Επιστημονική επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο Νεύτων με την θεωρία της [[βαρύτητα]]ς, μπόρεσε να ενώσει τους νόμους του Κέπλερ με την μηχανική του Γαλιλαίου σε ένα ενιαίο μαθηματικό πλαίσιο με εφαρμογή σε κάθε αντικείμενο της φυσικής.<ref>Gillispie, C.C. (1986), ''Στην Κόψη της Αλήθειας: Η εξέλιξη των επιστημονικών ιδεών από το Γαλιλαίο ως τον Einstein'', μτφρ. Δ. Κούρτοβικ, Αθήνα: ΜΙΕΤ, σ. 59.</ref> Το πλέγμα γενικών νόμων που διατύπωσε επέτρεψε στην παραγωγή προβλέψεων για τα φυσικά φαινόμενα, επιβεβαιώνοντας το εξηγητικό τους πλαίσιο. Αυτό έδωσε ώθηση στην αιτιοκρατική σκέψη ([[ντετερμινισμός|ντετερμινισμό]]).<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 106-107.</ref>

 

Η [[ιατρική]] κατά τον μεσαίωνα βασιζόταν κυρίως στην γνώση ενός συνόλου καθολικών νόμων, βασισμένων σε ένα πλαίσιο πρώτων αρχών όπως απέρρεαν από τις ιδέες του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]], του [[Γαληνός|Γαληνού]] και του [[Αβικέννας|Αβικέννα]].<ref>Πεφάνης Παναγιώτης (2004), ''Συνοπτική ιστορία της ιατρικής. Ανιχνεύοντας την αβεβαιότητα'', Αθήνα: Εξάντας, σ. 64.</ref> Η θέση του Γαληνού στην ιατρική ήταν αντίστοιχη με την θέση του Αριστοτέλη στην φυσική. Θεωρούσε την [[τελεολογία]] ως το μονοπάτι που οδηγεί στην κατανοήση.<ref>Gillispie (1986), σ. 64.</ref>