Μανδραγόρας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η τοξικότητά του οφείλεται στην παρουσία των [[Αλκαλοειδή|αλκαλοειδών]] [[σκοπολαμίνη]], [[υοσκαμίνη]] και [[ατροπίνη]]. Οι ουσίες αυτές που περιέχονται σε μεγαλύτερο ποσοστό στη [[ρίζα]] είναι πολύτιμες από φαρμακευτική άποψη. Οι [[Αρχαία Ελλάδα|αρχαίο Έλληνες]] και οι [[Ρωμαίοι]] χρησιμοποιούσαν τον μανδαγόρα ως υπνωτικό, αναλγητικό και ηρεμιστικό, ενώ κατά τον μεσαίωνα χρησιμοποιήθηκε ως αναισθητικό σε [[Εγχείριση|εγχειρήσεις]]. Βρέθηκε στους τάφους των βασιλέων των [[ΘήβεςΘήβαι Αιγύπτου|Θηβών της Αιγύπτου]] ([[1800 π.χ.]]) και αναφέρεται από τον [[Θεόφραστος|Θεόφραστο]] και τον [[Διοσκουρίδης ο Πεδάνιος|ΔιουυρίδηΔιοσκουρίδη]].<ref>[[Διουσκουρίδης ο Πεδάνιος|Διοσκουρίδης]] «Περί ύλης ιατρικής», εκδ. Ζήτρος, 2000 ISBN 960-8437-61-X</ref> Στη [[Βίβλος|Βίβλο]] επίσης αναφέρονται οι γονιμοποιές και αφριδισιακές ιδιότητές του.<ref>Φυτολογία, τόμ. 10, σ. 189, εκδ. Αθηνών, 1983</ref> Έχει χρησιμοποιηθεί κατά τον 18^ο αιώνα έναντι της κατάθλιψης, των σπασμών των ρευματικών πόνων και των χοιραδικών όγκων. Σε μεγάλες ποσότητες μπορεί να διεγείρει μανία και παραλήρημα στον ασθενή, καθώς πρόκειται για [['Οπιοοπιούχο]] φυτό με θανατηφόρο δράση σε μη ελεγμένες δόσεις<ref name="Botanics" />.

[[File:Ernte eines Alrauns (Medicina antiqua).jpg|thumb|left|210px180px|Εικονογράφηση [[1250]] περ.]]

Ο μανδραγόρας, λόγω των υπνωτικών ιδιοτήτων και της ανθρωπόμορφης ρίζα του, έχει περιβληθεί από την αρχαιότητα με μυστηριωδεις, υπερφυσικές ιδιότητες και [[Δειδιδαιμονία|δεισιδαιμονίες]]. Τον χρησιμοπιούσαν ως φυλαχτό για την προστασία από τον θάνατο και την ασθένεια. Θεωρούσαν, επίσης, ότι η παρουσία του οφειλόταν σε φαινόεναφαινόμενα [[Μεταμψύχωση|μεταμψύχωσης]] ατόμων που είχαν αυτοκτονήσει και ότι όταν ξεριζωθεί βγάζει μια δυνατή κραυγή, ο οποία μπορεί να προκαλέσει τη τρέλα ή τον θάνατο σε όσους την ακούσουν.<br>

Ακόμη θεωρούσαν ότι αν πιεις το [[αφέψημα]] της ρίζας του θα κάνεις αρσενικά παιδιά, εξ ου και η ονομασία του σ'''σερνικοβότανο'ερνικοβότανο''.