Σαΐφ αλ-Ντάουλα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

====Αποτυχίες και νίκες, 945–955====

[[File:Arab-Byzantine frontier zone.svg|thumb|right|300px|Χάρτης της αραβοβυζαντινής μεθορίου]]

 

Η πρώτη επιδρομή του Σαΐφ αλ-Ντάουλα ήταν περιορισμένης έκτασης, και την ακολούθησε ανταλλαγή αιχμαλώτων.<ref name="EI2-107"/> Κατόπιν, οι πολεμικές επιχειρήσεις και από τις δύο πλευρές έπαυσαν, για να ξαναξεκινήσουν το 948.<ref name="Whittow 1996, p. 322">Whittow (1996), σ. 322</ref> Εκείνη τη χρονιά, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα κατάφερε να νικήσει μια βυζαντινή εισβολή στα εδάφη του, αλλά δεν μπόρεσε να αποτρέψει την άλωση των [[Άδατα|Αδάτων]], μιας από τις κύριες βάσεις των μουσουλμάνων στη μεθοριακή ζώνη του Άνω Ευφράτη, από τις δυνάμεις του [[Λέων Φωκάς ο νεότερος|Λέοντα Φωκά]], ενός εκ των γιων του βυζαντινού [[Δομέστικος των Σχολών|Δομέστικου των Σχολών]] (αρχιστρατήγου), [[Βάρδας Φωκάς ο πρεσβύτερος|Βάρδα Φωκά]].<ref name="EI2-107"/><ref name="Whittow 1996, p. 322"/><ref>Treadgold (1997), σ. 488–489</ref> Οι εκστρατείες του Σαΐφ αλ-Ντάουλα τα επόμενα δύο χρόνια ήταν επίσης αποτυχημένες. Το 949, επέδραμε κατά του [[Θέμα (Βυζάντιο)|θέματος]] του [[Θέμα Λυκανδού|Λυκανδού]] αλλά αναχαιτίστηκε, και οι Βυζαντινοί, περνώντας στην αντεπίθεση, κατέλεβαν το [[Μαράς]] (Γερμανίκεια), νίκησαν έναν στρατό Ταρσιωτών και προχώρησαν λεηλατώντας μέχρι τα πρόθυρα της [[Αντιόχεια]]ς. Το επόμενο έτος, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα οδήγησε μια μεγάλη στρατιά κατά των συνοριακών θεμάτων του Λυκανδού και του [[Χαρσιανόν|Χαρσιανού]], αλλά κατά την επιστροφή του έπεσε σε ενέδρα του Λέοντα Φωκά σε ένα ορεινό πέρασμα. Ο Χαμδανίδης ηγεμόνας μόλις που κατάφερε να ξεφύγει ο ίδιος, ενώ έχασε 8.000 άντρες, με αποτέλεσμα η εκστρατεία αυτή να μείνει γνωστή ως «γαζουάτ αλ-μουσίμπα» (''ghazwat al-musiba'', «η φρικτή εκστρατεία»).<ref name="EI2-107"/><ref name="Treadgold489">Treadgold (1997), σ. 489</ref>