Δημήτριος Καμπούρογλου: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
μ ημερ γεν και θανατου στην αρχή |
|||
Γραμμή 1:
[[αρχείο:Dimitrios_Kampouroglou.JPG|thumb|right|250px|Σκίτσο του Δημήτριου Καμπούρογλου από περιοδικό του 1889]]
Ο '''Δημήτριος Καμπούρογλου''' ([[14 Οκτωβρίου]] [[1852]]<ref>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.24</ref>-[[21 Φεβρουαρίου]] [[1942]]<ref name=siakkis/>) ήταν ιστοριοδίφης, λογοτέχνης, ποιητής και μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας Αθηνών]].
==Βιογραφία==
Γεννήθηκε στην [[Αθήνα]]
Αρχικά εργάστηκε ως δικηγόρος και στη συνέχεια ασχολήθηκε με την ιστορική αναδίφηση. Την περίοδο [[1884]]-[[1886]] ήταν διευθυντής του περιοδικού «[[Εβδομάς (περιοδικό)|Εβδομάς]]». Το [[1891]] προσλήφθηκε στην Αρχαιολογική Υπηρεσία και τον επόμενο χρόνο διορίστηκε επιμελητής των χειρογράφων της [[Εθνική Βιβλιοθήκη της Ελλάδος|Εθνικής Βιβλιοθήκης]]. Την περίοδο [[1904]]-[[1917]] διετέλεσε διευθυντής της Εθνικής Βιβλιοθήκης, αλλά το 1917 με τον νόμο περί άρσης της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων παύθηκε από τη θέση του. Το [[1923]] τιμήθηκε από την πολιτεία με το αριστείο γραμμάτων. Το [[1927]] έγινε το πρώτο δια εκλογής μέλος της [[Ακαδημία Αθηνών|Ακαδημίας των Αθηνών]] και την περίοδο [[1934]]-[[1935]] χρημάτισε πρόεδρος της Ακαδημίας.
Στις αρχές του [[1942]] ασθένησε με πνευμονία, στις 10 Φεβρουαρίου υπέστη ένα ελαφρύ
Ήταν παντρεμένος με την Καλλιόπη Μαράτου από το[[1884]]<ref name=siakkis>Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012,σελ.54</ref> και είχε τρία παιδιά: Τον Γρηγόρη, την Ελένη και την Τζένη. Στις [[19 Απριλίου]] του [[1939]] έγιναν τα αποκαλυπτήρια της προτομής του στην πλατεία ''Φιλομούσου Εταιρείας'' στην [[Πλάκα]].
==Συγγραφικό έργο==
Γραμμή 14:
Άλλα έργα του είναι: ''η Δούκισσα της Πλακεντίας'', ''Αι παλαιαί Αθήναι'' ([[1922]]), ''Ιστορίες από την παλιά Αθήνα'', ''Μνημεία της ιστορίας των Αθηναίων'' (3 τόμοι, [[1893]]), ''Απομνημονεύματα μιας μακράς ζωής'' (2 τόμοι), ''Ο αναδρομάρης'' ([[1914]]), ''Ο αναδρομάρης της Αττικής'' ([[1920]]), ''Ο τρελός της Αθήνας'', ''Τοπωνυμικά παράδοξα'' ([[1920]]), ''Αθηναϊκό αρχοντολόγιο-Μπενιζέλοι'' ([[1921]]), ''Μελέται και έρευναι'' ([[1923]]-[[1926]]), ''Οι Χαλκοκονδύλαι'', ''Ο Ελαιών των Αθηνών'', "Μελέτη περί του βίου και της δράσεως του Παλαιών Πατρών Γερμανού" (1916) κ.α.
Αλλά και το ποιητικό του έργο είναι αρκετά αξιόλογο αν και δεν διακρίθηκε αρκετά. Η ποιητική συλλογή ''Η φωνή της καρδιάς μου'' ήταν από τα σημαντικότερα έργα του. Ήταν γραμμένο στη δημοτική και είχε έντονα αντιρομαντικά στοιχεία σε σχέση με το κλίμα της [[Α' Αθηναϊκή Σχολή|Α' Αθηναϊκής Σχολής]]. Η συλλογή βραβεύτηκε το [[1873]] στον Βουτσιναίο ποιητικό διαγωνισμό, ενώ στον ίδιο διαγωνισμό το [[1874]] επαινέθηκε, χωρίς να διακριθεί, ποιητική συλλογή του στην οποία σατίριζε και παρωδούσε το [[ρομαντισμός|ρομαντικό]] ύφος των συγχρόνων ποιητών. Το [[1874]] εξέδωσε τη συλλογή του ''Παλαιαί αμαρτίαι''. Επίσης ασχολήθηκε και με την πεζογραφία, όπου αντλούσε τα θέματα του κυρίως από τη λαογραφία.
==Παραπομπές==
<references />
==
*Ιωσήφ Σιακκής, Δ.Γ. Καμπούρογλου. Η ζωή και το έργο του. Μ.Ι.Ε.Τ., Αθήνα, 2012
{{DEFAULTSORT:Καμπουρογλου Δημητριος}}
| |||