Αρχαία ελληνική λογοτεχνία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.2+) (Ρομπότ: Προσθήκη: be:Старажытнагрэчаская літаратура |
Αποσαφήνιση: Εκαταίος → Εκαταίος ο Μιλήσιος; ανάγκη αποσαφήνισης: Μουσαίος, Σιμωνίδης |
||
Γραμμή 1:
Ο όρος '''αρχαία ελληνική λογοτεχνία''' αναφέρεται στα γραπτά [[λογοτεχνία|λογοτεχνικά]] μνημεία της [[αρχαία ελληνική γλώσσα|αρχαίας ελληνικής γλώσσας]] με όρια τον 8ο αι. π.Χ. και τα μέσα περίπου του 4ου αι. (ίδρυση της [[Κωνσταντινούπολη|Κωνσταντινούπολης]]). Τα προγενέστερα γραπτά μνημεία, δηλαδή οι πινακίδες σε [[γραμμική Β]] είναι έγγραφα χωρίς λογοτεχνικό χαρακτήρα, γι' αυτό στις απαρχές της αρχαίας ελληνικής λογοτεχνίας τοποθετούνται τα έργα του [[Όμηρος|Ομήρου]] που συντέθηκαν τον 8ο αι. π.Χ.<ref>Φ.Ι. Κακριδής, ''Αρχαία ελληνική γραμματολογία'', Ινστιτούτο Νεοελληνικών Σπουδών [Ίδρυμα Μανόλη Τριανταφυλλίδη], Θεσσαλονίκη 2005, 18.</ref> Το όριο της μεταφοράς της πρωτεύουσας της [[ρωμαϊκή αυτοκρατορία|ρωμαϊκής αυτοκρατορίας]] στην Κωνσταντινούπολη είναι συμβατικό, καθώς δεν υπάρχει μία ριζική τομή στη λογοτεχνική παραγωγή: τα παλαιότερα ρεύματα συνέχισαν να συνυπάρχουν με τα νεότερα για ένα διάστημα, σε έργα συγγραφέων όπως ο [[Νόννος]] (''Διονυσιακά''), ο [[Μουσαίος]] {{ανάγκη αποσαφήνισης}} (''Τα καθ' Ηρώ και Λέανδρον'') και ο [[Πρόκλος]].<ref>Κακριδής, σελ. 295-296.</ref>
Η αρχαία ελληνική λογοτεχνία διακρίνεται συμβατικά στις εξής μικρότερες περιόδους:
Γραμμή 32:
Τα πρώτα γραπτά μνημεία της λυρικής ποίησης που έχον σωθεί, από τον 7ο αι. π.Χ., είχαν τις ρίζες τους σε μια παράδοση τραγουδιών που συνόδευαν θρησκευτικές τελετές, καθημερινές δραστηριότητες ή λαϊκά έθιμα, όπως ένα λαϊκό τραγούδι για το άλεσμα, το ροδιακό χελιδόνισμα και τα επιθαλάμια τραγούδια, από τα οποία επηρεάστηκε η Σαπφώ.<ref>Lesky, σελ. 171-172.</ref>
Οι αλεξανδρινοί φιλόλογοι είχαν απαρτίσει έναν «κανόνα» εννέα λυρικών ποιητών, που περιελάμβανε τον [[Αλκαίος|Αλκαίο]], τη [[Σαπφώ]], τον [[Ανακρέων|Ανακρέοντα]], τον [[Αλκμάν|Αλκμάνα]], τον [[Στησίχορος|Στησίχορο]], τον [[Ίβυκος|Ίβυκο]], τον [[Σιμωνίδης|Σιμωνίδη]] {{ανάγκη αποσαφήνισης}}, τον [[Βακχυλίδης|Βακχυλίδη]] και τον [[Πίνδαρος|Πίνδαρο]].
Η λυρική ποίηση με τη σημερινή σημασία μπορεί να διακριθεί σε επιμέρους κατηγορίες με διάφορα κριτήρια (περιεχόμενο, μετρική μορφή, τρόπο παρουσίασης και συνοδείας).
Γραμμή 86:
έγραψε γενεαλογίες. Άλλοι λογογράφοι
υπήρξαν: ο Χάρων από τη Λάμψακο, ο Φερεκύδης από τη Λέρο, ο Ελλάνικος
από τη Μυτιλήνη, ο Αντίοχος από τις Συρακούσες. Ο πιο γνωστός από τους λογογράφους υπήρξε ο [[Εκαταίος ο Μιλήσιος|Εκαταίος]] ο Μιλήσιος
γνωστός από την κριτική του Ηροδότου. Ο Εκαταίος γεννήθηκε το 540 π.Χ.
και πήρε μέρος στην ιωνική επανάσταση. Έγραψε γενεαλογίες και ''Γης
| |||