Καταλανική Εταιρεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Καταλανική Εταιρεία''' ή '''Μεγάλη Καταλανική Κομπανία''' (ισπ. ''Companyia Catalana d'Orient'' στα Καταλανικά, ''Societate Catallanorum'') ήταν ένα στρατιωτικό σώμα Καταλανών που έδρασε τοτον [[14ος αιώνας|14ο αιώνα]] στο χώρο της [[Λατινική Αυτοκρατορία|Λατινικής Αυτοκρατορίας]], στα εδάφη της [[Ελλάδα|Ελλάδας]] και της [[Μικρά Ασία|Μικράς Ασίας]].

Δημιουργήθηκε το [[1302]] από τον [[Ροζέ ντε Φλορ]] (Roger de Flor, Rutger von Blum) με [[Αλμογάβαροι|Αλμογάβαρους]] και με σκοπό να προσφέρει τις έμμισθες υπηρεσίες της στον Ανδρόνικο Β'Β΄ Παλαιολόγο που υπέφερε από έλλειψη αποτελεσματικού στρατού για να αντιμετωπίσει την ολοένα αυξανόμενη απειλή των Τούρκων στην [[Μικρά Ασία]]. Η Κομπανία, που απέπλευσε το καλοκαίρι του 1302 από τη [[Σικελία]], αριθμούσε 32 πλοία και 2.500 στρατιώτες. Mαζί με τα γυναικόπαιδα, έφθαναν συνολικά τις επτά χιλιάδες άτομα. Με την άφιξη τους, ο Ανδρόνικος χρίζει τον Ροζέ ντε Φλόρ «Μεγαδούκα».

Το 1304, ο Ανδρόνικος ονομάζει τον Ροζέ ντε Φλορ «Καίσαρα», γεγονός που δημιουργεί ζηλοτυπίες στο Παλάτι. Οι Καταλανοί διαχειμάζουν στην [[Καλλίπολη]] και ετοιμάζονται να επιστρέψουν στην Μικρά Ασία. Ο Μιχαήλ όμως, γιος του Ανδρόνικου, καλεί τον Ροζέ ντε Φλορ στην [[Αδριανούπολη]]. Ο Ροζέ προσέρχεται στην Αδριανούπολη παρά τις προειδοποιήσεις της γυναίκας του Μαρίας. Μόλις τελειώνει το γεύμα που του παραθέτει και ο Ροζέ εξέρχεται από την αίθουσα, τον περιμένουν ΆλανοιΑλανοί μισθοφόροι και τον δολοφονούν, στις [[4 Απριλίου]] του [[1305]]. Το σχέδιο ήταν ότι οι Καταλανοί δίχως αρχηγό θα παραδίνονταν. Αντίθετα, οι τελευταίοι αρχίζουν την λεγόμενη «[[καταλανική εκδίκηση]]» (''venganza catalana'') και λεηλατούν πόλεις και χωριά. Ο Αυτοκράτορας αποστέλλει ένα μεγάλο στρατό εναντίον τους, αλλά οι Καταλανοί τον αντιμετωπίζουν σκοτώνοντας είκοσι έξι χιλιάδες Βυζαντινούς. Στην συνέχεια καταδιώκουν τους ΆλανουςΑλανούς και σκοτώνουν οκτώ χιλιάδες επτακόσιους, όλους δηλαδή εκτός από τις γυναίκες τους. Με τις συνεχείς επιδρομές τους ερημώνουν όλη την Θράκη. «Η εκδίκησή μας ήταν τόσο μεγάλη, με τη βοήθεια του θεού, όσο ποτέ δεν είχε ξαναγίνει» αναφέρει ο Φρανθίσκο Μονκάδα. Με το πέρας της «καταλανικής εκδίκησης», οι Καταλανοί δημιουργούν το «συμβούλιο των Δώδεκα» (''Consell de Dotze'') για να τους κυβερνήσει. Με τη Θράκη ερημωμένη, αποφασίζει να επιτεθούν στη Θεσσαλονίκη αλλά αποτυγχάνουν.Την Θεσσαλονίκη υπερασπίζεται ο βυζαντινός δούκας και στρατηγός Ιωάννης Χανδρηνός που απομακρύνει τους Καταλανούς από τα εδάφη της Μακεδονίας. Στη συνέχεια στρέφονται κατά του Αγίου Όρους και συγκεκριμένα κατά της [[Μονή Χιλανδαρίου|Μονής Χιλανδαρίου]]. Το γεγονός έχει καταγραφεί από τους ιστορικούς, [[Ραμόν Μουντανέρ]], [[Νικηφόρο Γρηγορά]], τον Μοναχό Σάββα τον Β' από την [[Μονή Βατοπεδίου]] και τον μοναχό Δανιήλ τον Β' από την [[Μονή Χιλανδαρίου]].

Ο Δούκας των Αθηνών αποστέλλει τον Deslau, Καταλανό ιππότη στην υπηρεσία του για να τους ζητήσει να τον υπηρετήσουν, έτσι ώστε να μπορέσει να καθυποτάξει τις γύρω από αυτόν περιοχές. Πράγματι, οι Καταλανοί μπαίνουν στην υπηρεσία του αλλά ανακύπτουν χρηματικές διαφορές που καταλήγουν σε σύγκρουση, στην [[Μάχη του Αλμυρού]] το [[1311]], κατά την οποία εξουδετερώνεται ο στρατός του Δούκα [[Γκωτιέ της Βρυέννης]] (ντε Μπριέν ή της ''Βριέννης'', Gauthier V de Brienne). Ο [[Πάπας]] τους ζητά να επιστρέψουν τα εδάφη που έχουν καταλάβει αλλά αυτοί αρνούνται και έτσι το 1318 τους [[αφορισμός|αφορίζει]]. Κατά την περίοδο που ακολουθεί, οι Καταλανοί καταλαμβάνουν και το [[Δουκάτο Νέων Πατρών]] (''Neopatria'', δηλαδή τα Θεσσαλικά εδάφη που αφήνει πεθαίνοντας ο Δούκας της Θεσσαλίας, δίχως να αφήσει απογόνους) και έτσι τα νέα αυτά εδάφη περνούν στο Στέμμα της Αραγωνίας. Μέχρι και σήμερα, ο ο Βασιλιάς της Ισπανίας [[Χουάν Κάρλος Α' της Ισπανίας|Χουάν Κάρλος Α'Α΄]] έχει τον εθιμικό τίτλο «Δούκας της Αθήνας και Νέων Πατρών».

Το γεγονός της βρωμιάς των Καταλανών φαίνεται ότι είχε εντυπωσιάσει τους κατοίκους γιατί αναφέρεται και σε τραγούδια άλλων περιοχών: στην [[Υπάτη]] έλεγαν: "Ο Ρωμηός νιβόταν κι ο Καταλανός σκατά αλειβόταν". Πράγματι οι Καταλάνοι για να διατηρήσουν τα δέρματα με τα οποία ήσαν ντυμένοι τα περνούσαν με (μαύρο από την πολυκαιρία) χοιρινό λίπος.