Ρομπέρτο Ροσσελλίνι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

{{προσεγγιστική μετάφραση}}

{{μορφοποίηση}}

Ο Ροσελίνι γεννήθηκε στη Ρώμη. Η μητέρα του, Ηλέτρα (Elettra) ήταν νοικοκυρά και ο πατέρας του, Αντζιόλο Τζουζέπε «Μπεπίνο» Ροσελίνι (Angiolo Giuseppe "Beppino" Roselini), είχε μια κατασκευαστική εταιρεία. Η μητέρα του ήταν γαλλικής καταγωγής. Άνηκε στους μετανάστες που έφτασαν στην Ιταλία κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων.<ref name="third">[http://www.nytimes.com/books/first/g/gallagher-rossellini.html TAG GALLAGHER, CHAPTER ONE-The Adventures of Roberto Rossellini, Da Capo Press]</ref> Ο Ροσελίνι έζησε στη Βία Λουντοβίζι (Via Ludovisi), όπου ο Μπενίτο Μουσολίνι (Benito Mussolini) είχε το πρώτο του Ρωμαϊκό ξενοδοχείο το 1922, όταν ο φασισμός κατέλαβε την εξουσία στην Ιταλία.<ref name="forth">[Serri, Mirella From the Odeon to the Odeon: The Experience of Roberto Rossellini from Fascism to Antifascism, Kenneth Lloyd-Jones (translator) TELOS Vol. 139 (Summer 2007): pp. 70-78.]</ref>

 

Ο πατέρας του Ροσελίνι κατασκεύασε το πρώτο κινηματογράφο στη Ρώμη, χορηγώντας στον γιο του εντελώς δωρεάν, μία κάρτα απεριόριστης διαρκείας. Ο Ροσελίνι άρχισε να συχνάζει στον κινηματογράφο σε νεαρή ηλικία. Όταν πέθανε ο πατέρας του, εργάστηκε ως ηχολήπτης για ταινίες και για κάποιο χρονικό διάστημα, εργάστηκε όλες τις θέσεις που σχετίζονται με την δημιουργία μιας ταινίας, κερδίζοντας εμπειρία σε κάθε τομέα.

Στις 26 Σεπτεμβρίου του 1936 (30 ετών), παντρεύτηκε την Μαρτσέλα Ντε Μάρκις (Marcella De Marchis) (17 Ιανουαρίου 1916, Ρώμη - 25 Φεβρουαρίου 2009, Σαρτεάνο), σχεδιάστρια κοστουμιών. Ο γάμος έγινε μετά από απόρριψη της Άσσια Νόρις (Assia Noris), μίας Ρωσίδας ηθοποιού η οποία εργαζόταν σε ιταλικές ταινίες. Η Ντε Μαρκίς και ο Ροσελίνι και είχαν δύο γιους. Τον Μάρκο Ρομάνο (Marco Romano) (γεννήθηκε στις 3 Ιουλίου 1937 και πέθανε από σκωληκοειδίτιδα το 1946), και τον Ρένζο (Renzo) (γεν. 24, Αυγούστου, 1941). Ο Ροσελίνι και η Ντε Μαρκίς χωρίστηκαν το 1950 (και τελικά πήραν διαζύγιο). Ο Ροσελίνι ήταν άθεος. <ref name="fifth">[http://www.vg-hortus.it/index.php?option=com_content&task=view&id=138&Itemid=6 Άρθρο στα Ιταλικά]</ref>

Το 1937, ο Ροσελίνι έκανε το πρώτο του ντοκιμαντέρ, Prélude à l'après-midi d'un faune. Μετά από αυτό το δοκίμιο, κλήθηκε να βοηθήσει τον Γκοφρέντο Αλεσαντρίνι (Goffredo Alessandrini) στη λήψη του Luciano Serra pilot, μια από τις πιο επιτυχημένες Ιταλικές ταινίες του πρώτου μισού του 20ου αιώνα. Το 1940 κλήθηκε για να βοηθήσει τον Francesco De Robertis στο Uomini sul Fondo.

Ορισμένοι συγγραφείς περιγράφουν το πρώτο μέρος της καριέρας του ως μια ακολουθία τριλογιών. Η La nave Bianca (1942), η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του, χρηματοδοτήθηκε από το οπτικοακουστικό κέντρο προπαγάνδας του Τμήματος Ναυτικού και είναι η πρώτη ταινία της «Φασιστικής Τριλογίας» του Ροσελίνι, μαζί με την Un pilota ritorna (1942) και την Uomo dalla Croce (1943). Στην περίοδο αυτή ανήκει η φιλία και συνεργασία του με τους Φεντερίκο Φελίνι (Federico Fellini) και Αλντό Φαμπρίτσι (Aldo Fabrizi). Το φασιστικό καθεστώς κατέρρευσε το 1943 και μόλις δύο μήνες μετά την απελευθέρωση της Ρώμης (4 Ιουνίου, 1944), ο Ροσελίνι ετοίμαζε ήδη την αντιφασιστική ταινία Roma Città aperta (Ρώμη, Ανοχύρωτη Πόλη, 1945). Ο Φελίνι βοήθησε στο σενάριο και ο Φαμπρίτσι έπαιξε το ρόλο του ιερέα, ενώ παραγωγός ήταν ο ίδιος ο Ροσελίνι. Η δραματική ταινία έγινε απευθείας επιτυχία. Ο Ροσελίνι είχε αρχίσει τώρα τη λεγόμενη «Νεορεαλιστική τριλογία» του, ο δεύτερος τίτλος της οποίας ήταν Paisà (1946), που παράχθηκε με μη επαγγελματίες ηθοποιούς, και η τρίτη, Germany, Year Zero (1948), χρηματοδοτούμενη από έναν Γάλλο παραγωγό, γυρίστηκε στο γαλλικό τομέα του Βερολίνο. Στο Βερολίνο, επίσης, ο Ροσελίνι προτίμησε να μη χρησιμοποιήσει ηθοποιούς, αλλά δεν μπόρεσε να βρει ένα πρόσωπο που να έβρισκε "ενδιαφέρον". Τοποθέτησε την κάμερά του στο κέντρο της πλατείας της πόλης, όπως έκανε για την Paisà, αλλά εξεπλάγην όταν κανείς δεν ήρθε να παρακολουθήσει .

