πολυκατοικία στην στοά Λαυρίου (1930) υποδεικνύουν την ευθυγράμμισή του με τις αρχές του Bauhaus και του Le Corbusier. Από τα πιόπιο ριζοσπαστικά του έργα είναι ο σταθμός αυτοκινήτων στο Κολωνάκι (Κανάρη 3, 1937) , ο οποίος δημοσιέυθηκε και στο εξωτερικό στο The Architects' Journal (9 Μαϊου 1946, σσ 363-365).<br />
 
Μετά την αναγκαστική απραξία στα χρόνια της Κατοχής και την διακοπή της συνεργασίας του με τον Μανώλη Βουρέκα, ο Ρέννος Κουτσούρης συνεχίζει την επαγγελματική του δραστηριότητα ιδρύοντας άλλο ένα γραφείο στην ΓενέυηΓενεύη. Εκεί ασχολείται κυρίως με κτίρια γραφείων και αστικές πολυκατοικίες. Παρότι τα διατηρούσε μόνος του χωρίς μόνιμους συνεργάτες, τα γραφεία του γνώρισαν εξαιρετική επιτυχία.
Σταδιακά αρχίζει να απομακρύνεται από το μεσοευρωπαϊκό Μοντέρνο ΚίνημακαιΚίνημα και υιοθετεί έναν τύπο πιόπιο κλασσικίζοντα, που γίνεται εμφανής ιδιαίτερα στις όψεις των πολυτελών πολυκατοικιών στην πλατεία Κολωνακίου και Ηρώδου Αττικού. Ωστόσο, στα μεγάλα κτίρια γραφείων του '50 και του '60 εισάγει μιάμια πιόπιο λιτή και γραμμική επίλυση όψεων που εκφράζει μια νεωτερικότητα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το διαγνωστικό κέντρο Υγεία (1972-74) όπως και η νέα Πτέρυγα της Παντείου Σχολής (δεκαετία του 70). Συνεχίζει να εργάζεται σε όλη την δεκαετία του 70 προσλαμβάνοντας νέους αρχιτέκτονες (Παναγιώτης Δεδές, Θεόδωρος Πάντζαρης) και επιχειρώντας καινοτόμες κατασκευαστικές και μορφολογικές λύσεις ( γυάλινα στηθαία στα μπαλκόνια, μεγαλύτερα ανοίγματα κλπ.)<br />
 
Ισχυρή είναι και η παρουσία του στα κοινά. Διατέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (Σ.Α.Δ.Α.Σ.) και με δική του πρωτοβουλία η Ελλάδα εισήλθε στην Union Internationale des Architectes (UIA). Το 1966 τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα.<br />
 
Μετά από πλούσιο έργο έξι δεκαετιών , ο Ρέννος Κουτσούρης πέθανε στην Αθήνα το 1997, σε ηλικία 96 ετών.<br />
 
Ισχυρή είναι και η παρουσία του στα κοινά. Διατέλεσε πρόεδρος του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων (Σ.Α.Δ.Α.Σ.) και με δική του πρωτοβουλία η Ελλάδα εισήλθε στην Union Internationale des Architectes (UIA). Το 1966 τιμήθηκε με τον Ταξιάρχη του Βασιλικού Τάγματος του Φοίνικα.<br />
Μετά από πλούσιο έργο έξι δεκαετιών , ο Ρέννος Κουτσούρης πέθανε στην Αθήνα το 1997, σε ηλικία 96 ετών.<br />
== Βιβλιογραφία ==
* Ελληνική Αρχιτεκτονική Εταιρεία, ''Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα'', ΕΚΔΌΣΕΙΣΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΟΤΑΜΟΣ , Αθήνα, 2009<br />
* Δημήτρης Φιλιππίδης, Νεοελληνική αρχιτεκτονική, Αθήνα: Μέλισσα, 1984.<br />
 
* Ελένη Φεσσά- Εμμανουήλ, Θεωριτικά : Ζητήματα αρχιτεκτονικής ιστορίας και κριτικής, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 2001<br />
Δημήτρης Φιλιππίδης, Νεοελληνική αρχιτεκτονική, Αθήνα: Μέλισσα, 1984.<br />
 
Ελένη Φεσσά- Εμμανουήλ, Θεωριτικά : Ζητήματα αρχιτεκτονικής ιστορίας και κριτικής, ιδιωτική έκδοση, Αθήνα, 2001<br />
== Πηγές ==
Ελληνική Αρχιτεκτονική Εταιρεία, ''Αρχιτέκτονες του 20ού αιώνα'' σσ. 188-202<br />
 
Ελένη Φεσσά- Εμμανουήλ, Θεωριτικά : Ζητήματα αρχιτεκτονικής ιστορίας και κριτικής σσ. 129<br />