Σύνδρομο Σέγκρεν: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το '''σύνδρομο Sjogren''' (στα ελληνικά προφέρεται Σγιόγκρεν) ή αυτοάνοση επιθηλιίτιδα είναι ένα χρόνιο αυτοάνοσο νόσημα του συνδετικού ιστού που προσβάλλει κατεξοχήν τους εξωκρινείς αδένες. Δεδομένου ότι οι κύριοι εκπρόσωποι των εξωκρινών αδένων είναι οι σιελογόνοι και οι δακρυϊκοί αδένες η κύρια κλινική έκφραση του συνδρόμου είναι η ξηροστομία και η ξηροφθαλμία.

==Ιστορική αναδρομή==

==Σύνδρομο Sjogren==

Το σύνδρομο Sjogren χωρίζεται στο πρωτοπαθές όταν εμφανίζεται μόνο του και στο δευτεροπαθές όταν συνοδεύεται και από άλλες ασθένειες. Οι ασθένειες αυτές είναι [[Αρθρίτιδα| αρθρίτιδα]], ο [[Συστηματικός ερυθηματώδης λύκος|συστηματικός ερυθηματώδης λύκος]] και η σκληροδερμία. Το πρωτοπαθές σύνδρομο Sjogren προσβάλλει διάφορα μέρη του σώματος όπως τις αρθρώσεις, το δέρμα, τους νεφρούς, τους πνεύμονες και το ήπαρ. Η προσβολή όλων αυτών των περιοχών ή των οργάνων είναι ήπια και διαδράμει μέσα στο χρόνο χωρίς να προκαλεί σημαντικά προβλήματα στον ασθενή και χωρίς να προβληματίζει ιδιαιτέρως τον γιατρό που τον παρακολουθεί. Παρόλο που προσβάλλει διάφορα μέρη του σώματος δεν έχει σημαντικού βαθμού νοσηρότητα. Το σύνδρομο εκδηλώνεται συχνότερα στις γυναίκες σε αναλογία γυναικών προς τους άνδρες 9:1. Συμβαίνει συχνά σε ηλικίες μεταξύ 40-60 ετών και σπάνια στην παιδική ηλικία και επηρεάζει όλες τις φυλές [5].