Το 1971, το Πανεπιστήμιο Ράις στο Χιούστον, Τέξας, κάλεσε τον Ροσελίνι να συμβάλει στη δημιουργία ενός Κέντρου πολυμέσων. Το 1973, είχε προσκληθεί να διδάξει στο Πανεπιστήμιο του Γέιλ στο Νιου Χέιβεν, Κονέκτικατ, όπου δίδαξε για ένα εξάμηνο το μάθημα με τίτλο «Η θεμελιώδης εικόνα». Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι πέθανε από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 71 ετών (1977).

 

Οι ταινίες του Ροσελίνι μετά τις νεορεαλιστικές ταινίες του - ιδιαίτερα αυτές με την Ίνγκριντ Μπέργκμαν - ήταν εμπορικά ανεπιτυχής, αν και το «Ταξίδι στην Ιταλία» και θεωρείται πετυχημένο από ορισμένες πλευρές. Ήταν ένας αναγνωρισμένος πλοίαρχος για τους κριτικούς των Cahiers du Cinema γενικότερα και του Αντρέ Μπαζέν (André Bazin), της Φρανσουά Τριφό (François Roland Truffaut), του Ζαν-Λικ Γκοντάρ (Jean-Luc Godard), ειδικότερα. Η Τριφό σημείωσε το 1963 στο δοκίμιό της, ο «Ο Ρομπέρτο Ροσελίνι προτιμά την πραγματική ζωή» ότι η επιρροή του Ροσελίνι στη Γαλλία ιδίως μεταξύ των σκηνοθετών που θα γίνουν μέρος της Νουβέλ Βάγκ (Nouvelle Vague) ήταν τόσο μεγάλη που ήταν από κάθε άποψη, " Ο πατέρας του γαλλικού Νέου Κύματος ".

 

Ο Μάρτιν Σκορσέζε (Martin Scorsese) αναγνώρισε στο Ροσελίνι, δημιουργική επιρροή στο ντοκιμαντέρ του, Το Ταξίδι μου στην Ιταλία (ο τίτλος ο ίδιος θυμίζει αυτόν του Ροσελίνι). Ο Σκορσέζε σημειώνει στο ντοκιμαντέρ του ότι σε αντίθεση με σκηνοθέτες που συχνά γίνονται πιο συγκρατημένοι και πιο συντηρητικοί στιλιστικά κατά τη διάρκεια της σταδιοδρομίας τους, ο Ροσελίνι γίνονταν όλο και πιο αντισυμβατικός και ήταν συνεχώς πειραματίζονται με νέες μορφές και τεχνικές προκλήσεις. Ο Σκορσέζε τονίζει ιδιαίτερα τη σειρά βιογραφιών που έκανε ο Ροσελίνι την δεκαετία του 60 από ιστορικές φιγούρες και παρόλο που ο ίδιος δεν το συζητά λεπτομερώς, ξεχωρίζει το La Prise de pouvoir par Louis XIV με έπαινο. Ορισμένα σχετικά με τις ταινίες του Ροσελίνι υλικά και προσωπικά έγγραφα βρίσκονται σήμερα στο Πανεπιστήμιο Γουέσλιαν (Wesleyan University) κινηματογραφικών αρχείων στην οποία επιστήμονες και ειδικοί στα μέσα ενημέρωσης από όλο τον κόσμο μπορούν να έχουν πλήρη πρόσβαση.<ref name="sixth">[http://www.wesleyan.edu/cinema/ Cinema Archives]</ref> Ο γιος του Ροσελίνι, ο Ρένζο παράγει την Οπτικοακουστική Εγκυκλοπαίδεια της Ιστορίας του Ρομπέρτο Ροσελίνι, μια εγκυκλοπαίδεια που περιλαμβάνει όλα τα έργα, συνεντεύξεις του Ροσελίνι, και άλλο υλικό από το αρχείο Ροσελίνι. Η εγκυκλοπαίδεια για την ώρα υπάρχει σε μορφή πρωτοτύπου.

 

* Dafne (1936)

* Prélude à l'aprés-midi d'un faune (1937)

* Beaubourg, centre d'art et de culture Georges Pompidou (1977)

 

<references />

* [http://books.google.ca/books?id=eY5ZAAAAMAAJ&q=Rossellini+rome+1906+mother&dq=Rossellini+rome+1906+mother&hl=en&redir_esc=y Roberto Rossellini, Adriano Aprà, My method: writings and interviews, Marsilio Publishers, 1992]