Καρλ Ντένιτς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το πρώτο Βρετανικό σκάφος που βύθισαν τα υποβρύχια του Νταίνιτς ήταν, στις [[3 Σεπτεμβρίου]] [[1939]], το [[υπερωκεάνειο]] "Αθίνια" (Athenia), 13.500 τόνων. Θύματα συνολικά 112 επιβάτες, από τους οποίους 28 Αμερικανοί. Το ναζιστικό καθεστώς προβάλλει με περίεργο τρόπο το γεγονός: Αρνείται την καταβύθιση του σκάφους από γερμανικό υποβρύχιο και, μέσω της εφημερίδας "[[Völkischer Beobachter]]" (Λαϊκός Παρατηρητής), οργάνου του [[NSDAP|Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος]], υποστηρίζει ότι ο [[Ουίνστων Τσώρτσιλ]], τότε επικεφαλής του Βρετανικού Ναυαρχείου, έβαλε μια "καταχθόνια συσκευή" στο σκάφος, χωρίς να λάβει υπόψη του τους 1500 επιβάτες του, για να προκαλέσει διπλωματικό επεισόδιο μεταξύ Γερμανίας - [[ΗΠΑ]]<ref name=cartier>Ρεϊμόν Καρτιέ, ''Ιστορία του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου'', Πάπυρος, Αθήνα, 1964</ref>. Η εφημερίδα, ως όργανο προπαγάνδας, ψεύδεται: Το "Αθίνια" βυθίστηκε από το γερμανικό U-30 , με κυβερνήτη τον Υποπλοίαρχο [[Φριτς-Γιούλιους Λεμπ]] (Fritz-Julius Lemp)<ref>Ο Λεμπ (γενν. στις 19 Φεβρουαρίου 1903 στο Τσινγκτάου, Κίνα) επισήμανε το "Αθίνια" να εκτελεί ελιγμούς στην ανοικτή θάλασσα και συμπέρανε ότι επρόκειτο για οπλισμένο επιβατικό. Κατόρθωσε να του καταφέρει δύο κτυπήματα με [[τορπίλη|τορπίλες]], βυθίζοντάς το. Για την πράξη του αυτή τιμήθηκε (27 Σεπτεμβρίου 1939) με τον [[Σιδηρούς Σταυρός|Σιδηρό Σταυρό]] Β΄ τάξεως. Ο Λεμπ και το σκάφος του συνέχισαν τις περιπολίες τους, βυθίζοντας συνολικά 17 σκάφη και προξενώντας ζημιές σε ένα ακόμη. Στις 21 Νοεμβρίου 1940 του ανατέθηκε η διοίκηση του U-110, για το οποίο εξέφρασε απογοήτευση ύστερα από την πρώτη του περιπολία. Ξεκίνησε για δεύτερη αλλά στις 9 Μαΐου 1941 το U-110 παγιδεύτηκε ανάμεσα στα [[αντιτορπιλικό|αντιτορπιλικά]] "Bulldog" και "Broadway" στη θέση 60^ο Β, 33^ο Δ και ο Λεμπ σκοτώθηκε</ref> . Το "Αθίνια" είναι το πρώτο από συνολικά 2.603 πλοία κάθε εθνικότητας που θα βυθίσουν τα υποβρύχια του Νταίνιτς κατά τη διάρκεια του Πολέμου. Ακολούθησε, δύο μέρες αργότερα, το [[ατμόπλοιο]] "Ρόγιαλ Σεπτρ" (Royal Sceptre)<ref>Ο Καρτιέ το αναφέρει, εσφαλμένα, ως ''Ρόγιαλ Σπεκτρ''</ref> από το υποβρύχιο U-48 με κυβερνήτη τον [[Χέρμπερτ Σούλτσε]] (Herbert Schultze), ο οποίος, μάλιστα, έστειλε τηλεγράφημα στο Βρετανικό Ναυαρχείο (υπόψιν κ. Τσώρτσιλ προσωπικώς), ανακοινώνοντας την θέση βύθισης του σκάφους (300 μίλια νότια του ακρωτ. Φινιστέρου) και ζητώντας να ληφθεί μέριμνα για την περισυλλογή των επιζώντων (εννέα μέλη του πληρώματος και ο Πλοίαρχος είχαν φονευθεί από τα πυρά του υποβρυχίου)<ref name=cartier/>.

