Οργανισμοί Τοπικής Αυτοδιοίκησης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας |
||
Γραμμή 18:
Η συγκρότηση ενός κράτους βασισμένου στις αρχές της λαϊκής συμμετοχής και της αποκέντρωσης αποτέλεσε διακηρυκτική αρχή της [[Ελληνική Επανάσταση του 1821|Επανάστασης του 1821]]. Εξάλλου ο ελληνισμός κουβαλούσε μακρά αυτοδιοικητική παράδοση από την περίοδο της [[Τουρκοκρατία]]ς, όταν τα τοπικά συμβούλια κι οι [[δημογέροντας|δημογέροντες]] διαχειρίζονταν το μεγαλύτερο μέρος των ζητημάτων της καθημερινής ζωής. Τα πράγματα όμως έλαβαν διαφορετική εξέλιξη μετά την απελευθέρωση: Το [[Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας (1828)|Ι΄ Ψήφισμα]] του [[Ιωάννης Καποδίστριας|Καποδίστρια]] ([[1828]]), το οποίο αποτέλεσε την πρώτη διοικητική διαίρεση της ελεύθερης Ελλάδας, δεν προέβλεπε αυτοδιοικητικούς θεσμούς. Ο [[Συγκεντρωτική διοίκηση|συγκεντρωτισμός]] αυτός εντοπίζεται στην ανάγκη του Κυβερνήτη να ισχυροποιήσει την κεντρική εξουσία· η χώρα βρισκόταν ακόμη σε εμπόλεμη κατάσταση, ενώ μεγάλο μέρος της παλαιάς αυτοδιοικητικής αριστοκρατίας εμφάνιζε φυγόκεντρες τάσεις.
Οι πρώτοι Ο.Τ.Α., αν και όχι με τον σύγχρονό τους χαρακτήρα, συστάθηκαν μετά την εγκαθίδρυση της [[μοναρχία]]ς. Μόνο στα πρώτα δεκατρία χρόνια της βασιλείας του [[Όθων της Ελλάδας|Όθωνα]], το [[Βασίλειο της Ελλάδας]] γνώρισε τρεις βασικές νομοθεσίες: [[Αντιβασιλεία Όθωνα 1833|
Το σημείο-τομή στα αυτοδιοικητικά πράγματα ήταν ο νόμος [[Διοικητική διαίρεση της Ελλάδας (1912)|ΔΝΖ΄/1912]] του [[Ελευθέριος Βενιζέλος|Ελευθερίου Βενιζέλου]], που παραχωρούσε πλήρη αυτοδιοίκηση στους δήμους (αστικές περιοχές ή πρωτεύουσες νομών) και τις [[Κοινότητα (τοπική αυτοδιοίκηση)|κοινότητες]] (αγροτικές περιοχές). Αν και δεν έπραξε κάτι αντίστοιχο στις νομαρχίες, τις οποίες διατήρησε υπό τον έλεγχο της κυβέρνησης, δεν είναι υπερβολή ότι ο συγκεκριμένος νόμος αποτέλεσε τη «ληξιαρχική πράξη γέννησης» των σύγχρονων πρωτοβάθμιων Ο.Τ.Α..
|