Ιάκωβος Β΄ της Αγγλίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Ιάκωβος επέτρεψε σε Ρωμαιοκαθολικούς να καταλάβουν τα υψηλότερα αξιώματα των Βασιλείων, και δέχθηκε στην αυλή του τον [[παπικός νούντσιος|παπικό νούντσιο]], [[Φερντινάντο ντ'Άντα]], τον πρώτο αντιπρόσωπο από τητης ΡώμηΡώμης στο Λονδίνο από την βασιλεία της [[Μαίρη Α΄ της Αγγλίας|Μαρίας Α΄]].<ref>Miller 142; Macaulay, 445</ref> Ο [[Κοινωνία του Ιησού|Ιησουίτης]] εξομολογητής του Ιακώβου, ο [[Έντουαρντ Πετρ]], ήταν ιδιαίτεροιδιαίτερα αντικείμενο Προτεσταντικής οργής.<ref>Harris, 195–196</ref> Όταν ένας Υπουργός του Βασιλιά, ο [[Ρόμπερτ Σπένσερ, 2ος Κόμης του Σάντερλαντ|Κόμης του Σάντερλαντ]], άρχισε να αντικαθιστά αξιωματούχους στην αυλή με Καθολικούς ευνοούμενους, ο Ιάκωβος άρχισε να χάνει την εμπιστοσύνη πολλών Αγγλικανών υποστηρικτών του.<ref name=miller150>Miller,Η 150–152</ref>εκκαθάριση Sunderland'sαυτή purgeτων ofαξιωματούχων office-holdersαπό evenτον extendedΣάντερλαντ toεπεκτάθηκε theακόμα Kingκαι στους Αγγλικανούς επ's Anglicanαδελφή brothers-in-lawγαμπρούς andτου theirβασιλιά supportersκαι στους υποστηρικτές τους. <ref name=miller150>Miller, 150–152</ref> Οι Καθολικοί αποτελούσαν όχι περισσότερο από το ένα πεντηκοστό του Αγγλικού πληθυσμού.<ref>Macaulay, 444.</ref> Τον Μάϊο 1686, ο Ιάκωβος προσπάθησε να αποκτήσει από Αγγλικά δικαστήρια του κοινού ποινικούεθιμικού δικαίου μια απόφαση η οποία θα ανέφερε ότι η εξουσία του να απαλλαγεί από Πράξεις του Κοινοβουλίου ήταν νόμιμη. Απέπεμψε δικαστές οι οποίοι διαφωνούσαν μαζί του σε αυτό το ζήτημα καθώς και τον ανώτατο δικαστικό αξιωματούχο (Solicitor General) [[Χένετζ Φιντς, 1ος Κόμης του Άϊλσφορντ|Χένετζ Φιντς]].<ref>Macaulay, 368.</ref> Η υπόθεση Godden εναντίον Hales επιβεβαίωσε την παραπάνω εξουσία του, δεδομένου ότι ένδεκα από τους δώδεκα δικαστές ψήφισαν υπέρ αυτής.

Το 1687, ο Ιάκωβος εξέδωσε την [[Διακήρυξη της ΕπιείκιαςΕπιείκειας]] (''Declaration of Indulgence''), επίσης γνωστή ως Διακήρυξη για την Ελευθερία Συνείδησης (''Declaration for Liberty of Conscience''), στην οποία χρησιμοποίησε την απαλλακτικήπροαναφερθείσα εξουσία του δύναμη για να αναιρέσεικαταργήσει την επιρροήισχύ των νόμων που τιμωρούσαν τους Καθολικούς και τους Προτεστάντες [[Άγγλοι Διαφωνούντες|ΑντιφρονούντεςΔιαφωνούντες]].<ref>Kenyon, 389–391</ref> Προσπάθησε να συγκεντρώσεκερδίσει υποστήριξη απόγια την ανεκτική πολιτική του κάνονταςμιλώντας μιασε περιοδεία ομιλιών στη Δυτική Αγγλία το καλοκαίρι του 1687. Ως μέρος της περιοδείας του, έδωσε μια ομιλία στοΣτο Τσέστερ όπου είπε "υποθέστε... ότι υπήρχε ένας νόμος που έλεγε ότι όλοι οι μαύροι πρέπει να φυλακισθούν, θα ήταν παράλογος και έχουμε τόσο λίγους λόγους για να φιλονικούμςφιλονικούμε με άλλους ανθρώπους λόγω διαφοράς στις θρησκευτικές πεποιθήσεις όσο και λόγω διαφοράς στο χρώμα."<ref>Sowerby, 32</ref> Την ίδια περίοδο, ο άκωβοςΙάκωβος προσέφερεχορήγησε μερική ανεκτικότηταανεξιθρησκεία στη Σκωτία, χρησιμοποιώντας την απαλλακτική του εξουσία για να φέρειπροσφέρει ανακούφισηελευθερία στους ΚΑθολικούςΚαθολικούς και μερική ανακούφισηελευθερία στους Πρεσβυτεριανούς.<ref>Macaulay, 429; Harris, 480-82</ref>

Το 1688, ο Ιάκωβος διέταξε να αναγνωσθεί η Διακήρυξη νατης αναγνωσθείΕπιείκειας από τους άμβωνες κάθε Αγγλικανικής εεκλησίαςεκκλησίας, αποξενώνοντας περαιτέρω τους Αγγλικανούς επισκόπους από τον Καθολικό κυβερνήτη της εκκλησίας τους.<ref name=harris216>Harris, 216–224</ref> Ενώ η Διακήρυξη επέφερεαπέφερε επαίνουςκάποιες ευχαριστίες από Καθολικούς και αντιφρονούντςΔιαφωνούντες, έφερεδιέβρωσε τηντα Εγκαθιδρυμένηπορονόμια Εκκλησίατης Αγγλικανικής Εκκλησίας (''Established Church''), τονπαραδοσιακού παραδοσιακό σύμμαχοσυμμάχου της μοναρχίας, στην δύσκολη θέση της διάβρωσης των ίδιων της των προνομίων.<ref name=harris216/> Ο Ιάκωβος προκάλεσε περαιτέρω αντίδραση προσπαθώντας να μειώσει το Αγγλικανικό μονοπώλιο στην εκπαίδευση.<ref name=harris224>Harris, 224–229</ref> Στο [[Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης]], ο Ιάκωβος προσέβαλε τους Αγγλικανούς επιτρέποντας στους Καθολικούς να φέρουνκαταλάβουν σημαντικές θέσεις στο Christ Church College ([[Κράιστ Τσερτς, Οξφόρδη|Κράιστ Τσερτς]]) και το [[University College, Oxford|University College]], δύο από τα μεγαλύτερα κολλέγια της Οξφόρδης. Επίσης προσπάθησε να αναγκάσει τους Προτεστάντες ΥπότροφουςΕταίρους του Magdalen College ([[Κολλέγιο Μάγκνταλεν, Οξφόρδη|Κολλεγίου