Η Μελωδία του Μπρόντγουεϊ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

εικόνα = [[Αρχείο:257686_1020_A257686 1020 A.jpg|200px]] |

πρώτη_προβολή = [[Αρχείο:Flag_of_the_United_StatesFlag of the United States.svg|25px|Country flag]] [[1 Φεβρουαρίου|1/2]][[1929|/1929]] |

''All talking, all singing, all dancing'' ήταν το σλόγκαν με το οποίο η εταιρία παραγωγής [[Metro-Goldwyn-Mayer]] διαφήμιζε την ταινία κατά την πρώτη της προβολή το 1929 και οι κριτικοί της εποχής υποδέχτηκαν την ''Μελωδία του Μπρόντγουεϊ'' ως την πρώτη ολοκληρωμένη παραγωγή που συνδύαζε ήχο, τραγούδι και χορό. Το Χόλιγουντ είχε ανακαλύψει τον ήχο και εταιρίες παραγωγής πειραματίζονταν με αυτόν χρηματοδοτώντας την παραγωγή μιας σειράς ταινιών με μουσικοχορευτικό θέμα (Μεταξύ του 1928 και του 1929 γυρίστηκαν 50 μιούζικαλ). Ο απόηχος του ''Τραγουδιστή της Τζαζ'' ήταν ακόμα τεράστιος και το κοινό ζητούσε να βιώσει για μια ακόμη φορά την εμπειρία της εικόνας σε συνδυασμό με τον ήχο. Η ταινία έφτασε στην κορυφή του Αμερικανικού Box-Office και αποτέλεσε την πιο επιτυχημένη παραγωγή της χρονιάς.<ref>{{cite news |url=http://nla.gov.au/nla.news-article11816878 |title=WHICH CINEMA FILMS HAVE EARNED THE MOST MONEY SINCE 1914?. |newspaper=[[The Argus (Australia)|The Argus (Melbourne, Vic. : 1848 - 1956)]] |location=Melbourne, Vic. |date=4 March 1944 |accessdate=6 August 2012 |page=3 Supplement: The Argus Weekend magazine |publisher=National Library of Australia}}</ref>. Μετά την επιτυχία της "Μελωδίας του Μπρόντγουεϊ" ο πρόεδρος της MGM έτριβε τα χέρια του ικανοποιημένος, τόσο, ώστε να δώσει το πράσινο φως για τη δημιουργία μιας σειράς ταινιών που ακολουθούσαν τη συνταγή του συγκεκριμένου μιούζικαλ. Η πιο επιτυχημένη και από τις τέσσερις ήταν το ''Μελωδίες και Ρυθμοί του 1940 (Broadway Melody Of 1940)'' με τους [[Φρεντ Αστέρ]] και Έλινορ Πάουελ. Η μελωδία του Μπρόντγουεϊ θεωρείται σίγουρα ξεπερασμένη από το σύγχρονο κοινό, το οποίο έχει μεγαλώσει με ομιλούσες ταινίες και έχει ανακαλύψει την τρισδιάστατη εικόνα, αλλά για τους σινεφίλ του 1929 ο ήχος ήταν κάτι το ασύλληπτο. Το αυθεντικό αντίγραφο της ταινίας περιείχε και μια σύντομη σεκάνς με διχρωμία στην εικόνα (με κυρίαρχα τα χρωματα πράσινο και κόκκινο). Η σεκάνς αυτή που είχε χρωματιστεί με πρώιμο technicolor, δεν διασώζεται. Όλες αυτές οι αρετές που μπόρεσαν να εντυπωσιάσουν τον θεατή του 1929 έχουν πλέον χάσει τη φρεσκαδα τους και γι' αυτό το λόγο η ταινία θεωρείται πλέον ξεχασμένη. Το έντονα μελοδραματικό και κοινότυπο σενάριο έδρασε επίσης αρνητικά στη διαχρονικότητα του φιλμ. Εντούτοις η ακαδημία του κινηματογράφου τίμησε την ταινία με όσκαρ καλύτερης ταινίας καθιστώντας την την πρώτη ομιλούσα ταινία που τιμήθηκε με το αγαλματίδιο.