Ο υποβρυχιακός πόλεμος προκάλεσε σημαντικά προβλήματα στους Άγγλους, ακόμη και όταν αυτοί οργάνωσαν [[ανθυποβρυχιακός πόλεμος|ανθυποβρυχιακό πόλεμο]]. Η τόλμη των Γερμανών κυβερνητών ήταν τέτοια, που έφθασαν να τορπιλίσουν σκάφη μέχρι και στο εσωτερικό αγγλικών ναυτικών βάσεων <ref> Στις [[14 Οκτωβρίου]] [[1939]] το βρετανικό θωρηκτό Ρόγιαλ Όακ (HMS Royal Oak) βυθίστηκε από το υποβρύχιο U - 47 με κυβερνήτη τον [[Γκύντερ Πρίεν]] (Günther Prien), ο οποίος διαπέρασε τα υποτυπώδη φράγματα της βάσης και εισήλθε σε αυτήν στον κόλπο του [[Σκάπα Φλόου]] (Scapa Flow) ([[Σκωτία]]). Το σκάφος είχε πλήρωμα 833 άνδρες.</ref> και στον Κόλπο της [[Νέα Υόρκη|Νέας Υόρκης]]. Η πλήρης χρεωκοπία, ωστόσο, του πολέμου των υποβρυχίων επήλθε όταν Αμερικανοί και Βρετανοί εφοδίασαν σκάφη συνοδείας με [[ραντάρ]] μεγάλης ακτίνας: Τα γερμανικά υποβρύχια, ως τότε, αναδύονταν μόλις νύχτωνε, για να ανανεώσουν τον αέρα στο εσωτερικό τους, να φορτίσουν τους [[συσσωρευτής|συσσωρευτές]] τους και να αντισταθμίσουν την βραδύτητα της εν καταδύσει πορείας (η οποία έφθανε μόλις τους 7 έως 8 κόμβους). Με τη βοήθεια του ραντάρ οι Σύμμαχοι τα εντόπιζαν και εξαπέλυαν συντονισμένες επιθέσεις εναντίον τους, συχνά με αεροσκάφη. Ο Νταίνιτς, ο οποίος είχε πρόσφατα θέσει σε υπηρεσία υποβρύχια - ανεφοδιαστικά υποβρυχίων (μετέφεραν μέχρι 600 τόνους μαζούτ), όταν πληροφορήθηκε τις συνθήκες καταβύθισης των σκαφών του πρότεινε στον Χίτλερ τον περιορισμό των εξόδων και την κατασκευή άλλου τύπου υποβρυχίων. Ο Φύρερ εξεμάνη, λέγοντάς του ότι αυτά είναι αποκυήματα της φαντασίας του και οι Αγγλοαμερικανοί δεν μπορούν να εποπτεύουν ολόκληρο ωκεανό. Ο Νταίνιτς υποχρεώνεται να εντείνει ξανά τις περιπολίες των σκαφών του, αλλά η απώλεια 25 σκαφών μέσα σε λιγότερο από μήνα τον δικαιώνει. Υιοθετεί το "σνόρχελ", ένα σωλήνα με βαλβίδα που επιτρέπει στα υποβρύχια να πλέουν με τους πετρελαιοκινητήρες σε κατάδυση, αλλά η κατάσταση δεν βελτιώνεται ούτε ύστερα από αυτό. Παρά τις κραυγές του [[Χίτλερ]] "αν εγκαταλείψω τον υποβρυχιακό πόλεμο, η τάφρος ασφαλείας μας, που είναι ο Ατλαντικός, δεν θα υπάρχει πλέον", ο Νταίνιτς περιορίζει τις υποβρύχιες περιπολίες, για έναν ακόμη λόγο: Αν και τα γερμανικά ναυπηγεία καταφέρνουν να παραδίδουν ικανοποιητικό αριθμό υποβρυχίων, αυτά που δεν είναι με κανένα τρόπο δυνατό να αντικατασταθούν, είναι τα έμπειρα πληρώματα που χάνονται με την απώλεια κάθε υποβρυχίου.

Στις [[30 Απριλίου]] [[1945]] ο Χίτλερ αυτοκτονεί. Στην διαθήκη του ονομάζει Αρχηγό του Κράτους (Staatsoberhaupt) - και όχι [[Φύρερ]] - τον Καρλ Νταίνιτς. Η ενέργεια αυτή αρχικά προκάλεσε κατάπληξη, ωστόσο είναι σχετικά εύκολα εξηγήσιμη: Πιστεύοντας ότι οι [[Χέρμαν Γκαίρινγκ|Γκαίρινγκ]] και [[Χάινριχ Χίμλερ|Χίμλερ]] τον είχαν προδώσει, όπως και οι αρχηγοί της [[Βέρμαχτ]], ο Αρχηγός του Ναυτικού, επειδή διέθετε απελπιστικά μικρή ισχύ, θα ήταν αυτός που, εξ ορισμού, θα μπορούσε να τον διαδεχτεί.<ref>William Shirer, ''Η Άνοδος και η Πτώση του Γ΄ Ράιχ'', Fawcett Crest, Νέα Υόρκη, 1983 ISBN 0-449-21977-1</ref>