Νίκος Βέης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Νίκος Βέης''' (1883? - 12 Οκτωβρίου 1958) (αγγλ. '''Bees''') ήταν βυζαντινολόγος και νεοελληνιστής, καθηγητής Πανεπιστημίου και Ακαδημαϊκός. Ονομαζόταν '''Bees''' από τους ξένους ελληνιστές (εφημερίδα Μακεδονία, 14/10/1958).

ΓεννήθηκεΥπάρχει ασυμφωνία των πηγών ως προς τον χρόνο και τον τόπο γέννησής του. Οι διάφορες απόψεις καλύπτουν το [[1883]]χρονικό στηνδιάστημα 1882-1887. Τόπος γέννησης θεωρείται η Μεγαλόπολη ενώ υπάρχουν πηγές που αναφέρουν την [[Τρίπολη Αρκαδίας]]. Ο πατέρας του Αθανάσιος Βέης, τον οποίο έχασε σε ηλικία εννέα χρονών, ήταν φιλόλογος καθηγητής στην Τρίπολη. ΣεΗ ηλικίαμητέρα εννέατου χρονώνηταν έχασεη τον πατέραΕυγενία του γένος Πετροπούλου. Αργότερα μεΤο την1892 η οικογένειά του εγκαταστάθηκε στην Αθήνα, όπου σπούδασεο ΦιλολογίαΝίκος φοίτησε στη Βαρβάκειο. ΣεΑπό ηλικίατα μόλιςμαθητικά δεκαοκτώακόμα ετώνχρόνια εργάστηκεεκδήλωσε ενδιαφέρον για την [[παλαιογραφία]] και την κωδικολογία προσφέροντας εθελοντική εργασία στο Τμήματμήμα Χειρογράφωνχειρογράφων της Εθνικής Βιβλιοθήκης και ασχολήθηκεστο μεΕπιγραφικό τηνΜουσείο. [[παλαιογραφία]],Το την1901 κωδικολογίαφοίτησε καιστην τηνΦιλοσοφική περιγραφήΣχολή τωντου κωδίκωνΠαν. Αθηνών όπου σπούδασε φιλολογία. Από τότε άρχισε να ταξιδεύει και να ερευνά αρχειακό υλικό στην Πελοπόννησο και να δημοσιεύει άρθρα για τις βυζαντινές και νεοελληνικές σπουδές στα περιοδικά «[[Νουμάς (περιοδικό)|Νουμάς]]» και «Παναθήναια». Ασχολήθηκε επίσης με τη δημώδη ποίηση, τη σιγιλλογραφία, με καταλόγους και περιγραφές χειρογράφων και επιγραφών. Δημοσίευσε μελέτες για επιγραφές, χειρόγραφα και κώδικες μοναστηριών, για λαϊκές παραδόσεις και λαογραφικά θέματα.

Το 1908 ανακηρύχθηκε διδάκτωρ της Φιλοσοφικής Σχολής του Πανεπιστημίου της Αθήνας. Από το 1908 ως το 19101909 που έφυγε για τη Γερμανία ασχολήθηκε με την κωδικοποίηση χειρογράφων και κοδίκων των μονών των [[Μετέωρα|Μετεώρων]]. ΕκείνηΟι τηνεργασίες εποχή,του δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό "Βυζαντίς" της Βυζαντινολογικής Εταιρείας της οποίας υπήρξε ιδρυτικό μέλος.
Το 1910 επηρεασμένος από το αγροτικό ζήτημα και εμφορούμενος από σοσιαλιστικές ιδέες, έθεσε υποψηφιότητα για βουλευτής Καρδίτσας-Τρικάλων-Καλαμπάκας, με το Λαϊκό και Εργατικό Κόμμα αλλά δεν εξελέγη. Το 1911 έφυγε και πάλι για μεταπτυχιακές σπουδές και εγκαταστάθηκε στο [[Βερολίνο]], όπου παρέμεινε συνολικά 14 χρόνια και όπου δίδαξε Βυζαντινή και Μεσαιωνική Ελληνική Φιλολογία. Εκεί γνώρισε και τον [[Αλέξανδρος Σβώλος|Αλέξανδρο Σβώλο]], με τον οποίο έγινε στενός φίλος. ΠρινΑπό τοντο [[Α΄1920 Παγκόσμιοςάρχισε Πόλεμος|Α΄την Παγκόσμιοέκδοση Πόλεμο]]του εξέδωσε το περιοδικόπεριοδικού «''Βyzantinische-Νeugriechische Jahrbucher''» (Βυζαντινά και Νεοελληνικά Χρονικά), με το οποίο ασχολήθηκε μέχρι το 1925. Εκείνη τη χρονιά εξελέγη καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών στην έδρα της «Μεσαιωνικής και Νεωτέρας Ελληνικής Φιλολογίας» και επέστρεψε στην Αθήνα.

ΚατάΤο τη1929 δικτατορίακαι Μεταξά,το αρνήθηκε1932 ναήταν δεχθείκαι ωςπάλι συναδέλφουςυποψήφιος συνεργάτεςβουλευτής τουστις καθεστώτος,γερουσιαστικές μεεκλογές. Το 1935 απολύθηκε για πολιτικούς λόγους αλλά τον επόμενο αποτέλεσμαχρόνο ναεπαναπροσλήφθηκε απομακρυνθείμετά από τοαπαίτηση Πανεπιστήμιοτων φοιτητών του και άλλων. Όταν ξέσπασε ο πόλεμος του 1940, έφυγε για το μέτωπο της Βορείου Ηπείρου πολιτικά επιστρατευμένος. Έμεινε στην περιοχή του [[Αργυρόκαστρο|Αργυροκάστρου]], όπου επιτέλεσε σημαντικό έργο για τη διάσωση της ελληνικής κληρονομιάς, εντοπίζοντας, μελετώντας και περιγράφοντας ελληνικές επιγραφές και χειρόγραφα της μητρόπολης Αργυροκάστρου και μοναστηριών της Βορείου Ηπείρου.

Ανακηρύχθηκε τακτικό μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]] το 1943. Εντάχθηκε στο ΕΑΜ1941. Μετά την απελευθέρωση ασχολήθηκε με την πολιτική, αλλά το 1946 επαύθη οριστικά από το Πανεπιστήμιο, λόγω της πολιτικής του δράσης. Από το 1945 έως 2-5-1947 βρισκόταν και πάλι στα Μετέωρα για έρευνες. Το 1950 ήταν υποψήφιος του Σοσιαλιστικού κόμματος ΕΛΔ του Αλέξανδρου Σβώλου και εξελέγη βουλευτής Αθηνών. Από το 1948 ως το 1952 διετέλεσε πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών.