Μισέλ Φουκώ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

[[Αρχείο:Stone BKH1.JPG|right|thumb|260px|Πλάκα στην είσοδο της αίθοσαςαίθουσας τεχνών και έκθεσης της Βόννης[[Βόννη]]ς, η οποία φέρει το όνομα του Φουκώ]]

Γεννήθηκε στο [[Πουατιέ]], στις 15 Οκτωβρίου του 1926. Η οικογένειά του ήταν αρκετά εύπορη, καθώς ο πατέρας του ήταν [[χειρουργική|χειρουργός]] και εξέχουσα προσωπικότητα της τοπικής κοινωνίας, ενώ η μητέρα ήταν του κληρονόμος μεγάλης ακίνητης περιουσίας. Ο πατέρας του επιθυμούσε να ακολουθήσει τα επαγγελματικά του βήματα. Κοντινοί άνθρωποι του Φουκώ από μικρή ηλικία, υποστήριζαν πως ήταν πολύ κλειστός και δύσκολος χαρακτήρας. Από το [[1936]] έως το [[1940]], φοίτησε στο [[Λύκειο του Πουατιέ]] και, έπειτα, μετέβη στο [[Κολλέγιο του αγίου Στανίσλαου]] του Πουατιέ, έχοντας άριστες επιδόσεις στα γαλλικά, στα [[λατινικά]] και στα [[αρχαία ελληνικά]]. Το [[1945]], πήγε στο [[Παρίσι]], για να σπουδάσει στο -πολύ καλής φήμης- [[Λύκειο του Ερρίκου Δ΄]] και την επόμενη χρονιά, εισήχθη στην [[Εκόλ Νορμάλ Συπεριέρ]] (Ecole Normale Superier - ENS), τέταρτος στη σειρά. Εκεί, απέκτησε πτυχία στη φιλοσοφία και στην ψυχολογία, έχοντας καθηγητή τον [[Λουί Αλτουσέρ]]. Κατά τη διάρκεια των σπουδών του στην ENS, ανακάλυψε την ομοφυλοφιλία του, εμφάνισε τάσεις [[αυτοκτονία]]ς και [[επιθετικότητα]]ς και ασπάστηκε τον [[κομμουνισμός|κομμουνισμό]], ενώ υπάρχουν μαρτυρίες για το ότι, κατανάλωνε πολύ [[αλκοόλ]] και πειραματιζόταν με διάφορες [[ναρκωτικά|ναρκωτικές ουσίες]].

Το [[1970]], εκλέχθηκε ισόβιος καθηγητής της [[ιστορία των Συστημάτων της Σκέψης|Ιστορίας των Συστημάτων της Σκέψης]], στο [[Κολλέγιο της Γαλλίας]].<ref name=lar/> Από τη [[δεκαετία 1970|δεκαετία του '70]], ξεκίνησε να συνεργάζεται με την [[Ομάδα Πληροφόρησης για τις Φυλακές]] (Groupe d’Information sur les Prisons). Οι αγώνες του μέσα από αυτήν, οδήγησαν στην κοινή αποδοχή του ως [[επανάσταση|επαναστάτη]] διανοούμενου, κάτι που ο ίδιος ουδέποτε αποδέχθηκε.<ref name=ele/> Το [[1971]], εμφανίσθηκε σε εκπομπή της [[ολλανδία|ολλανδικής]] [[τηλεόραση]]ς που μεταδιδόταν ζωντανά και στην οποία είχε μια μακρά συζήτηση με τον [[Νόαμ Τσόμσκυ]], με θέμα: "''Ανθρώπινη φύση: δικαιοσύνη εναντίον δύναμης''" ("''Human Nature: Justice versus Power''"). Η συζήτηση μεταξύ των δυο φιλοσόφων συμπεριλήφθηκε στον τόμο "''The Basic Concern of Mankind''".<ref>^ Όταν ο Τσόμσκυ συνάντησε τον Φουκώ [http://tvxs.gr/news/%CF%80%CF%81%CF%8C%CF%83%CF%89%CF%80%CE%B1/%CF%8C%CF%84%CE%B1%CE%BD-%CE%BF-chomsky-%CF%83%CF%85%CE%BD%CE%AC%CE%BD%CF%84%CE%B7%CF%83%CE%B5-%CF%84%CE%BF%CE%BD-foucault Tvxs.gr]</ref> Το [[1975]], εκδόθηκε το βιβλίο του "''[[επιτήρηση και τιμωρία|Επιτήρηση και τιμωρία: Η γέννηση της φυλακής]]''", το οποίο αποτελεί μελέτη του νεώτερουνεότερου [[ποινική δίωξη|ποινικού συστήματος]]. Το [[1976]], κυκλοφόρησε ο πρώτος τόμος της τριλογίας "''[[Η ιστορία της σεξουαλικότητας]]''". Και οι τρεις τόμοι αναφέρονταν στην ιστορία των αντιλήψεων για τη [[σεξουαλικότητα]], με αφετηρία την εποχή της [[αρχαία Ελλάδα|αρχαίας Ελλάδας]] και ανέδειξαν το Γάλλο φιλόσοφο σε έναν από τους σημαντικότερους διανοούμενος της εποχής του.<ref name=lar/> Τα επόμενα χρόνια ταξίδεψε σε [[Αμερική]], [[Ιαπωνία]] και Βραζιλία, ενώ επισκέφθηκε τις φυλακές ''Attica'' της [[νέα Υόρκη (πολιτεία)|Νέας Υόρκης]]. Το [[1978]], στάλθηκε στο [[Ιράν]], από την [[ιταλία|ιταλική]] εφημερίδα ''[[Corriere della Sera]]'', για να καλύψει την [[Ιρανική Επανάσταση]].

