Πειθώ (μυθολογία): Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

 

Στην [[ελληνική μυθολογία]] η '''Πειθώ''' ήταν η θεά που προσωποποιούσε την πειθώ, τη μεγάλη και πολύπλευρη δύναμη του ανθρώπινου λόγου. Η Πειθώ ωστόσο εμφανίζεται αρχικώς ως θεότητα όχι του λόγου, αλλά της ερωτικής δράσεως, δηλαδή του [[έρωτας|έρωτα]] και του [[γάμος|γάμου]]. Αναφέρεται, κάπως συγκεχυμένα, ως κόρη της [[Αφροδίτη (μυθολογία)|Αφροδίτης]] και του [[Ερμής (μυθολογία)|Ερμή]]. Η Πειθώ λατρευόταν άλλοτε ως αυτόνομη θεότητα και άλλοτε ως βοηθός άλλων θεοτήτων, όπως της Αφροδίτης, του [[Πόθος (μυθολογία)|Πόθου]], του [[Ίμερος (δαίμονας)|Ιμέρου]], των [[Ώρες (μυθολογία)|Ωρών]] και των [[Χάριτες|Χαρίτων]]. Σπανιότερα το κύριο όνομα «Πειθώ» απαντάται ως επίθετο και θρησκευτική επίκληση της θεάς Αφροδίτης και της θεάς [[Άρτεμις|Αρτέμιδος]]. Στην περίπτωση του αρχαιοελληνικού γάμου, η σχέση της Πειθούς ήταν βαθύτερη, επειδή ο γαμβρός έπρεπε να διαπραγματευθεί με τον πατέρα της υποψήφιας νύφης (και να τον ''πείσει'') ως προς τα οικονομικά του προκειμένου να την παντρευτεί. Οι πιο επιθυμητές γυναίκες προσέλκυαν πολλούς υποψήφιους μνηστήρες και ο πειστικός λόγος καθόριζε συχνά τον βαθμό επιτυχίας τους (πρβλ. και την ομοιότητα των λέξεων «πειθώ» και «πόθος»)