Άννα της Σαβοΐας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
|||
Γραμμή 1:
[[αρχείο:EmpressAnnaofSavoy.JPG|thumb|right|250px|Η Άννα της Σαβοΐας]]
Η '''Άννα της Σαβοΐας''' ([[1306]]-[[1365]]) ήταν αυτοκράτειρα του Βυζαντίου.
== Βίος ==
Η Άννα της Σαβοΐας είχε γεννηθεί γύρω στα [[1306]] στο [[Σαμπερί]] (Chambery). Oι γονείς της ήταν ο κόμης της [[Σαβοΐα|Σαβοΐας]] [[Αμεδαίος
Το καλοκαίρι του [[1325]] έφτασε βυζαντινή αποστολή στην πατρίδα της με σκοπό τη σύναψη συνοικεσίου ανάμεσα στον βυζαντινό αυτοκρατορικό οίκο του [[Ανδρόνικος
Αρχικά έμεινε στο [[Διδυμότειχο]] της [[Θράκη|Θράκης]]. Μαζί του θα αποκτήσει πέντε παιδιά: τρεις κόρες και δύο γιους: την [[Μαρία Παλαιολογίνα]] (παντρεύτηκε αργότερα τον Γενουάτη ηγεμόνα της Λέσβου, [[Φραντσέσκο Γκατιλούσιο Α'|Φραγκίσκο Γατιλούζιο]], τη [[Θεοδώρα Παλαιολογίνα]], την [[Ειρήνη Παλαιολογίνα]] (παντρεύτηκε στην ηλικία των πέντε ετών τον [[Ιωάννης Ασάν|Ιωάννη Ασάν]]). Στις [[18 Ιουνίου]] [[1332]] θα γεννήσει τον πρώτο γιό τους, τον κατοπινά γνωστό αυτοκράτορα [[Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος|Ιωάννη Ε΄Παλαιολόγο]].▼
Ο δεύτερος ήταν ο [[Μιχαήλ Παλαιολόγος]]. Στις 14 με 15 Ιουνίου του [[1341]] μετά από ασθένεια πέθανε ο σύζυγός της και η ίδια έγινε αντιβασίλισσα του ανήλικου γιου της [[Ιωάννης Ε' Παλαιολόγος|Ιωάννη Ε΄]]. Θα συγκρουστεί με τον φιλόδοξο [[Ιωάννης ΣΤ']] ο οποίος αναγορεύθηκε αυτοκράτορας στη [[Θράκη]] από το στρατό.▼
▲Αρχικά έμεινε στο [[Διδυμότειχο]] της [[Θράκη|Θράκης]]. Μαζί του θα αποκτήσει πέντε παιδιά: τρεις κόρες και δύο γιους: την [[Μαρία Παλαιολογίνα]] (παντρεύτηκε αργότερα τον Γενουάτη ηγεμόνα της Λέσβου, [[Φραντσέσκο Γκατιλούσιο
▲Ο δεύτερος ήταν ο [[Μιχαήλ Παλαιολόγος]]. Στις 14 με 15 Ιουνίου του [[1341]] μετά από ασθένεια πέθανε ο σύζυγός της και η ίδια έγινε αντιβασίλισσα του ανήλικου γιου της [[Ιωάννης
== Η περίοδος της αντιβασιλείας της: 1341-1347 ==
Η περίοδος της αντιβασιλείας της σημαδεύεται από την «μεταμόρφωση της δυναστικής έριδας σε εμφύλιο πόλεμο με κοινωνικές προεκτάσεις»<ref>Αγγελική Λαΐου, «Ο δεύτερος εμφύλιος πόλεμος», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. Θ (1980), σελ.155</ref>
Την αντιβασιλεία εποφθαλμιούσαν οι [[Ιωάννης
==== Εξωτερική πολιτική ====
Σε διπλωματικό επίπεδο, επιχείρησε να προσεγγίσει τον [[Στέφανος Δουσάν|Στέφανο Δουσάν]] ζητώντας να εγκαταλείψει τη συνεργασία του με τον αντίπαλό της υποσχόμενη να του δώσει εδάφη της Μακεδονίας δυτικά της Χριστουπόλεως με εξαίρεση τη [[Θεσσαλονίκη]]<ref>Αγγελική Λαΐου, «Η ανάμιξη του Στέφανου Δουσάν στον δεύτερο εμφύλιο πόλεμο», Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. Θ (1980), σελ.179-180</ref> Ανάλογη πρόταση έκανε και στον Βούλγαρο τσάρο, ενώ προσέγγισε και τους Τούρκους-τον Οσμανίδη Ορχάν και τον εμίρη του Καρασί-<ref>Donald M. Nicol, Οι τελευταίοι αιώνες του Βυζαντίου: 1261-1453, μτφρ.Στάθης Κομνηνός,εκδ. Παπαδήμας, Αθήνα, 1996, σελ.322</ref> για να την βοηθήσουν, την ίδια στιγμή που απειλούσαν τα Μικρασιατικά εδάφη της αυτοκρατορίας και που για την απόκρουσή τους ζήτησε βοήθεια από τη [[Βενετία]].<ref>Donald M. Nicol, Οι Βυζαντινές Δεσποσύνες: Δέκα πορτρέτα: 1250-1500, μτφρ.Στάθης Κομνηνός, εκδ. Παπαδήμας, Αθήνα, 1996, σελ.148</ref>
