Βικιπαίδεια

Παύλος Καλλιγάς: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιήγηση ιστορικού διαδραστικά
← Προηγούμενη διαφοράΕπόμενη διαφορά →
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
ΟπτικήΚώδικας wiki
Vagrand (συζήτηση | συνεισφορές)
75.267 επεξεργασίες
μΧωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 1:
[[Αρχείο:Pavlos Kalligas - by Nikiforos Lytras.JPG|thumb|right|300px|Ο Παύλος Καλλιγάς. Ελαιογραφία του Νικηφόρου Λύτρα]]
Ο '''Παύλος Καλλιγάς''' ([[1814]] - [[1896]]) ήταν διακεκριμένος Έλληνας νομικός, ιστορικός, λογοτέχνης και πολιτικός,. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής σταδιοδρομίας του διετέλεσε βουλευτής, πληρεξούσιοςυπουργός σε αρκετές κυβερνήσεις, πρόεδρος της [[Βουλή των Ελλήνων|Βουλής των Ελλήνων]] και υπουργός,διοικητής καθώςτης και[[Εθνική διοικητήςΤράπεζα της Ελλάδος|Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος]].▼
[[Αρχείο:Paulos Kalligas - ypografi.JPG|thumb|right|300px|Η υπογραφή του Παύλου Καλλιγά]]▼
▲Ο '''Παύλος Καλλιγάς''' ([[1814]]-[[1896]]) ήταν διακεκριμένος Έλληνας νομικός, ιστορικός, λογοτέχνης και πολιτικός, βουλευτής, πληρεξούσιος, πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων και υπουργός, καθώς και διοικητής της Εθνικής Τράπεζας.
 
== Βιογραφικά στοιχεία ==
== Βιογραφία ==
Γεννήθηκε στη [[Σμύρνη]] και ήταν γιος του Παναγή Άννινου, γόνου αρχοντικής οικογένειας από τα Καλλιγάτα της [[Κεφαλονιά|Κεφαλονιάς]] και της Σοφίας Μαυρογορδάτου από τη [[Σμύρνη]]. Είχε μία αδελφή, τη Μαρία, σύζυγο του Νικολάου Κωστή, η οποία κράτησε το επώνυμο Άννινος, ενώ ο Παύλος προτίμησε το προσωνύμιο Καλλιγάς. Μεγάλωσε στην [[Τεργέστη]], όπου κατέφυγε η οικογένειά του, μετά το ξέσπασμα της επανάστασης του 1821. Σπούδασε νομικά στη [[Γενεύη]], το [[Μόναχο]], το [[Βερολίνο]] και τη [[Χαϊδελβέργη]].
 
ΟΓεννήθηκε Παύλοςστη Καλλιγάς[[Σμύρνη]] παρ'και όληήταν την πολιτικήγιος του δραστηριότηταΠαναγή Άννινου, ανέπτυξεγόνου πλούσιααρχοντικής συγγραφικήοικογένειας δραστηριότητααπό στοντα τομέαΚαλλιγάτα της ιστορίας[[Κεφαλονιά|Κεφαλονιάς]], και της Σοφίας Μαυρογορδάτου από τη [[Σμύρνη]]. Είχε μία αδελφή, τη Μαρία, σύζυγο του δικαίουΝικολάου καιΚωστή, τηςη λογοτεχνίαςοποία διατήρησε το επώνυμο Άννινος, ενώ ο Παύλος προτίμησε το προσωνύμιο Καλλιγάς. ΔημοσίευσεΜεγάλωσε στην [[Τεργέστη]], μεταξύόπου άλλωνκατέφυγε η οικογένειά του, μετά το ''«Σύστημαξέσπασμα Ρωμαϊκούτης Δικαίουεπανάστασης καθ'του ά1821. ενΣπούδασε Ελλάδινομικά πολιτεύεται»''στα (5πανεπιστήμια τόμοιτης [[Γενεύη|Γενεύης]], α΄του έκδοση[[Πανεπιστήμιο 1848-1855)του Μονάχου|Μονάχου]], τητου ''«Νεαρά[[Πανεπιστήμιο περίτου εξυβρίσεωνΒερολίνου|Βερολίνου]] και περίτης τύπου»''[[Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης|ΧαΙδελβέργης]], τοτου ''«Περίοποίου συντάξεωςαναγορεύθηκε πολιτικούδιδάκτωρ κώδικοςΝομικών ειςΕπιστημών. τηνΟ Ελλάδα»'Παύλος Καλλιγάς παρ' όλη την πολιτική του δραστηριότητα, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα στον τομέα της ιστορίας, του δικαίου και της λογοτεχνίας. Δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, το ''«Οι τρείς ιεαρατικοί βαθμοί της Εκκλησίας»'' κ.ά. Στον τομέα της ιστορίας εξέδωσε το ''«Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας»'' ([[1842]]), ''«Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρις της τελευταίας αλώσεως 1204-1453»'' ([[1894]]) ενώ δημοσίευσε στο περιοδικό ''[[Πανδώρα (περιοδικό)|Πανδώρα]]'' το μυθιστόρημά του ''Θάνος Βλέκας'' το οποίο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της [[ελληνική πεζογραφία 1830-1880|πεζογραφίας της περιόδου 1830-1880]]<ref>Τ. Καγιαλής, «Παύλος Καλλιγάς», ''Η παλαιότερη πεζογραφία μας'' τ. Δ΄, εκδ. Σοκόλη, σελ. 173</ref>.▼
Το [[1837]] εκλέχτηκε υφηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου στο πανεπιστήμιο Αθηνών, θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1845]], οπότε και απολύθηκε από τον [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]]<ref name=auto1>Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδόσεις Τεγόπουλου-Μανιατέα, Αθήνα 1996</ref>. Κατά τη διάρκεια της μικρής αυτής θητείας του δίδαξε και διεθνές δίκαιο και το [[1842]] έγινε επίτιμος καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου. Στη συνέχεια ακολούθησε τον δικαστικό κλάδο· από το [[1851]] έως το [[1854]] διετέλεσε αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου. Το [[1854]] επανήλθε στη θέση του στο πανεπιστήμιο και το [[1862]] διορίστηκε τακτικός καθηγητής. Την περίοδο [[1869]]-[[1870]] χρημάτισε πρύτανης του πανεπιστημίου Αθηνών. Το [[1879]] παραιτήθηκε από τη θέση του καθηγητή και με απόφαση της συγκλήτου αναγορεύτηκε επίτιμος καθηγητής. ▼
 
