Πορτογαλική γλώσσα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Ιστορία |
|||
Γραμμή 87:
|[[João Lobeira]]<br />(c. 1270–1330)
|}
Η πορτογαλική γλώσσα είναι εξέλιξη της μεσαιωνικής γλώσσας που σήμερα είναι γνωστή ως Γαλικιανο-Πορτογαλική ή Παλιά Πορτογαλική ή Παλιά Γαλικιανή, του βορειοδυτικού μεσαιωνικού [[Βασίλειο της Γαλικίας|Βασιλείου της Γαλικίας]], το οποίο ήταν το πρώτο χριστιανικό βασίλειο κατά την περίοδο ([[Reconquista]]) που οι χριστιανοί ανακατέλαβαν τις περιοχές της Ιβηρικής χερσονήσου που είχαν οι Μαυριτανοί.
Οι παλαιότερες λέξεις και φράσεις της Γαλικιανο-Πορτογαλικής έχουν καταγραφεί σε λατινικά διοικητικά έγγραφα του 9ου αιώνα. Η φάση αυτή είναι γνωστή ως Πρωτο-Πορτογαλική και διήρκεσε από τον 9ο αιώνα ως την ανεξαρτησία, κατά τον 12ο αιώνα, της επαρχίας της Πορτογαλίας από το Βασίλειο της Γαλικίας, που ήταν τότε υποβασίλειο του [[Βασίλειο της Λεόν|Βασιλείου της Λεόν]]. Στο πρώτο μέρος της Γαλικιανο-Πορτογαλικής περιόδου (από τον 12ο ως τον 14ο αιώνα), η γλώσσα χρησιμοποιούνταν όλο και περισσότερο σε έγγραφα και άλλες γραπτές μορφές. Για κάποιο χρονικό διάστημα αποτέλεσε την προτιμώμενη γλώσσα της [[λυρική ποίηση|λυρικής ποίησης]] της χριστιανικής Ισπανίας (Christian Hispania), όπως η [[Οξιτανική γλώσσα]] ήταν η γλώσσα της [[Οξιτανική λογοτεχνία|ποίησης των τροβαδούρων]] στη Γαλλία. Η Πορτογαλία έγινε ανεξάρτητο βασίλειο το 1139, υπό τον βασιλιά [[Αλφόνσος Α΄ της Πορτογαλίας|Αλφόνσο Α΄ της Πορτογαλίας]]. Το 1290, ο βασιλιάς [[Ντενίς της Πορτογαλίας]] ίδρυσε το πρώτο πορτογαλικό πανεπιστήμιο στη Λισαβόνα (το ''Estudos Gerais'', που αργότερα μεταφέρθηκε στην [[Κοΐμπρα]]) και αποφάσισε ότι η πορτογαλική γλώσσα, η οποία μέχρι τότε ονομαζόταν «κοινή γλώσσα», θα ονομαζόταν Πορτογαλική γλώσσα και θα χρησιμοποιούνταν επίσημα.
Στη δεύτερη περίοδο της Παλιάς Πορτογαλικής, κατά τον 15ο και τον 16ο αιώνα, με τις [[Εποχή των Ανακαλύψεων|ανακαλύψεις των Πορτογάλων]], η γλώσσα διαδόθηκε σε πολλές περιοχές της Αφρικής, της Ασίας και της [[Αμερική]]ς. Η πλειοψηφία των πορτογαλόφωνων σήμερα ζει στη Βραζιλία, τη μεγαλύτερη πρώην αποικία της Πορτογαλίας. Από τα μέσα του 16ου αιώνα η Πορτογαλική είχε γίνει ''[[lingua franca]]'' στην Ασία και την Αφρική, και χρησιμοποιούνταν όχι μόνο στη διοίκηση και στο εμπόριο με τις αποικίες αλλά και στην επικοινωνία μεταξύ αυτοχθόνων υπαλλήλων και Ευρωπαίων διαφόρων εθνικοτήτων. Η διάδοσή της διευκολύνθηκε από τους μικτούς γάμους μεταξύ Πορτογάλων και αυτοχθόνων, και από τη σύνδεση της γλώσσας με τις ιεραποστολικές προσπάθειες της [[Καθολική Εκκλησία|Καθολικής Εκκλησίας]], που οδήγησαν στο σχηματισμό [[Κρεολές γλώσσες|Κρεολών γλωσσών]] όπως η [[Γλώσσα Kristang|Kristang]] σε πολλά μέρη της Ασίας (από τη λέξη ''cristão'', «χριστιανός»). Η γλώσσα συνέχισε να είναι δημοφιλής σε μέρη της Ασίας μέχρι τον 19ο αιώνα. Κάποιες πορτογαλόφωνες χριστιανικές κοινότητες στην [[Ινδία]], τη [[Σρι Λάνκα]], τη [[Μαλαισία]] και την [[Ινδονησία]] διατήρησαν τη γλώσσα τους ακόμα και μετά την απομόνωσή τους από την Πορτογαλία.
Το τέλος της περιόδου της Παλιάς Πορτογαλικής σηματοδοτείται από την έκδοση του ''Cancioneiro Geral'' του [[Γκαρσία ντε Ρεσεντε]], το 1516. Τα πρώτα χρόνια της Σύγχρονης Πορτογαλικής, που επικρατεί από τον 16ο αιώνα μέχρι σήμερα, χαρακτηρίζονται από μια αύξηση στον αριθμό των λέξεων που δανείστηκαν από την Κλασική Λατινική και την [[Ελληνική#Κλασική ελληνική|Κλασική Ελληνική]] από την [[Αναγέννηση]], με αποτέλεσμα να αυξηθεί το λεξιλόγιο της γλώσσας.
== Παραπομπές ==
| |||