Ληντ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Όσον αφορά τη θεματολογία τους, τα περισσότερα λίντερ επικεντρώνονται στον έρωτα, την αγάπη για τη φύση και τα ανθρώπινα συναισθήματα εν γένει, γεγονός που τα κατατάσσει ως μία από τις σπουδαιότερες εκφάνσεις του ανθρωποκεντρικού κινήματος της εποχής (αντπρβλ. [[ουμανισμός]]). Αν και τα περισσότερα γράφτηκαν για σόλο φωνή και πιάνο, αρκετά είναι γραμμένα για δύο ή περισσότερες φωνές, ακόμη δε και για [[χορωδία|χορωδιακό]] σύνολο. Εξέλιξη του ληντ αποτελεί το '''ορχηστρικό ληντ''', είδος στο οποίο συνέβαλλε τα μέγιστα ο Αυστριακός συνθέτης [[Γκούσταβ Μάλερ]], η ειδοποιός διαφορά του οποίου συνίσταται στη συνοδεία της φωνής από [[ορχήστρα]], παρά αυτήν του πιάνου.

 

 

Ιστορικά, το τραγούδι ως μουσική φόρμα, αποτελεί πανάρχαιο είδος. Κατά περιόδους υπήρξε [[μονοφωνία|μονοφωνικό]], άλλοτε [[πολυφωνία|πολυφωνικό]], άλλοτε με θρησκευτικό και άλλοτε με ανθρωποκεντρικό προσανατολισμό, άλλοτε τέλος με συνοδεία παραδοσιακών μουσικών οργάνων ([[λύρα]], [[λαούτο]] κλπ), ή με συνοδεία μουσικού συνόλου ή ορχήστρας. Το ληντ συγκεκριμένα εδράζει τις καταβολλές του στο παραδοσιακό τραγούδι των [[τρουβαδούρος|τρουβαδούρων]] του 12ου αιώνα, οι οποίοι ύμνησαν τον έρωτα και τις αρετές. Στην Αγγλία, από την άλλη μεριά, άνθισε δύο αιώνες αργότερα το λεγόμενο ''lute song'' («τραγούδι με [[αναγεννησιακό λαούτο]]»), ενώ στη Γαλλία η αντιστοιχία εντοπίζεται στη [[σανσόν]] και αργότερα στη [[μελοντί]] (''mélodie''). Στην Ιταλία –γεννέτειρα των τεχνών καθ' όλη τη δεύτερη χιλιετηρίδα– αντίστοιχη φόρμα αποτέλεσε η ''[[καντσόνα]]'', η οποία αποτέλεσε και τη βάση της μετέπειτα οπερατικής [[άρια]]ς. Όλες αυτές οι αντιστοιχίες έχουν ως κοινό έδαφος την απόσταση από την εκκλησία και την ύμνηση του Θεού, εστιάζοντας στο ανθρώπινο και το κοσμικό στοιχείο.