Επαμεινώνδας Γονατάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Γονατάς ήταν γόνος οικογένειας πολιτικών με καταγωγή από το [[Αϊβαλί]] της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]], αλλά δεν ταυτίστηκε ποτέ με κανένα πολιτικό στρατόπεδο. Στο σχολείο ήταν συμμαθητής με τον ποιητή [[Μίλτος Σαχτούρης|Μίλτο Σαχτούρη]], με τον οποίο τον συνέδεσε βαθειά φιλία. Ήταν επίσης φίλος με τον ποιητή [[Δημήτρης Παπαδίτσας|Δημήτρη Π. Παπαδίτσα]], τον διηγηματογράφο [[Ηλίας Χ. Παπαδημητρακόπουλος|Ηλία Χ. Παπαδημητρακόπουλο]] και τον πεζογράφο [[Νίκος Καχτίτσης|Νίκο Καχτίτση]] — τον τελευταίο τον γνώρισε μόνον διάδι' αλληλογραφίας.

Σπούδασε Νομικά και εργάστηκε ως δικηγόρος σε μεγάλες εταιρείες. Η πρώτη του εμφάνιση στα Γράμματαγράμματα έγινε το [[1945]] με το αφήγημα ''Ο ταξιδιώτης''. Αργότερα συνεργάστηκε με τον [[Δημήτρης Παπαδίτσας|Δημήτρη Π. Παπαδίτσα]] στην έκδοση του περιοδικού ''Πρώτη Ύλη'' ([[1959]]–[[19641961]]). Το [[1959]] κυκλοφόρησε η συλλογή σύντομων αφηγημάτων ''Η κρύπτη'', και ακολουθούν: ''Το βάραθρο'' ([[1963]]), ''Οι αγελάδες'' ([[1963]]), ''Ο φιλόξενος καρδινάλιος'' ([[1986]]) και ''Η προετοιμασία'' ([[1991]]). Η τελευταία του συλλογή αφηγημάτων με τίτλο ''Τρεις δεκάρες'' κυκλοφόρησε εντός τουτο [[2006]], μόλιςλίγες πρινημέρες πεθάνειμετά τον θάνατό του.

Ο Γονατάς, βγήκε από την αφάνεια το [[1976]], όταν τον ξεχώρισε σε συνέντευξη ο «δάσκαλός» του [[Νίκος Εγγονόπουλος]]. Αργότερα το βιβλίο του ''Ο φιλόξενος καρδινάλιος'' έμελε να τον καθιερώσει ως συγγραφέα «καλτ». Στα έργα του ήταν λακωνικός και υπαινικτικός, καθώς «ξεκινούσε από βιωμένες καταστάσεις αλλά υπερέβαινε το ατομικό, για να συνδυάσει τον στοχασμό με το όνειρο, το καθημερινό με το ανοίκειο, το λογικό με το παράλογο, την πρόζα με την ποίηση». Ολιγογράφος, είχε επιλέξει την αφάνεια, «επειδή δεν τον ενδιέφερε η δημοσιότητα, αλλά η επικοινωνία». Ο ίδιος πάντως δεν συμφωνούσε με τον χαρακτηρισμό του ως συγγραφέα του φανταστικού και του παραδόξου:

Υπήρξε επίσης σπουδαίος μεταφραστής. Το [[1994]] τιμήθηκε με το Κρατικό Βραβείο Μετάφρασης για την ''Επιλογή από τις Voces'' Voces του Αντόνιο Πόρτσια. Έχει ακόμα μεταφράσει έργα των Ιβάν Γκολ, ΓκιστάβΓουσταύου ΦλομπέρΦλωμπέρ, Γκέοργκ Kρίστοφ Λίχτενμπεργκ, Πιέρ Μπεττενκούρ, κ.ά.

Αγαπούσε πολύ την καλαίσθητη παραδοσιακή [[Τυπογραφία]] και είχε την τύχη να δει τα βιβλία του να βγαίνουν από τα πιο καλά τυπογραφεία της [[ΑθήναΑθήνας]]ς: το τυπογραφείο των Αφών ΤαρουσσόπουλουΤαρουσόπουλου, το τυπογραφείο «Κείμενα» του Φίλιππου Βλάχου και τελευταία από το τυπογραφείο των εκδόσεων «Στιγμή» του Αιμίλιου Καλιακάτσου (όλα τα βιβλία του κυκλοφορούν πλέον από τις εκδόσεις «Στιγμή»).

* Αντόνιο Πόρτσια, ''Φωνές'', Εκδόσεις Στιγμή, 1992, Σημείωμα [και φωτομηχανική ανατύπωση 1997]

* [http://ta-nea.dolnet.gr/print_article.php?e=A&f=17763&m=P35&aa=1 «Eίμαι συγγραφέας της εξαιρέσεως»] — Αποσπάσματα από συνέντευξη του συγγραφέα στο περιοδικό «[[Διαβάζω (Περιοδικό)|Διαβάζω]]» (Οκτ. 2003) · από την εφημερίδα ''Τα Νέα'', 11 Οκτωβρίου 2003.