Μογγολική αυτοκρατορία της Ινδίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Γραμμή 34:
Ο Ζαχίρ αντ-Ντιν Μουχάμαντ Μπαμπούρ κατέλαβε το [[Καμπουλιστάν]] το 1504, και αποφάσισε να καταλάβει τις περιοχές στο [[Ινδουστάν]], που κατείχαν κάποτε οι Τούρκοι. Ξεκίνησε τις επιδρομές του το 1524, με βάση εξόρμησης την πόλη [[Πεσαβάρ]]. Τελικώς, το 1526 και με την πέμπτη προσπάθεια, νίκησε τον τελευταίο σουλτάνο του Δελχί, Ιμπραχίμ Σαχ Λόντι, στην πρώτη μάχη του [[Πανίπατ]]. Για να εξασφαλίσει το νεοϊδρυθέν βασίλειο, ο Μπαμπούρ αντιμετώπισε στη συνέχεια τον ονομαστό Ινδό βασιλιά, Ράνα Σάνγκα της Τσιτόρ, στη μάχη της Χάνουα, όπου ο Ινδός βασιλιάς προέβαλε ισχυρή αντίσταση αλλά ηττήθηκε.
Ο γιος του Μπαμπούρ, Χουμαγιούν, τον διαδέχθηκε το 1530, αλλά υπέστη ήττες από τον αφγανικής καταγωγής αξιωματούχο, Σερ Σαχ Σούρι, χάνοντας το μεγαλύτερο τμήμα του νεοπαγούς βασιλείου του, πριν αυτό καταφέρει να αναπτυχθεί σε κάτι παραπάνω από ένα μικρό τοπικό κράτος. Ο Χουμαγιούν διέσχισε τότε το τραχύ έδαφος της [[Μακρανία]]ς με τη γυναίκα του, μέχρι τη γέννηση του γιου τους, Ακμπάρ, στο κάστρο της [[Ουμαρκότ]] στη [[Σιντ|Σινδική]]. Από το 1540, ο Χουμαγιούν ήταν ηγέτης υπό εξορία, φτάνοντας μέχρι την αυλή των [[Σαφαβίδες|Σαφαβιδών]] Περσών το 1554, ενώ ακόμα είχε υπό την εξουσία του λίγα κάστρα και μικρές σε έκταση περιοχές. Κατά την περίοδο 1553-1556, ο Ινδός βασιλιάς, Χέμου Βικραμαντίτγια, ανέβηκε στο θρόνο του Δελχί, νικώντας τις δυνάμεις του Ακμπάρ στην [[Άγκρα]] και το [[Δελχί]]. Μετά τη μάχη της Σιρχίντ, όπου ο Σικαντάρ Σουρ ηττήθηκε, ο Χουμαγιούν κατάφερε να ανακαταλάβει το θρόνο, αλλά δεν ήταν γραφτό του να κυβερνήσει για πολύ, καθώς τον Ιανουάριο του 1556 σκοτώθηκε πέφτοντας από το διάσημο κτήριο Ντιν Πανάχ. Παρόλα αυτά, οι Μογγόλοι αποκατέστησαν την εξουσία τους όταν ο στρατός του Ακμπάρ νίκησε το Χέμου κατά τη δεύτερη μάχη
Ο Ακμπάρ διαδέχθηκε τον πατέρα του στις 14 Φεβρουαρίου 1556. Έγινε γνωστός ως Ακμπάρ, καθώς ήταν σοφός ηγέτης, επιβάλλοντας υψηλούς αλλά δίκαια κατανεμημένους φόρους. Υπήρξε επίσης πιο περιεκτικός στην προσέγγιση των μη μουσουλμάνων υπηκόων του. Επιθεώρησε την παραγωγή σε μια συγκεκριμένη περιοχή και φορολόγησε το ένα πέμπτο της γεωργικής τους παραγωγής. Διαμόρφωσε επίσης μια αποτελεσματική γραφειοκρατική δομή και ήταν ανεκτικός στις θρησκευτικές διαφορές, πράγμα που χαλάρωνε την αντίσταση των ντόπιων. Έκανε συμμαχίες με τους Ρατζαστανούς και διόρισε γηγενείς ως στρατηγούς και διοικητές. Αργότερα, επινόησε το δικό του δόγμα συγκριτικής φιλοσοφίας, βασισμένο στην ανοχή.
| |||