Ελίκη (αρχαία πόλη): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ r2.7.2+) (Ρομπότ: Προσθήκη: fr:Hélice (Achaïe) |
μ Διόρθωση λάθους CHECKWIKI #80 με τη χρήση AWB (8429) |
||
Γραμμή 8:
Η πόλη καταστράφηκε από σεισμό όταν άρχων επώνυμος στην [[Αθήνα]] ήταν ο [[Αστείος]] κατά το τέταρτο έτος της εικοστής πρώτης Ολυμπιάδας, κατά την οποία ο ''Δάμων'' από τους ''Θούριους'' είχε κερδίσει την πρώτη του νίκη (χειμώνας 373 π.X.), μαζί με τη γειτονική [[Βούρα]]. Τα ερείπια της πόλης καλύφθηκαν στη συνέχεια από θάλασσα. Σύμφωνα με τον [[Παυσανίας|Παυσανία]] και τον [[Στράβωνας|Στράβωνα]] οι κάτοικοι της Ελίκης προκάλεσαν την οργή του Ποσειδώνα όταν πήραν από το Ιερό και σκότωσαν ικέτες που είχαν καταφύγει σε αυτό. Ένας τρομακτικός σεισμός κτύπησε την πόλη και την κατέστρεψε ολοσχερώς, ενώ επέζησαν μόνο όσοι έλειπαν από αυτήν. Αμέσως μετά την κτύπησε μεγάλο κύμα ([[τσουνάμι]]) και η πόλη καταποντίστηκε στη θάλασσα. Μέρες πριν τον φονικό σεισμό είχαν παρατηρηθή περίεργα φαινόμενα, όπως υπερβολική ζέστη σε χειμώνα, στέρεμα των πηγών, τα ζώα να έχουν εγκαταλείψει την περιοχή και άλλα τα οποία δεν είχαν υποψιάσει τους κατοίκους. Χρόνια μετά το γεγονός ψαράδες έλεγαν ότι το άγαλμα του Ποσειδώνα έσχιζε τα δίχτυα που μπλέκονταν σε αυτό.<ref>Παυσανία Αχαϊκά, XXIV.</ref> Σύμφωνα με τον [[Στράβων]]α, οι Αχαιοί έστειλαν 2.000 άντρες να βοηθήσουν αλλά δεν κατάφεραν να περισυλλέξουν ούτε έναν νεκρό.
Η καταστροφή της Ελίκης τροφοδότησε τις συζητήσεις πολλών Ελλήνων και [[Ρωμαίοι|Ρωμαίων]] συγγραφέων, ενώ είναι πιθανό να ενέπνευσε στον [[Πλάτων
Ο πρώτος αρχαιολόγος που προσπάθησε να εντοπίσει τη χαμένη πόλη ήταν ο [[Σπυρίδων Μαρινάτος]], χωρίς επιτυχία. Το 1988, ομάδα επιστημόνων, με επικεφαλής τη Δώρα Κατσωνοπούλου και τον Steven Soter, ξεκίνησαν εκ νέου την προσπάθεια εντοπισμού της Ελίκης. Στην αρχή, προχώρησαν σε υπερηχητική ([[σόναρ]]) σάρωση της υποθαλάσσιας περιοχής ΝΔ του [[Αίγιο|Αιγίου]]. Επειδή αυτή η σάρωση δεν έδωσε ενδείξεις ύπαρξης πόλης στο βυθό ή κάτω από αυτόν στην συγκεκριμένη περιοχή, επικέντρωσαν τις έρευνές τους στην παρακείμενη παραθαλάσσια πεδιάδα. Εκεί, το 1991, οι δοκιμαστικές τομές στο άνω τμήμα του δέλτα που σχηματίζεται από τις εκβολές των ποταμών Σελινούντα και Κερυνίτη, απέδωσαν στρώματα με κεραμική, σε βάθη έως 15 μ. Το 1994, σε συνεργασία με το [[Πανεπιστήμιο Πατρών]], διεξήγαγαν [[μαγνητόμετρο