Ως '''φιλελεύθερος εθνικισμός''' θεωρείται η κλασική μορφή του ευρωπαϊκού [[Φιλελευθερισμός|φιλελευθερισμού( παρ΄ όλο που σε κάποια σημεία ο φιλελευθερισμός σκοπεύει πέραν του έθνους στη πορεία)]] με απαρχή τις ιδέες της [[Γαλλική Επανάσταση|Γαλλικής Επανάστασης]], με συνέχεια τις ιδέες του ιταλικού εθνικιστικού κινήματος μετά τη Risorgimento (αναγέννηση)[[Αναγέννηση]] και την θέληση για [[ιταλική ενοποίηση]] και το [[Λατινική Αμερική|λατινοαμερικάνικο]], αργότερα, [[Κίνημα ανεξαρτησίας της Λατινικής Αμερικής|κίνημα ανεξαρτησίας]]. Δηλαδή στα μέσα του 19ου αιώνα, στην ηπειρωτική [[Ευρώπη]], ο όρος εθνικιστής συνεπαγόταν του όρου φιλελεύθερος. Ο φιλελεύθερος εθνικισμός δέχεται ότι η ανθρωπότητα είναι εκ φύσεως διαιρεμένη σε έθνη που το καθένα έχει ξεχωριστή ταυτότητα, ενώ διασυνδέεται με τη λαϊκή κυριαρχία. Βασική θεματική αρχή του φιλελεύθερου εθνικισμού είναι η εθνική αυτοδιάθεση, ενώ ο ίδιος ο φιλελεύθερος εθνικισμός είναι αυτού καθ' αυτού βασισμένος πάνω σε αρχές, χωρίς να προωθεί τα συμφέροντα ενός έθνους σε βάρος ενός άλλου, υπό την έννοια ότι όλα τα έθνη είναι ίσα. Τελικός σκοπός του είναι η οικοδόμηση ενός κόσμου κυρίαρχων εθνών-κρατών
