Σαΐφ αλ-Ντάουλα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Εν τω μεταξύ, ο Χασάν ενεπλάκη στις ίντρικες της αββασιδικής αυλής. Από την δολοφονία του χαλίφη αλ-Μουκταντίρ το 932, η κυβέρνηση του χαλιφάτουΧαλιφάτου είχε σχεδόν καταρρεύσει, και το 936 ο ισχυρός κυβερνήτης της [[Ουασίτ]], [[Μουχάμαντ ιμπν Ραΐκ]], ανέλαβε τον τίτλο του «αμίρ αλ-ουμαρά» («εμίρης των εμίρηδων»), και μαζί του τον ουσιαστικό έλεγχο του κράτους. Ο χαλίφης [[αλ-Ραντί]] περιορίστηκε σε καθαρά διακοσμητικό ρόλο, ενώ τόσο το μέγεθος όσο και οι αρμοδιότητες της εκτεταμένης αυλικής γραφειοκρατίας περικόπηκαν δραματικά.<ref>Kennedy (2004), σ. 192–195</ref> Η θέση του Ιμπν Ραΐκ όμως ήταν κάθε άλλο παρά ασφαλής, και σύντομα μια πολύπλευρη διαμάχη ξέσπασε ανάμεσα στους γειτονικούς ηγεμόνεςημιαυτόνομους κυβερνήτες και τους Τούρκους στρατιωτικούς αρχηγούς με έπαθλο την θέση του «αμίρ αλ-ουμαρά» και τον έλεγχο του Χαλιφάτου, η οποία τερματίστηκε το 946 με την οριστική επικράτηση των [[Μπουίδες|Μπουϊδών]].<ref>Kennedy (2004), σ. 195–196</ref>

Ο Χασάν αρχικά υποστήριξε τον Ιμπν Ραΐκ, αλλά το 942 τον δολοφόνησε και εξασφάλισε την θέση του για τον εαυτό του, λαμβάνοντας το τιμητικό προσωνύμιο «Νασίρ αλ-Ντάουλα» («Υπερασπιστής της Δυναστείας») από τον χαλίφη. Οι αλ-Μπαριντί, μια σημαίνουσα οικογένεια της [[Βασόρα]]ς, που επίσης φιλοδοξούσαν να ελέγχουν το χαλίφη, συνέχισαν να αντιστέκονται, και ο Αλί εστάλη εναντίον τους. Αφού πέτυχε μια νίκη ενάντια στον ΑμπουΑμπού αλ-Χουσεΐν αλ-Μπαριντί στην [[αλ-Μανταΐν]], ο Αλί ονομάστηκε κυβερνήτης της Ουασίτ και έλαβε το προσωνύμιο «Σαΐφ αλ-Ντάουλα» («Ξίφος της Δυναστείας»), με το οποίο θα γινόταν διάσημος. Αυτλη η διπλή απονομή στους δύο Χαμδανίδες αποτέλεσε την πρώτη φορά στην ιστορία του Χαλιφάτου που προσωνύμιο με το συνθετικό ''Ντάουλα'' απονεμήθηκε σε οποιονδήποτε εκτός του [[βεζίρης|βεζίρη]], του πρωθυπουργού του Χαλιφάτου.<ref name="EI2-104"/><ref name="Kennedy270">Kennedy (2004), σ. 270</ref>

Οι επιτυχία των Χαμδανιδών αποδείχτηκε βραχύβια, καθώς παρέμεναν πολιτικά απομονωμένοι: οι πιο ισχυροί ημιαυτόνομοι ηγεμόνες του Χαλιφάτου, οι [[Σαμανίδες]] της [[Υπερωξειανή]]ς και οι [[Ιχσιντίδες]] της [[Αίγυπτος|Αιγύπτου]], αρνήθηκαν να τους υποστηρίξουν. Όταν λοιπόν το 943 ξέσπασε μια ανταρσία στο στράτευμά τους (που αποτελούνταν κυρίως από Τούρκους, [[Δαϋλαμίτες]], [[Καρμαθιανοί|Καρμαθιανούς]] και ελάχιστους Άραβες) υπό την ηγεσία του Τούρκου [[Τουζούν]], τα δύο αδέλφια αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν τη Βαγδάτη.<ref name="EI2-104"/><ref name="EI2-H127"/><ref name="Kennedy270"/> Ο χαλίφης [[αλ-Μουτακί]] ονόμασε τον Τουζούν «αμίρ «αλ-ουμαρά», αλλά σύντομα διαφώνησε μαζί του και κατέφυγε στον βορρά, αναζητώντας πάλι την προστασία των Χαμδανιδών. Ο Τουζούν όμως νίκησε τους Χαμδανίδες στη μάχη που ακολούθησε, και το 944 οι δυο πλευρές συνήψαν συνθήκη σύμφωνα με την οποία οι Χαμδανίδες θα κρατούσακρατούσαν την Τζαζίρα, και επιπλέον λάμβαναν τη βόρειο [[Συρία]] (η οποία όμως δεν βρισκότανβρισκότα υπό χαμδανιδικό έλεγχο και έπρεπε πρώτα να κατακτηθεί) σεμε αντάλλαγμα τηςτην πληρωμήςπληρωμή μεγάλου ετήσιου φόρου. Από εδώ και στο εξής, ο Νασίρ αλ-Ντάουλα ήταν αυτόνομος αλλά φόρου υποτελής στη Βαγδάτη. Δεν εγκατέλειψε όμως τις προσπάθειές του να επιβληθεί και πάλι στο νότιο [[Ιράκ]], πράγμα που οδήγησε σε σύγκρουση με τη νέα ηγεμονική δύναμη της περιοχής, τους Μπουίδες. Τελικά, το 958/9 , ηττημένος κατά κράτος, ο Νασίρ αλ-Ντάουλα αναγκάστηκε να καταφύγει στην αυλή του αδερφού του, ο οποίος και διαπραγματεύτηκε την επιστροφή του στη Μοσούλη με τον Μπουίδη εμίρη [[Μουίζ αλ-Ντάουλα]].<ref name="EI2-H127"/><ref>Kennedy (2004), σ. 270–271</ref>