Δημήτριος Καμπούρογλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Την περίοδο [[1884]]-[[1886]] ήταν διευθυντής του περιοδικού «[[Εβδομάς (περιοδικό)|Εβδομάς]]». Το [[1891]] προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της [[Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος|Εθνικής Βιβλιοθήκης]]. Την περίοδο [[1904]]-[[1917]] διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αλλά το 1917 με τον νόμο περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παύθηκε από τη θέση του. Το [[1923]] τιμήθηκε από την πολιτεία με το αριστείο γραμμάτων. Το [[1927]] έγινε το πρώτο δια εκλογής μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας των Αθηνών]] και την περίοδο [[1934]]-[[1935]] χρημάτισε πρόεδρος της Ακαδημίας.

 

 

Αλλά και το ποιητικό του έργο είναι αρκετά αξιόλογο αν και δεν διακρίθηκε αρκετά. Η ποιητική συλλογή ''Η φωνή της καρδιάς μου'' ήταν από τα σημαντικότερα έργα του. Ήταν γραμμένο στη δημοτική και είχε έντονα αντιρομαντικά στοιχεία σε σχέση με το κλίμα της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]]. Η συλλογή βραβεύτηκε το [[1873]] στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό το [[1874]] επαινέθηκε, χωρίς να διακριθεί, ποιητική συλλογή του στην οποία σατίριζε και παρωδούσε το [[ρομαντισμός|ρομαντικό]] ύφος των συγχρόνων ποιητών. Το [[1874]] εξέδωσε τη συλλογή του ''Παλαιαί αμαρτίαι''. Επίσης ασχολήθηκε και με την πεζογραφία, όπου αντλούσε τα θέματα του κυρίως από τη λαογραφία. To 1881 εξέδωσε τα μη λαογραφικά αφηγήματα "Εικόνες. Σατυρικαί Διατριβαί", όπου σατιρίζει τα ήθη της εποχής. Μερικά από τα έργα του είναι: ''Αθηναϊκά διηγήματα'', ''Αι Αθήναι που φεύγουν'', ''Μύθοι και διάλογοι'', ''Αττικοί έρωτες'', ''Θρύψαλα'', ''Ευσυνειδησία και ασυνειδησία'' κ.ά. Συνήθως υπέγραφε τα λογοτεχνικά του έργα με το ψευδώνυμο «Αναδρομάρης».