Μάγκνταλεν]]) να εκλέξουν τον [[Άντονι Φάρμερ]], έναν άνδρα κακής φήμης ο οποίος πιστευόταν ότι ήταν κρυφός Καθολικός,<ref name=farmer>Η ακριβής θρησκευτική πεποίθηση του Φάρμερ είναι ασαφής. Ο Μακόλεϋ αναφέρει ότι ο Φάρμερ "υποκρινόταν ότι έγινε Παπιστής". Ο Πραλ, στο 148, τον αποκαλεί "φιλικό προς τους Καθολικούς". Ο Μίλλερ, στο 170, αναφέρει ότι "αν και δεν είχε αυτοκηρυχθεί Καθολικός, πιστευόταν ότι δεν ήταν πλέον Αγγλικανός." Ο Άσλεϋ, στο 89, δεν αναφέρει τον Φάρμερ ονομαστικά, αλλά μόνο ως τον Καθολικό υποψήφιο του Βασιλιά. Όλες οι πηγές συμφωνούν ότι η κακή φήμη του Φάρμερ ως "προσώπου σκανδαλώδους χαρακτήρα" ήταν τόσο προληπτικές για την υποψηφιότητα του όσο οι αβέβαιες θρησκευτικές του πεποιθήσεις. See, ''e.g.,'' Prall, 148.</ref> ως πρόεδροπρόεδρό τους όταν ο Προτεστάντης κάτοχος της θέσης πέθανε, παραβιάζοντας το δικαίωμα των ΥποτρόφωνΕταίρων να εκλέγουν έναν υποψήφιο δικής τους επιλογής.<ref name=harris224/>

Το 1687 ο Ιάκωβος προετοιμάσθηκε να πληρώσειυπερπληρώσει το Κοινοβούλιο με τους υποστηρικτές του ώστε να ανακαλέσει την Test Act και τους ποινικούς νόμους. Ο Ιάκωβος πείσθηκε από παροτρύνσειςδιαβεβαιώσεις Διαφωνούντων ότι έχει την υποστήριξή τους και ότι ούτωςέτσι μπορούσε να απαλλαγεί από τοτην ναεξάρτησή βασίζεταιτου στουςαπό τους Τόρις και τους Αγγλικανούς. Ο Ιάκωβος θέσπισε μια μαζική εκκαθάριση εκείνωντων σεαξιωματούχων αξιώματα υπό τοτου στέμμαστέμματος οι οποίοι αντιτίθενταναντιδρούσαν στοστα σχέδιοσχέδιά του Ιακώβου, δηλαδήδιορίζοντας νανέους διορισθούν νέοι λόρδοιλόρδους τοποτηρητές και νααναδιαρθρώνοντας επανασυστήσουντις ταδημοτικές σώματαπουαρχές κυβερνούσανκαι τις πόλειςδιοικήσεις και οι εταιρείες στολών υπηρετικούτων προσωπικούσυντεχνιών.<ref>Jones, 132.</ref> Τον Οκτώβριο ο Ιάκωβος έδωσε διαταγέςδιαταγή οιστους λόρδοιλόρδους τοποτηρητές στιςτων επαρχίεςεπαρχιών να επιδώσουναπευθύνουν τρειςτρία συγκεκριμένεςσυγκεκριμένα ερωτήσειςερωτήματα προς όλα τα μέλη της Επιτροπής Ειρήνης: αν θα συναινούσαν στην ανάκληση του Test Act και των ποινικών νόμων· αν θα βοηθούσαν τους υποψηφίους που θα έκαναν αυτό· και αν θα δέχονταν την Διακήρυξη της Επιείκιας (Declaration of Indulgence). Κατά τηντους διάρκεια τωνπρώτους τριών πρώτωντρεις μηνώνμήνες του 1688, εκατοντάδες εκείνωναπό που απάντησαν τις ερωτήσεις καιόσους έδωσαν εχθρικέςαρνητική απαντήσειςαπάντηση αποπέμφθηκαν.<ref>Jones, 132-33.</ref> ΤαΟι εκλεγμένες σωματείααρχές καθαρίσθηκανεκκαθαρίσθηκαν από πράκτορες με ευρείες διακριτικές δυνάμειςεξουσίες σε μια προσπάθεια να δημιουργηθεί μια μόνιμη βασιλική εκλογική μηχανή.<ref>Jones, 146.