|
Πέρα από τη σύγκρουσή του με τους Ιχσιντίδες, στην προσπάθειά του να επιβληθεί στην Συρία ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα αναγκάστηκε να εξασφαλίσει καλές σχέσεις και με τις ανυπάκουες γηγενείς αραβικές φυλές.<ref>Kennedy (2004), σ. 273–274</ref> Εκείνη την εποχή η βόρεια Συρία ελεγχόταν από έναν αριθμό αραβικών φυλών, που είχαν εγκατασταθεί στην περιοχή ήδη από την εποχή των [[Ομεϋάδες|Ομεϋαδών]], και σε αρκετές περιπτώσεις ακόμη νωρίτερα. Η περιοχή γύρω από τη Χομς ανήκε στους [[Μπάνου Καλμπ]] και τους Μπάνου Ταϊγί, ενώ ο βορράς, μια φαρδιά ζώνη εκτεινόμενη από τον [[Ορόντης|Ορόντη]] ως πέρα από τον [[Ευφράτης|Ευφράτη]] ελεγχόταν από ως επί το πλείστον νομαδικές φυλές Καϋσιτών, τους Ουκαΐλ, Νουμαΐρ, Καμπ και Κουσαΐρ, καθώς και από τους ήδη αναφερθέντες Κιλάμπ, γύρω από το Χαλέπι. Πιο νότια, οι Τανούχ, με προέλευση από την [[Υεμένη]], είχαν εγκατασταθεί γύρω από το Μααράτ αλ-Νουμαάν]], ενώ στις ακτές κατοικούσαν οι Μπαχρά και Κούρδοι.<ref name="EI2-106">Bianquis (1997), p. 106</ref>
Στις σχέσεις του μαζί τους, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα ωφελήθηκε από το γεγονός ότι ήταν φυλετικά Άραβας, και όχι ένας Τούρκος ή Πέρσης πολέμαρχος, όπως η πλειοψηφία των συγχρόνων του ηγεμόνων στον ισλαμικό κόσμο. Έτσι κατάφερε να εξασφαλίσει την υποστήριξη των αραβικών φυλών, και αρκετοί [[βεδουΐνοιβεδουίνοι]] έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην διακυβέρνηση του κράτους του.<ref name="Humphreys538"/> Εντούτοις, μιμούμενο την συνήθη πρακτική των ύστερων Αββασιδών, που ήταν ήδη γνωστή στον Σαΐφ αλ-Ντάουλα και αποτελούσε το κοινό πρότυπο για τητην ισλαμική Μέση Ανατολή, το κράτος των Χαμδανιδών στηριζόταν, και κατέληξε και αυτό να κυριαρχείται, από, την τάξη των στρατιωτικών σκλάβων («γκιλμάν» ή «[[μαμελούκοι]]»), που στρατολογούνταν μεταξύ των μη αραβικών πληθυσμών στα όρια του ισλαμικού κόσμου, και κυρίως των Τούρκων. Αυτό γίνεται ιδιαίτερα εμφανές στη σύνθεση του στρατού του, που μαζίπλάι με τοστο ιππικό των αραβικών φυλών, έκανε ευρεία χρήση Δαϋλαμιτών και [[Σουδάν|Σουδανέζων]] ως πεζικό και των Τούρκων ως [[ιπποτοξότες|ιπποτοξοτών]].<ref name="Humphreys538"/><ref>Kennedy (2004), σ. 269, 274–275</ref>
