Γιρονδίνοι: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Χωρίς σύνοψη επεξεργασίας
Γραμμή 6:
Κρατώντας μετριοπαθή στάση, πέτυχαν το Μάρτιο του 1792 να προσκληθούν από τον [[Λουδοβίκος ΙΣΤ΄ της Γαλλίας|Λουδοβίκο ΙΣΤ΄]] να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση Ντυμουριέ, παίρνοντας αρκετά υπουργεία και αρμοδιότητες. Γρήγορα όμως απογοητεύτηκαν, γιατί δεν κατάφεραν να ελέγξουν ολοκληρωτικά τη νέα κυβέρνηση, όπως επεδίωκαν, και ήρθαν σε ρήξη με το βασιλιά όταν προέβαλε βέτο σε δύο σημαντικά διατάγματα που ήθελαν να περάσουν οι Γιρονδίνοι στην Εθνοσυνέλευση.
 
Μετά τις πρώτες αποτυχίες τους κατά τη Γαλλική Επανάσταση, στράφηκαν εναντίον των Δαντόν[[Ζωρζ Ζακ Νταντόν|Δαντών]], [[Μαξιμιλιανός Ροβεσπιέρος|Ροβεσπιέρου]] και [[Ζαν Πολ Μαρά|Μαρά]], πράγμα που προκάλεσε την απώλεια του λαϊκού τους ερείσματος. Στις 2 Ιουνίου 1793 οι Γιρονδίνοι απέτυχαν να αντισταθούν στην έφοδο της έτερης πολιτικής ομάδας του Παρισιού, τους "Αβράκωτους", οι οποίοι υποκινημένοι από το Ροβεσπιέρο και τους "Ορεινούς" το δεύτερο πιο ισχυρό κόμμα της επαναστατημένης Γαλλίας.
 
Οι "Ορεινοί", εξοργισμένοι από τη δολοφονία του Μαρά από τη [[Σαρλότ Κορντέ]], πιθανότατα όργανο των Γιρονδίνων, έστρεψαν τους "Αβράκωτους" εναντίον των πρώτων. Οι "Αβράκωτοι" κατάφεραν να επικρατήσουν πολιτικά των Γιρονδίνων και να προκαλέσουν τη σύγκληση Επαναστατικού Δικαστηίου εναντίον τους. Το αποτέλεσμα ήταν η σύλληψη και εκτέλεση 29 Γιρονδίνων (21 από αυτούς στις 31 Οκτωβρίου 1793), η αυτοκτονία άλλων 5-6, ενώ όσοι δεν έφυγαν από το [[Παρίσι]], κατάφεραν τελικώς με κίνδυνο της ζωής τους, να επανακτήσουν τις βουλευτικές τους έδρες στη Συμβατική Εθνοσυνέλευση.