Επίσης είχε ιδρύσει μαζί με τον [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο]] "Σύλλογο προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων", ενώ είχε διατελέσει πρόεδρος του σωματείου Εθνική Άμυνα. Βέβαια οι απόψεις τους ήταν εξ' ολοκλήρου αντίθετες<ref name=auto1 /> αφού ο Καλλιγάς δεν συμφωνούσε ως προς την ενότητα του Μεσαιωνικού και του Νέου Ελληνισμού. Την περίοδο [[1875]]-[[1881]] χρημάτισε πρόεδρος της [[Αθηναϊκή Λέσχη|Αθηναϊκής Λέσχης]].▼
Η πολιτική του σταδιοδρομία ξεκίνησε για πρώτη φορά το [[1843]], όταν αντιπροσώπευσε το πανεπιστήμιο στη Βουλή ως πληρεξούσιός του. Στη συνέχεια εκλέχτηκε πληρεξούσιος στη [[Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις|Β΄ εθνοσυνέλευση]], το [[1854]] ανέλαβε το υπουργείο Δικαιοσύνης, το [[1855]] το υπουργείο Παιδείας, στην [[Προσωρινή Κυβέρνησις της Ελλάδος (1862)|Προσωρινή Κυβέρνηση του 1862]] επί των Εξωτερικών για μία ημέρα και το 1863 υπουργός Εξωτερικών στην [[Κυβέρνηση του Οροπεδίου]]. Το [[1879]] εκλέχτηκε για πρώτη φορά βουλευτής [[Αττική|Αττικής]] και το [[1882]] ανέλαβε το υπουργείο Οικονομικών στην κυβέρνηση [[Χαρίλαος Τρικούπης|Χαρίλαου Τρικούπη]]. Επίσης, χρημάτισε πρόεδρος της Βουλής των Ελλήνων δύο φορές, το [[1883]] και το [[1885]]. Στις εκλογές του 1885 απέτυχε να εκλεγεί βουλευτής γι' αυτό και αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική. Τον ίδιο χρόνο διορίστηκε υποδιοικητής της Εθνικής Τράπεζας και το [[1890]] ανήλθε στη θέση του διοικητή, στην οποία παρέμεινε μέχρι και το θάνατό του, το [[1896]].
 