Τα τελευταία χρόνια της ζωής του συνέγραψε αρκετά βιβλία, ενώ ασχολήθηκε με τη διερεύνηση της σεξουαλικότητας του ατόμου. Πέθανε στις 25 Ιουνίου του 1984, στο [[νοσοκομείο]] ''De la Salpetriere'' του Παρισιού, από [[νευρολογία|νευρολογικές επιπλοκές]] που τού προκάλεσεπροκάλεσαν οξεία [[σηψαιμία]], ενώ ήταν ασθενής του [[AIDS|οροθετικός]]. Μετά τοτον θάνατό του, εκδόθηκαν τρεις [[βιογραφία|βιογραφίες]] του.<ref name=vim/>

Ο Μισέλ Φουκώ ήταν εκφραστής του [[πρώιμος δομισμός|πρώιμου δομισμού]] και του [[ύστερος μεταμοντερνισμός|ύστερου μεταμοντερνισμού]], ενώ απέρριπτε τη νεωτερικότητα ως προσπάθεια για [[μετασχηματισμός|ολικό μετασχηματισμό]].<ref name=ele/> Είχε διατυπώσει πως, ο άνθρωπος δεν είναι το αυτονόητο επίκεντρο και αντικείμενο της [[επιστήμη]]ς, παρά μια σχετικά πρόσφατη επινόηση προορισμένη να εξαφανιστεί στο προσεχές μέλλον. Επίσης, υποστήριξε ότι, ότι ο [[λόγος]] δεν είναι απλή αναπαράσταση της επιθυμίας ή της [[εξουσία]]ς, αλλά αυτό για το οποίο και μέσω του οποίου αγωνίζεται κανείς, δηλαδή, η εξουσία που διεκδικέι, για να ιδιοποιηθεί. Σχετικά με τη σεξουαλικότητα του ατόμου, διατύπωσε την άποψη ότι, αυτή αποτελεί την κεντρική στρατηγική με την οποία ο μέσος Ευρωπαίος ή Αμερικανός [[αστική τάξη|αστός]] συνηθίζει να αυτοκαθορίζεται και να οριοθετεί την ταυτότητά του. Ακόμα, προέβλεψε έναν μελλοντικό κόσμο, στον οποίο οι άνθρωποι θα αποκτούσαν όλο και περισσότερες εμμονές με το [[σεξ]], το οποίο θα έπαιζε τον πρωταρχικό ρόλο στην ύπαρξή τους.<ref name=vim/> Επιπροσθέτως, θεωρούσε τις φυλακές, τα νοσοκομεία και τα [[φρενοκομείο|φρενοκομεία]], μέσα αποκλεισμού της κοινωνίας.<ref name=lar/> Ως προς τις φυλακές ειδικά, πίστευε πως, "''αποτελούν έναν από τους [[κοινωνικός μηχανισμός|κοινωνικούς μηχανισμούς]] που είχαν δημιουργηθεί για να [[πειθαρχία|πειθαρχεί]] η κοινωνία στα κελεύσματα των κρατούντων''".<ref name=vim/> Πέραν αυτού, είχε επισημάνει ότι, μέσα από την εξέταση των [[κοινωνική αντίληψη|κοινωνικών αντιλήψεων]] πάνω στο θέμα των "μέσων αποκλεισμού", μπορεί να γίνει δυνατή η μελέτη της ανάπτυξης και των τρόπων της εξουσίας.<ref name=lar/> Τέλος, μέσα από τη μελέτη "''[[Τι είναι ο συγγραφέας]]''", κατέληξε στο συμπέρασμα ότι, αν και το σύστημα [[ιδιοκτησία]]ς καθιστά αυτόν λειτουργό του [[καπιταλισμός|καπιταλιστικού συστήματος]], το χαμένο ιερό του στάτους αντισταθμίζεται από "''τη συστηματική πρακτική της παραβίασης και μέσω αυτής της αποκατάστασης του κινδύνου για ένα γραπτό που τα ιδιοκτησιακά οφέλη του ακόμα κατοχυρώνονται''".<ref name=ben>^ Irmak Ertuna-Howison: Οι πειρατές, οι συγγραφείς και ο φόβος της συλλογικής νοημοσύνης [http://www.re-public.gr/?p=3564 Re-public.gr]</ref> ΠαρΠαρόλ'όλα αυτά, πάσχιζε συνεχώς να καταστήσει σαφές ότι, τα έργα του δεν απέβλεπαν στην ενθάρρυνση κινητοποίησης μέρους ή όλου του λαού, για την επίτευξη κάποιου κοινωνικού μετασχηματισμού (αν και ήταν υπέρ των μερικών μετασχηματισμών), καθώς ο ίδιος ήταν ενάντιος σε οποιαδήποτε ενέργεια και εξέλιξη αυτού του είδους.<ref name=ele/>