Γραμμή 15 ⟶ 20 :
==== Οικονομική πολιτική ====
Η οικονομία του κράτους είναι κλονισμένη, το βυζαντινό νόμισμα είναι αισθητά υποτιμημένο και η ίδια με συμφωνίες που ανανεώνει με τις Ιταλικές Δημοκρατίες της Βενετίας ([[Μάρτιος]] [[1342]]) και της Γένοβας ([[Σεπτέμβριος]] [[1342]]). H πρώτη αποσκοπούσε στη ρύθμιση των χρεών του Βυζαντίου απέναντι στη Βενετία και του τρόπου αποπληρωμής τους, και η δεύτερη να άρει την αποξένωση των Κωνσταντινοπολιτών και των Γενουατών εμπόρων, ενισχύοντας ακόμα περισσότερο την οικονομική τους διείσδυση<ref>όπ.π., σελ.147-148 και Αγγελική Λαΐου, «Διείσδυση των Ιταλικών πόλεων στην ανατολή και διεθνής αγορά» Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Εκδοτική Αθηνών, τομ. Θ (1980), σελ.236. Donald Nicol, Βυζάντιο και Βενετία, μτφρ.Χριστίνα –Αντωνία Μουτσοπούλου, εκδ.Παπαδήμας, Αθήνα, 2004, σελ.326</ref>
Η έκταση της οικονομικής δυσχέρειας που αντιμετώπιζε το κράτος εκτεινόταν και στην ίδια την αυτοκράτειρα. Έτσι είχε φτάσει να υποθηκεύσει τα ''κόσμια της βασιλείας'' (''iocalia imperii''), που αποτελούνταν από πολύτιμες πέτρες και μαργαριτάρια, στους Βενετούς αντί του δυσανάλογα μικρού για την αξία τους ποσού των 30.000 δουκάτων. Δεν κατόρθωσε να επιστρέψει ποτέ τα χρήματα ούτε να πάρει πίσω τα κοσμήματά της.<ref>Τamara Talbot Rice, Ο δημόσιος και ιδιωτικός βίος των Βυζαντινών, μτφρ.Φανούριος Βώρος, εκδ.Παπαδήμας, Αθήνα, 1990, σελ.56,Αγγελική Λαΐου, «Οι βασιλείες του Ανδρόνικου
====Εισαγωγέας δυτικών εθίμων====
Γραμμή 21 ⟶ 27 :
====Η σχέση της με τη Δυτική Εκκλησία====
Το καλοκαίρι του [[1343]] θα στείλει αντιπροσωπεία στην [[Πάπες στην Αβινιόν|Αβινιόν]] με σκοπό να συναντήσει τον [[Πάπας Κλήμης ΣΤ΄|Πάπα Κλήμεντα ΣΤ΄]] και να του προτείνει «την υποταγή στην Αγία Έδρα τόσο της ίδιας όσο και του γιου της Ιωάννη, του Αλέξιου Απόκαυκου και του πατριάρχη Ιωάννη Καλέκα» έναντι πρακτικής, οικονομικής και στρατιωτικής, βοήθειας απέναντι στους Τούρκους.<ref>Donald M. Nicol, Οι τελευταίοι αιώνες του Βυζαντίου: 1261-1453, μτφρ.Στάθης Κομνηνός,εκδ. Παπαδήμας, Αθήνα, 1996, σελ.315</ref><ref>Πράγματι συγκροτήθηκε μία μικτή δύναμη αποτελούμενη από δυνάμεις που έστειλε ο Πάπας
Γύρω από τα ''ορθόδοξα'' ή ''ρωμαιοκαθολικά'' χριστιανικά θρησκευτικά φρονήματά της έχουν πλεχθεί πολλοί ισχυρισμοί: πέθανε μυημένη στον τρίτο βαθμό των Φραγκισκανών, ετάφη στην Ασσίζη, μετέστρεψε τον σύζυγό της Ανδρόνικο
Τελικά ο φόβος του πάπα Ιωάννη
==Μετά την επικράτηση του Ιωάννη
Η Άννα τήρησε στάση διαλλακτική και μια μέρα πριν την είσοδο στην βυζαντινή πρωτεύουσα του Ιωάννη ΣΤ΄ προήδρευσε συνόδου επισκόπων στην οποία ο Ιωάννης Καλέκας εκθρονίστηκε. Πιθανώς φοβόταν για την τύχη της και του γιου της, αλλά δεν κατόρθωσε να φυγαδευθεί, επειδή το πλοίο που οι Γενουάτες της είχαν στείλει
==Παραπομπές==
|