Ντάρμα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Το ντάρμα βρίσκεται στο επίκεντρο των θρησκευτικών και φιλοσοφικών αντιλήψεων που προέρχονται από την [[Ινδία]]. Οι κυριότερες «νταρμικές» θρησκείες είναι ο [[Ινδουισμός]] (''Σανατάνα Ντάρμα''), ο [[Βουδισμός]] (''Μπούντανταρμα''), ο [[Ζαϊνισμός]] (''Τζαΐν Ντάρμα'') και ο [[Σιχισμός]], καθώς οι διδασκαλίες όλων αυτών των θρησκειών επικεντρώνεται στο ντάρμα<ref>''From the River of Heaven: Hindu and Vedic Knowledge for the Modern Age'', David Frawley [http://books.google.com/books?vid=ISBN8120809718&id=XoIRYtNR9cUC&pg=PA27&lpg=PA27&dq=Dharmic+religions&sig=pqBjLUzoQWQKmhza6gQ_gSfFstA] </ref><ref>''Pagan Theology: paganism as a world religion'', Michael York [http://books.google.com/books?vid=ISBN0814797083&id=XslqUHb9B9IC&pg=PA166&lpg=PA166&dq=Dharmic+religions&sig=FbO-L5-nOunyJaoHwXwzJJs0Rao] </ref>. Σε αυτές τις παραδόσεις, τα πλάσματα που ζουν σε αρμονία με το ντάρμα προχωρούν ταχύτερα προς την ''Ντάρμα Γιούκαμ'', τη ''Μόκσα'' ή την ''[[Νιρβάνα]]'' (δηλαδή, την ατομική απελευθέρωση). Το ντάρμα αναφέρεται επίσης στισστις διδασκαλίες και τα δόγματα των ιδρυτών αυτών των παραδόσεων, όπως του [[Γκαουτάμα Βούδα]] και του [[Μαχαβίρα]]. Στην παραδοσιακή ινδουιστική κοινωνία με την [[Βαρνασράμα ντάρμα|δομή των καστών]], το ντάρμα αποτελεί τη θρησκευτική και ηθική διδασκαλία των δικαιωμάτων και των καθηκόντων του κάθε ατόμου.

Το ντάρμα πιστεύεται ότι έχει θεία καταγωγή κι αφορά τόσο στη δομή και λειτουργία του κόσμου, όσο και της κοινωνίας. Όσον αφορά την κοινωνία, ήταν χωρισμένη πριν από την εγκατάσταση των [[Άριοι|Αρίων]] σε τρεις τάξεις, τις βάρνες ή κάστες όπως τις ονόμασαν αργότερα οι Πορτογάλοι άποικοι: α) τους ιερείς ή βραχμάνους, β) τους αριστοκράτες πολεμιστές και γ) τους καλλιεργητές, στους οποίους προστέθηκαν αργότερα οι χειρώνακτες δηλαδή οι κατακτημένοι ντόπιοι λαοί. Σύμφωνα με αυτό το σύστημα των καστών, από τη στιγμή που γεννιέται το άτομο είναι ήδη καθορισμένο σε ποια κάστα θα ανήκει για όλη του τη ζωή, χωρίς καμιά δυνατότητα αλλαγής (έλλειψη κοινωνικής κινητικότητας). Οι κάστες εντάσσονται στην ιδέα του ντάρμα, καθώς ως ντάρμα έχει οριστεί επίσης το σύνολο των κανόνων της κάθε κάστας. Στο τέλος της βεδικής εποχής διαμορφώνεται η αντίληψη ότι στο βάθος του κόσμου βρίσκεται μια θεϊκή πραγματικότητα, ενώ ο κόσμος στον οποίο ζούμε είναι το εξωτερικό-επιφανειακό στρώμα αυτής της θεϊκής πραγματικότητας. Έτσι ο κόσμος χωρίζεται σε δυο μέρη: α) τη θεμελιώδη πραγματικότητα και β) τον φαινόμενο κόσμο.