Επιστημονική επανάσταση: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Αποφασιστική ήταν και η συμβολή του [[Πανεπιστήμιο της Πάδοβας|πανεπιστημίου της Πάδοβας]]. Εκεί καλλιεργήθηκε η «ευρετική διαδικασία». Η ευρετική διαδικασία χρησιμοποιεί την μέθοδο της [[αναγωγή (φιλοσοφία)|αναγωγής]] για την παραγωγή συμπερασμάτων. Αποτελείται από δύο πτυχές, την ανάλυση και την σύνθεση. Κατά την ανάλυση διασπάται ένα φαινόμενο στα απλά του στοιχεία για να βρεθούν τα αίτιά του, και κατά την σύνθεση αντιστρέφεται η πορεία και τα πρότερα συμπεράσματα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για την εξήγηση όλων των αντίστοιχων φαινομένων που απορρέουν από τα ίδια αίτια.<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 54-55.</ref>

 

 

Η μαθηματικοποίηση της φύσης ήταν η αντίληψη ότι οι μαθηματικές θεωρίες αποκαλύπτουν το πώς είναι πραγματικά ο κόσμος, και όχι ότι είναι απλώς εργαλεία υπολογιστικού χαρακτήρα.<ref>Μετζενιώτης Διονύσης (2008), «Η μαθηματικοποίηση της φύσης», Κείμενα Ιστορίας και Φιλοσοφίας των Επιστημών, Πάτρα: ΕΑΠ, σ. 79.</ref> Απαρχή της μαθηματικοποίησης της φύσης ήταν ο ισχυρισμός του [[Νικόλαος Κοπέρνικος|Κοπέρνικου]] ότι η θεωρία του ήταν αληθής αφού αποδεικνύονταν από τους μαθηματικούς υπολογισμούς του.<ref>Μετζενιώτης (2008), σ. 82.</ref> Ο [[Τύχω Μπράχε]] συνέλεξε πολλές παρατηρήσεις, ενώ ο [[Γιοχάνες Κέπλερ|Κέπλερ]] βελτίωσε το Κοπερνίκειο μοντέλο, διατυπώνοντας νόμους που βασίζονταν σε μαθηματικούς υπολογισμούς.<ref>Μετζενιώτης (2008), σ. 83.</ref>

Ο Νεύτων με την θεωρία της [[βαρύτητα]]ς, μπόρεσε να ενώσει τους νόμους του Κέπλερ με την μηχανική του Γαλιλαίου σε ένα ενιαίο μαθηματικό πλαίσιο με εφαρμογή σε κάθε αντικείμενο της φυσικής.<ref>Gillispie, C.C. (1986), ''Στην Κόψη της Αλήθειας: Η εξέλιξη των επιστημονικών ιδεών από το Γαλιλαίο ως τον Einstein'', μτφρ. Δ. Κούρτοβικ, Αθήνα: ΜΙΕΤ, σ. 59.</ref> Το πλέγμα γενικών νόμων που διατύπωσε επέτρεψε στην παραγωγή προβλέψεων για τα φυσικά φαινόμενα, επιβεβαιώνοντας το εξηγητικό τους πλαίσιο. Αυτό έδωσε ώθηση στην αιτιοκρατική σκέψη ([[ντετερμινισμός|ντετερμινισμό]]).<ref>Βαλλιάνος (2008), σσ. 106-107.</ref>

 

Η [[ιατρική]] κατά τον μεσαίωνα βασιζόταν κυρίως στην γνώση ενός συνόλου καθολικών νόμων, βασισμένων σε ένα πλαίσιο πρώτων αρχών όπως απέρρεαν από τις ιδέες του [[Αριστοτέλης|Αριστοτέλη]], του [[Γαληνός|Γαληνού]] και του [[Αβικέννας|Αβικέννα]].<ref>Πεφάνης Παναγιώτης (2004), ''Συνοπτική ιστορία της ιατρικής. Ανιχνεύοντας την αβεβαιότητα'', Αθήνα: Εξάντας, σ. 64.</ref> Η θέση του Γαληνού στην ιατρική ήταν αντίστοιχη με την θέση του Αριστοτέλη στην φυσική. Θεωρούσε την [[τελεολογία]] ως το μονοπάτι που οδηγεί στην κατανοήση.<ref>Gillispie (1986), σ. 64.</ref>