</ref> Τελικά, στις 24 Αυγούστου 1688, ο Ιάκωβος διέταξε να εκδοθούνεκδοθεί εντάλματαδιάταγμα γιαγενικών μια γενική εκλογήεκλογών.<ref>Jones, 150.</ref> Όμως, με την κυκλοφορία της είδησης τον Οκτώβριο ότι ο Γουλιέλμος της Οράγγης επρόκειτο να αποβιβασθεί στην Αγγλία, ο Ιάκωβος απέσυρε τατο εντάλματαδιάταγμα κακαι έγραψε στους λόρδους τοποτηρητές να ερευνήσειερευνήσουν ισχυρισμούςκατηγορίες κακομεταχείρισης που διαπράχθηκανκαταχρήσεων κατά την διάρκεια των ρυθμίσεων και των εκλογικών προετοιμασιών, που αποτελούσαν σύμφωνα με τα ωςπαραπάνω μέρος των υποχωρήσεωνπαραχωρήσεων που έκανε ο Ιάκωβος για να κερδίσει υποστήριξη.<ref>Jones, 159.</ref>

Τον Απρίλιο 1688, ο Ιάκωβος επανεξέδωσε την Διακήρυξη της ΥποχώρησηςΕπιείκειας, διατάζοντας ακολούθωςδιατάσσοντας τους Αγγλικανούς κληρικούς να την διαβάσουν στις εκκλησίες τους.<ref>Harris, 258–259</ref> Όταν ο [[Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρυ]], [[Ουίλλιαμ Σάνκροφτ]], και έξι άλλοι επίσκοποι (γνωστοί ως οι [[Επτά Επίσκοποι]]) υπέβαλαν μια αίτηση ζητώντας την αναθεώρηση της θρησκευτικής πολιτικής του Βασιλιά, συνελήφθησαν και δικάσθηκαν για [[επαναστατικός λίβελος|επαναστατικό λίβελο]].<ref>Harris, 260–262; Prall, 312</ref>Η Οεπεγρύπνηση δημόσιοςτης κοινής συναγερμόςγνώμης αυξήθηκε όταν η Βασίλισσα Μαρία γέννησε έναν Καθολικό γιο και διάδοχο, τον [[Ιάκωβος Φραγκίσκος Εδουάρδος Στιούαρτ|Ιάκωβο Φραγκίσκο Εδουάρδο]] στις 10 Ιουνίου αυτού του έτους.<ref>Miller 186–187; Harris, 269–272</ref> Όταν οι μόνοι πιθανοί διάδοχοι του Ιακώβου ήταν οι δύο Προτεστάντισσες κόρες του, οι ήπιοι Αγγλικανοί μπορούσαν να δουν τιςτην φιλοκαθολικέςφιλοκαθολική πολιτικέςπολιτική του ωςσαν μιαένα προσωρινήπροσωρινό εκτροπήφαινόμενο· η γέννηση όμως του Πρίγκιπα δημιούργησεκαι τηνη πιθανότηταπροοπτική μιας μόνιμηςμόνιμα Καθολικής δυναστείας, καιτους οδήγησεανάγασε τέτοιαν' άτομα να ανακαλέσουν την υπομονετική τουςαλλάξουν στάση.<ref name=harris271>Harris, 271–272; Ashley, 110–111</ref> Απειλούμενοι από μια Καθολική δυναστεία, πολλοί Προτεστάντες με επιρροή ισχυρίσθηκαν ότι το παιδί ήταν "υποθετικό" και μπήκαν λαθραία στην κρεβατοκάμαρα της Βασίλισσας σε ένα δοχείο θέρμανσης<ref>[http://books.google.com/books?id=ckU9AAAAIAAJ&pg=PA58#v=onepage&q=&f=false Gregg, Edward. ''Queen Anne.'' Yale University Press (2001), 58.]</ref>. Είχαν ήδη εισέλθει σε διαπραγματεύσεις με τον Γουλιέλμο, Πρίγκιπα της Οράγγης, όταν έγινε γνωστό ότι η Βασίλισσα ήταν έγκυος, και η γέννηση του γιου του Ιακώβου ενίσχυσε την πεποίθηση τους.<ref>Waller, 43–46; Miller, 186–187</ref>