Απεβίωσε στην [[Αθήνα]] το 1896 και ενταφιάστηκε στο [[Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών]]. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μανούση από τη [[Σιάτιστα]], την οποία γνώρισε στην [[Τεργέστη]], και είχαν αποκτήσει τρείς γιους: τον [[Πέτρος Καλλιγάς|Πέτρο Καλλιγά]], τον Γεώργιο Καλλιγά και τον Αλέξανδρο Καλλιγά. Εγγονοί του ήταν ο βυζαντινολόγος [[Μαρίνος Καλλιγάς]] και ο ζωγράφος [[Παύλος Π. Καλλιγάς]] και τρισέγοννός του ο [[Παύλος Γερουλάνος]].▼
▲Ο Παύλος Καλλιγάς παρ' όλη την πολιτική του δραστηριότητα, ανέπτυξε πλούσια συγγραφική δραστηριότητα στον τομέα της ιστορίας, του δικαίου και της λογοτεχνίας. Δημοσίευσε, μεταξύ άλλων, το ''«Σύστημα Ρωμαϊκού Δικαίου καθ' ά εν Ελλάδι πολιτεύεται»'' (5 τόμοι, α΄ έκδοση 1848-1855), τη ''«Νεαρά περί εξυβρίσεων και περί τύπου»'', το ''«Περί συντάξεως πολιτικού κώδικος εις την Ελλάδα»'', το ''«Οι τρείς ιεαρατικοί βαθμοί της Εκκλησίας»'' κ.ά. Στον τομέα της ιστορίας εξέδωσε το ''«Η εξάντλησις των κομμάτων, ήτοι ηθικά γεγονότα της κοινωνίας μας»'' ([[1842]]), ''«Μελέται βυζαντινής ιστορίας από της πρώτης μέχρις της τελευταίας αλώσεως 1204-1453»'' ([[1894]]) ενώ δημοσίευσε στο περιοδικό ''[[Πανδώρα (περιοδικό)|Πανδώρα]]'' το μυθιστόρημά του ''Θάνος Βλέκας'' το οποίο θεωρείται ως ένα από τα σημαντικότερα έργα της [[ελληνική πεζογραφία 1830-1880|πεζογραφίας της περιόδου 1830-1880]]<ref>Τ. Καγιαλής, «Παύλος Καλλιγάς», ''Η παλαιότερη πεζογραφία μας'' τ. Δ΄, εκδ. Σοκόλη, σελ. 173</ref>.
 
== Ακαδημαϊκή καριέρα ==
▲Επίσης είχε ιδρύσει μαζί με τον [[Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος|Κωνσταντίνο Παπαρρηγόπουλο]] "Σύλλογο προς διάδοσιν των ελληνικών γραμμάτων", ενώ είχε διατελέσει πρόεδρος του σωματείου Εθνική Άμυνα. Βέβαια οι απόψεις τους ήταν εξ' ολοκλήρου αντίθετες<ref name=auto1 /> αφού ο Καλλιγάς δεν συμφωνούσε ως προς την ενότητα του Μεσαιωνικού και του Νέου Ελληνισμού. Την περίοδο [[1875]]-[[1881]] χρημάτισε πρόεδρος της [[Αθηναϊκή Λέσχη|Αθηναϊκής Λέσχης]].
 
▲Το [[1837]] εκλέχτηκεεξελέγη υφηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου στοστη πανεπιστήμιο[[Τμήμα Νομικής του Πανεπιστημίου Αθηνών|Νομική Σχολή]] του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]], θέση στην οποία παρέμεινε μέχρι το [[1845]], οπότε και απολύθηκε από τον [[Ιωάννης Κωλέττης|Ιωάννη Κωλέττη]]<ref name=auto1>Εγκυκλοπαίδεια Δομή, Εκδόσεις Τεγόπουλου-Μανιατέα, Αθήνα 1996</ref>. Κατά τη διάρκεια της μικρής αυτής θητείας του δίδαξε και διεθνές δίκαιο και το [[1842]] έγινε επίτιμος καθηγητής του Ρωμαϊκού Δικαίου. ΣτηΜετά συνέχειατην ακολούθησεαπόλυσή τοντου εισήλθε στον δικαστικό κλάδο· απόδιατελώντας τοαντιεισαγγελέας του [[Άρειος Πάγος|Αρείου Πάγου]] ([[1851]] έως το- [[1854]] διετέλεσε αντεισαγγελέας του Αρείου Πάγου). Το [[1854]] επανήλθε στηστην θέση του στο πανεπιστήμιοΠανεπιστήμιο και το [[1862]] διορίστηκε τακτικός καθηγητής. Την περίοδοΤο [[1869]]-[[18701879]] χρημάτισεμετά πρύτανηςτην παραίτησή του πανεπιστημίουαπό Αθηνών.την Τοακαδημαϊκή [[1879]]του παραιτήθηκεθέση απόη τησύγκλητος θέσητον τουαναγόρευσε σε επίτιμο καθηγητή. καιΤην μεπερίοδο απόφαση[[1869]] της- συγκλήτου[[1870]] αναγορεύτηκεχρημάτισε επίτιμοςπρύτανης καθηγητής.του Πανεπιστημίου Αθηνών.
▲Απεβίωσε στην [[Αθήνα]] το 1896. Ήταν παντρεμένος με την Μαρία Μανούση από τη [[Σιάτιστα]], την οποία γνώρισε στην [[Τεργέστη]], και είχαν αποκτήσει τρείς γιους: τον [[Πέτρος Καλλιγάς|Πέτρο Καλλιγά]], τον Γεώργιο Καλλιγά και τον Αλέξανδρο Καλλιγά. Εγγονοί του ήταν ο βυζαντινολόγος [[Μαρίνος Καλλιγάς]] και ο ζωγράφος [[Παύλος Π. Καλλιγάς]] και τρισέγοννός του ο [[Παύλος Γερουλάνος]].
 