πρωτονίου|μαγνητομετρική]] έρευνα της περιοχής στο μέσο του δέλτα, η οποία αποκάλυψε το περίγραμμα κτιρίου. Από αυτό το σημείο ξεκίνησαν οι ανασκαφές το 1995, οι οποίες συνεχίστηκαν μέχρι το 2005, αποκαλύπτοντας τα ίχνη της [[κλασσική εποχή|κλασσικής]] και [[ελληνιστική περίοδος|ελληνιστικής]] πόλης της Ελίκης, [[Ρωμαίοι|ρωμαϊκό]] δρόμο και ρωμαϊκά και [[Βυζαντινή αυτοκρατορία|βυζαντινά]] κοιμητήρια. Ανακάλυψαν επίσης προϊστορική πόλη της πρώιμης [[εποχή του Χαλκού|εποχής του Χαλκού]] (2400 π.Χ.), διατηρημένη σε πολύ καλή κατάσταση, η οποία φαίνεται να είχε την ίδια τύχη με τη μεταγενέστερη ελληνιστική πόλη.<ref name=soter>Δώρα Κατσωνοπούλου, Steven Soter.</ref>
Ο αρχαιολόγος Σπυρίδων Μαρινάτος το 1960 τονίζοντας την σημασία της ανακάλυψης της Ελίκης δήλωσε πως μόνο η κήρυξη ενός τρίτου παγκόσμιου πολέμου θα επισκίαζε την ανακάλυψη της Ελίκης. Είχε πει επίσης πως όταν η πόλη ανακαλυφθεί τα πάντα σε αυτή ανήκουν στην κλασσική περίοδο, τότε που ο Σκόπας και ο Πραξιτέλης έφτιαχναν τα αριστουργήματά τους.<ref>Έρευνα περί την Ελίκην, Π.Α.Α. τ.41 1966 και Ελίκη-Θήρα-Θήβαι, Α.Α.Α. τ.1 1968)</ref>
Στον Κορινθιακό Κόλπο και στην ευρύτερη περιοχή του Αιγίου ο δύτης-ερευνητής [[Αλέξης Παπαδόπουλος]] μετά από επτά χρόνια έρευνας έχει ανακαλύψει μια βυθισμένη πόλη. Βρίσκεται σε βάθος 25μ-45μ με ευρήματα όπως: τοίχους, πεσμένες στέγες, σπασμένα κεραμίδια, δρόμους, κλπ και όλα αυτά τα καταγράφει σε ένα δεκάλεπτο υποβρύχιο φιλμ ντοκουμέντο. Το αν αυτή η πόλη μπορεί να ταυτιστεί με την Ελίκη είναι ένα ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί από εκτεταμένη υποβρύχια έρευνα. Σε κάθε περίπτωση, η ανακάλυψη αυτής της πόλης μπορεί να θεωρηθεί ως μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα ανακάλυψη.
Για την βυθισμένη Ελίκη, ασχολήθηκαν, ερεύνησαν και έγραψαν οι: [[Φραγκίσκος Πουκεβίλ]] to 1826 (Fr. Pouqueville, Voyage de la Grèce 1826), ο Ερνέστος Κούρτιος το 1851, οΙούλιος Σμιτ το 1879 , ο Σπύρος Παναγιωτόπουλος το 1883, ο Π.Κ. Ξυνόπουλος το 1912, Παύλος Βέλτερς το 1912 ο Μοντεσσυ ντε Μπαλλόρ το 1924, ο Στάνλεϋ Κάσσον το 1939, ο G. Κάρο το 1948, ο Ροβέρτος Ντεμανζέλ το 1950, ο Αλφρέδος Φίλιππσον το 1950, ο Σπύρος Δοντάς το 1952, ο Αρίστος Σταυρόπουλος το 1954, ο Ν.Π. Μουτσόπουλος το 1956, ο Γεώργιος Γεωργαλάς το 1962, ο Νικ. Παπαχατζής το 1967,<ref>Παυσανίου Ελλάδος Περιήγησις, Αχαϊκά-Αρκαδικά, 1967</ref>
== Παραπομπές ==
| |||