Τηλεφωνική κάρτα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.1) (Ρομπότ: Προσθήκη: fa:کارت تلفن |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 1:
'''Τηλεφωνική κάρτα''' είναι μια μικρή πλαστική κάρτα όπως περίπου η [[πιστωτική κάρτα|πιστωτική]] που μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τηλεφωνικές κλήσεις. Αυτές οι κάρτες υπάρχουν σε κανονική και ηλεκτρονική μορφή. Μια κανονική κάρτα μπορεί να αγοραστεί σε ένα κατάστημα ή [[περίπτερο]], ενώ μια ηλεκτρονική μέσω [[διαδίκτυο|διαδικτύου]]. Όλες οι τηλεφωνικές κάρτες συνήθως έχουν τα εξής χαρακτηριστικά: τηλεφωνικό νούμερο χωρίς χρέωση για τη σύνδεση, κωδικό πελάτη και κωδικό πρόσβασης (PIN)
Οι τηλεφωνικές κάρτες μπορούν να διαιρεθούν σε δύο υποκατηγορίες. Υπάρχουν οι λεγόμενες τηλεκάρτες και οι χρονοκάρτες. Στις τηλεκάρτες το διαθέσιμο υπόλοιπο μονάδων για κλήσεις, αποθηκεύεται πάνω στην ίδια την κάρτα (συνήθως σε ένα chip) ενώ στις χρονοκάρτες το υπόλοιπο καταχωρείται στο κεντρικό υπολογιστικό σύστημα της εταιρίας που τις εκδίδει. Οι τηλεκάρτες συνήθως εκδίδονται από οργανισμούς τηλεφωνικού δικτύου ενώ οι χρονοκάρτες από ιδιωτικές εταιρίες.
'''Τηλεκάρτες'''
Οι πρώτες τηλεκάρτες χρησιμοποιούσαν μια μαγνητική ταινία για την αποθήκευση του χρόνου. Κατόπιν εφαρμόσθηκε ένα σύστημα «οπτικής αναγνώρισης» που αποτύπωνε σημάδια πάνω στην κάρτα βάσει των οποίων μπορούσε και ο χρήστης να εξακριβώσει πόσο υπόλοιπο χρόνου ομιλίας διέθετε η κάρτα. Από το 1986 και μετά στις περισσότερες χώρες χρησιμοποιείται το σύστημα τηλεκαρτών με chip . Για να γίνει η κλήση ο χρήστης εισάγει την τηλεκάρτα στην υποδοχή του δημόσιου καρτοτηλεφώνου και το σύστημα αφού αναγνωρίσει την εγκυρότητα της κάρτας και την διαθεσιμότητα αρκετών μονάδων για κλήση, επιτρέπει στο χρήστη να καλέσει τον αριθμό που επιθυμεί. Με το τέλος της κλήσης, το σύστημα αφαιρεί το κόστος και ενημερώνει το chip της τηλεκάρτας με τον υπόλοιπο διαθέσιμο χρόνο κλήσης.
'''Χρονοκάρτες'''
Οι χρονοκάρτες είναι παρόμοιες σε μέγεθος και όψη με τις τηλεκάρτες αλλά διαφέρουν στο ότι δεν φέρουν chip αλλά έχουν τυπωμένο ένα τηλεφωνικό αριθμό – ή ακόμα και σειρά από τηλ. αριθμούς σταθερούς ή κινητών – ελεύθερης κλήσης και ένα ειδικό κωδικό αριθμό αναγνώρισης (pin). Ο χρήστης της χρονοκάρτας δεν χρειάζεται να την εισάγει στο τηλέφωνο (έτσι η χρήση της μπορεί να γίνει από οποιοδήποτε δημόσιο ή ιδιωτικό, σταθερό ή κινητό τηλέφωνο που διαθέτει πληκτρολόγιο) αλλά πρέπει να καλέσει (συνήθως χωρίς χρέωση) τον τηλεφωνικό αριθμό της χρονοκάρτας και μέσω ενός αυτοματοποιημένου φωνητικού συστήματος, να εισάγει τον κωδικό (pin) και (εφόσον το κεντρικό σύστημα εξακριβώσει ότι υπάρχει επαρκής χρόνος για την κλήση) να καλέσει τον τελικό τηλεφωνικό αριθμό που επιθυμεί. Συνήθως το κόστος χρήσης της χρονοκάρτας είναι πιο οικονομικό από αυτό της τηλεκάρτας. Υπάρχουν ακόμα και άϋλες χρονοκάρτες, τις οποίες ο χρήστης προμηθεύεται μέσω ενός ιστοτόπου της εταιρίας που τις εκδίδει, πληρώνοντας με πιστωτική κάρτα και παίρνοντας μόνο ένα αριθμό κλήσης και τον κωδικό pin.
'''Οι τηλεφωνικές κάρτες σαν συλλεκτικό αντικείμενο'''
Οι τηλεκάρτες και οι χρονοκάρτες διακοσμούνται με παραστάσεις, όπως πορτραίτα διασημοτήτων, ιστορικές εικόνες, εντυπωσιακές φωτογραφίες ή ακόμα και διαφημίσεις. Καθώς η παραγωγή του κάθε θέματος είναι περιορισμένη, αυτό οδήγησε στην ανάπτυξη ενός συλλεκτικού κινήματος τηλεκαρτών και χρονοκαρτών. Στην Αγγλία η συλλογή τηλεφωνικών καρτών ονομάζεται "fusilately" ενώ στην Αμερική "telegery". Στο παγκόσμιο διαδίκτυο υπάρχουν ιστότοποι που ασχολούνται με το χόμπυ της συλλογής τηλεκαρτών, όπως το Colnect που προσφέρει ένα αρκετά ενημερωμένο κατάλογο συλλεκτικών τηλεφωνικών καρτών.
{{Τηλεπικοινωνίες-επέκταση}}
| |||