Είχε πλούσιο συγγραφικό έργο. Εξέδωσε μεταξύ άλλων το ''Σύστημα Ρωμαϊκού Δικαίου καθ' ά εν Ελλάδι πολιτεύεται'' (5 τόμοι, [[1848]] - [[1855]]), τη ''Νεαρά περί εξυβρίσεων και περί τύπου'', το ''Περί συντάξεως πολιτικού κώδικος εις την Ελλάδα'' κ.α.
 
== Πολιτική σταδιοδρομία ==
 
Το [[1843]] εξελέγη πληρεξούσιος του [[Πανεπιστήμιο Αθηνών|Πανεπιστημίου Αθηνών]] στην [[Η της Γ’ Σεπτεμβρίου εν Αθήναις Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις|Εθνοσυνέλευση του 1843]] και το [[1862]] πληρεξούσιος Αττικής στην [[Η εν Αθήναις Β' Εθνική των Ελλήνων Συνέλευσις|Β΄ Εθνοσυνέλευση]]. Στις [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1879|εκλογές του 1879]] επανεξελέγη βουλευτής Αττικής, όπως και σε αυτές του [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1881|1881]], απέτυχε όμως να εκλεγεί σε [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1885|αυτές]] του [[Ελληνικές βουλευτικές εκλογές 1885|1885]]. Μετά την αποτυχία του στις εθνικές εκλογές αποσύρθηκε από την ενεργό πολιτική. Κατά τη διάρκεια της πολιτικής του σταδιοδρομίας κλήθηκε να αναλάβει αρκετές φορές υπουργικά χαρτοφυλάκια. Διετέλεσε υπουργός Δικαιοσύνης στις κυβερνήσεις [[Κυβέρνηση Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου 1854|Μαυροκορδάτου]] ([[1854]]) και [[Κυβέρνηση Αλέξανδρου Κουμουνδούρου Μαρτίου 1865|Κουμουνδούρου]] ([[1865]]), υπουργός Εξωτερικών στις κυβερνήσεις [[Προσωρινή Κυβέρνησις της Ελλάδος (1862)|του 1862]], [[Κυβέρνηση του Οροπεδίου|Μπενιζέλου Ρούφου]] ([[1863]]) και [[Κυβέρνηση Ζηνοβίου Βάλβη 1864|Ζηνοβίου Βάλβη]] ([[1864]]) καθώς και υπουργός Οικονομικών στην [[Κυβέρνηση Χαρίλαου Τρικούπη 1882|κυβέρνηση Τρικούπη]] ([[1882]]).
 
Τον Νοέμβριο του [[1883]] εξελέγη πρόεδρος της [[Βουλή των Ελλήνων|Βουλής των Ελλήνων]] και επενεξελέγη το [[1884]] παραμένοντας μέχρι την λήξη της θητείας του, το [[1885]]. Ως πληρεξούσιος της Εθνοσυνέλευσης του [[1862]] συνέβαλε σημαντικά στην διαμόρφωση του [[Σύνταγμα της Ελλάδας|Συντάγματος του 1864]], ανήκε δε στην παράταξη των Πεδινών. Μετά την αποτυχία του στις εκλογές του 1885 διορίστηκε το ίδιο έτος υποδιοικητής της [[Εθνική Τράπεζα της Ελλάδος|Εθνικής Τράπεζας της Ελλάδος]] ανερχόμενος το [[1890]] στην θώκο του διοικητή, στον οποίο και παρέμεινε μέχρι τον θάνατό του, το [[1896]].
 
▲[[Αρχείο:Paulos Kalligas - ypografi.JPG|thumb|right|300px|Η υπογραφή του Παύλου Καλλιγά]]
== Αναφορές ==
<div style="font-size:90%;"><references/></div>
Ανακτήθηκε από "https://el.wikipedia.org/wiki/Παύλος_Καλλιγάς"