Αφού κέρδισεπέτυχε την αναγνώρισή του από τους Ιχσιντίδες, ο Σαΐφ αλ-Ντάουλα εξαπέλυσε μια σειρά εκστρατειών που στόχευαν στην στερέωση της κυριαρχίας του. Βασικός του στόχος ήταν να εδραιώσει τον έλεγχό του επί των συριακών παραλίων, καθώς και επί των δρόμων που τα ένωναν με την ενδοχώρα. Οι επιχειρήσεις αυτές περιλάμβαναν και την σκληρή πολιορκία του οχυρού Μπαρζούγια, το 947–948, από το οποίο ο Κούρδος λήσταρχος που το κατείχε ήλεγχε την κοιλάδα του κάτω Ορόντη.<ref name="EI2-106"/> Στην κεντρική Συρία, μια εξέγερση των Καλμπ και Ταϊγί ξέσπασε στο τέλος του 949 υπό κάποιον Ιμπν Χιρράτ αλ-Ραμάντ, εμπνευσμένη από τα κηρύγματα των Καρμαθιανών. Παρά τις αρχικές της επιτυχίες των επαναστατών, μεταξύ των οποίων η αιχμαλωσία του κυβερνήτη της Χομς, η εξέγερση γρήγορα κατεστάλη.<ref name="EI2-106"/> Στο βορρά, οι προσπάθειες των αξιωματούχων του Σαΐφ αλ-Ντάουλα να διαχωρίσουν τους βεδουΐνουςβεδουίνους από τις μόνιμα εγκατεστημένες αραβικές κοινότητες οδήγησε σε συχνές εξεγέρσεις μεταξύ των ετών 950 και 954, που κάθε φορά καταστέλλονταν από το στρατό.<ref name="EI2-106"/>
Τελικά, το 955 οι αραβικές φυλές ενώθηκαν σε μια κοινή εξέγερση, που περιλάμβανε ακόμα και τους ως τότε στενούς σύμμαχους του Σαΐφ αλ-Ντάουλα, τους Κιλάμπ. Ο Χαμδανίδης ηγεμόνας όμως κατάφερε να την εξουδετερώσει γρήγορα: εξαπέλυσε μια αδίστακτη εκστρατεία καταστολής, που περιλάμβανε την αναγκαστική εκδίωξη των φυλών στην έρημο, όπου αφήνοντανβρίσκονταν αντιμέτωπες ή ναμε παραδωθούντην άνευ όρων παράδοση ή ναμε τη λιμοκτονήσουνλιμοκτονία, καθώς και διπλωματικούς ελιγμούς που εκμεταλλεύονταν τις διαφορές μεταξύ των φυλών. Έτσι στους Κιλάμπ προσέφερε αμνηστία και την αποκατάστασή τους στην παλιά τους προνομιούχα θέση, ενώ έλαβαν και επιπλέον γαίες από τους Καλμπ, που εκδιώχτηκαν από τα εδάφη τους μαζί με τους Ταϊγί, και αναγκάστηκαν να καταφύγουν νότια, όπου εγκαταστάθηκαν στις πεδιάδες βορείως της Δαμασκού και στα [[Υψώματα Γκολάν]] αντίστοιχα. Ταυτόχρονα, οι Νουμαΐρ επίσης ξεριζώθηκαν και μετακινήθηκαν στην Τζαζίρα, γύρω από τη Χαρράν.<ref name="Kennedy274"/><ref name="EI2-106"/>
Η καταστολή της μεγάλης αυτής εξέγερσης σήμανε, σύμφωνα με τον ισλαμολόγο Hugh N. Kennedy, "το αποκορύφωμα της επιτυχίας και της ισχύος του Σαΐφ αλ-Ντάουλα".<ref name="Kennedy274"/> Για ένα μικρό διάστημα την ίδια χρονιά, η επικυριαρχία του αναγνωρίστηκε ακόμα και σε τμήματα του Αζερμπαϊτζάν γύρω από το Σαλμάς, όπου ο Κούρδος Νταϋσάμ εγκαθίδρυσε την βραχύβια κυριαρχία του ώσπου εκδιώχτηκε και αιχμαλωτίστηκε από τον [[Σαλλαρίδες|Σαλλαρίδη]] εμίρη Μαρζουμπάν ιμπν Μουχάμαντ.<ref name="EI2-106"/>
|
