Σαρά Μπερνάρ: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Διευθέτηση παραγράφων - φωτογραφιών |
|||
Γραμμή 18:
== Νεαρή ηλικία ==
Η Μπερνάρ γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] ως Σάρα Μαρία Εριέτα Ροζέν Μπερνάρ (Sara-Marie-Henriette Rosine Bernard),<ref>Ελλείψει μητρώων γέννησης, το ακριβές όνομά της παραμένει ανεξακρίβωτο.</ref> νόθο τέκνο της Ιουλίας Μπερνάρ (Julie Bernardt 1821, Άμστερνταμ – 1876, Παρίσι) και άγνωστου πατέρα. Η μητέρα της ήταν κόρη του Εβραίου εμπόρου οπτικών και μικροκακοποιού, Μορίτς Βαρούχ Μπερνάρ (Moritz Baruch Bernardt) και της πρώτης γυναίκας του, Ζανέτα Χάρτογκ (Janetta Hartog). Η Ιουλία μεγάλωσε με τη μητριά της, Σάρα Άμπραχαμ Κίνσμπεργκεν (Sara Abraham Kinsbergen), η οποία παντρεύτηκε τον πατέρα της το 1829.<ref>{{en}} [http://akevoth.org/genealogy/ashkenazi/8261.htm Γάμος] του Μορίτς Μπερνάρ, χήρου της Ζανέτα Μπερνάρ, και της Σάρα Κίνγκσμπεργκεν.</ref> Η Ιουλία έφυγε για το Παρίσι, όπου εξασφάλιζε τα προς το ζην ως πόρνη πολυτελείας, γνωστή με το όνομα "Γιουλ" (Youle). ▼
[[Αρχείο:Sarah Bernhardt-Nadar.jpg|thumb|left|225px|Η Σάρα Μπερνάρ φωτογραφημένη από τον Ναντάρ το 1865]]
▲Η Μπερνάρ γεννήθηκε στο [[Παρίσι]] ως Σάρα Μαρία Εριέτα Ροζέν Μπερνάρ (Sara-Marie-Henriette Rosine Bernard),<ref>Ελλείψει μητρώων γέννησης, το ακριβές όνομά της παραμένει ανεξακρίβωτο.</ref> νόθο τέκνο της Ιουλίας Μπερνάρ (Julie Bernardt 1821, Άμστερνταμ – 1876, Παρίσι) και άγνωστου πατέρα. Η μητέρα της ήταν κόρη του Εβραίου εμπόρου οπτικών και μικροκακοποιού, Μορίτς Βαρούχ Μπερνάρ (Moritz Baruch Bernardt) και της πρώτης γυναίκας του, Ζανέτα Χάρτογκ (Janetta Hartog). Η Ιουλία μεγάλωσε με τη μητριά της, Σάρα Άμπραχαμ Κίνσμπεργκεν (Sara Abraham Kinsbergen), η οποία παντρεύτηκε τον πατέρα της το 1829.<ref>{{en}} [http://akevoth.org/genealogy/ashkenazi/8261.htm Γάμος] του Μορίτς Μπερνάρ, χήρου της Ζανέτα Μπερνάρ, και της Σάρα Κίνγκσμπεργκεν.</ref> Η Ιουλία έφυγε για το Παρίσι, όπου εξασφάλιζε τα προς το ζην ως πόρνη πολυτελείας, γνωστή με το όνομα "Γιουλ" (Youle).
Η Σάρα συνήθιζε να προσθέτει το γράμμα "h" στο όνομα και στο επώνυμό της. Τα μητρώα γέννησής της χάθηκαν, όμως για να αποδείξει τη γαλλική υπηκοότητά της, η οποία ήταν αναγκαία για τη δυνατότητα εκλογής της στη ''Λεγεώνα της τιμής'' (Légion d'honneur), δημιούργησε πλαστά μητρώα γέννησης, στα οποία παρουσιαζόταν ως κόρη της Ιουδίθ βαν Χαρντ (Judith van Hard) και του Εδουάρδου Μπερνάρ (Edouard Bernardt) από τη [[Χάβρη]], φοιτητή νομικής, λογιστή, ναυτικού δοκίμου ή αξιωματικού του ναυτικού, σύμφωνα με μεταγενέστερους ισχυρισμούς της ίδιας.<ref>{{en}} Snel, Harmen. ''The ancestry of Sarah Bernhardt, a Myth Unravelled''. Άμστερνταμ: Jewish Historical Museum, 2007. ISBN 978-90-802029-3-1.</ref>
Γραμμή 31:
Η Σάρα Μπερνάρ άφησε το Ωδείο το 1862 και, χάρη στην επιρροή του Δούκα του Μορνύ, έγινε δεκτή από τη ''Comédie Francaise'' (Γαλλική Κωμωδία), την εθνική θεατρική εταιρεία, ως αρχάρια υπό δοκιμή. Κατά τη διάρκεια των υποχρεωτικών τριών πρώτων δημόσιων εμφανίσεών της, οι οποίες απαιτούνταν από όλους τους αρχάριους, η δύναμη, η ομορφιά και η καθαρή δεξιοτεχνία της ερμηνείας της ελάχιστα έγιναν αντιληπτά από τους κριτικούς. Το συμβόλαιό της με την ''Comédie Francaise'' ακυρώθηκε το 1863, αφού χαστούκισε στο πρόσωπο μια μεγαλύτερη ηθοποιό η οποία είχε φερθεί σκληρά στη νεότερη αδελφή της.
Για λίγο καιρό βρήκε εργασία στο ''Théâtre du Gymnase-Dramatique'' (Θέατρο του Δραματικού Γυμνασίου). Μετά την ερμηνεία του ρόλου μιας ανόητης Ρωσίδας πριγκίπισσας, άρχισε γι' αυτήν μια περίοδος ψυχικής αναζήτησης, καθώς αμφέβαλλε για την ικανότητά της στην υποκριτική. Κατά τη διάρκεια αυτών των κρίσιμων μηνών, έγινε [[εταίρα]] μέχρι το 1865. Τότε ήταν που απόκτησε το φημισμένο φέρετρο, μέσα στο οποίο συχνά κοιμόταν, ισχυριζόμενη ότι την βοηθούσε να κατανοεί τους τραγικούς ρόλους. Έγινε ερωμένη του Ερρίκου, πρίγκιπα του Λιν, φέρνοντας στον κόσμο το μοναδικό παιδί της τον Μορίς.
[[Αρχείο:Bernhardt-1.jpg|thumb|right|200px|Η Σάρα Μπερνάρ στο ρόλο της βασίλισσας Μαρίας στο έργο του [[Βίκτωρ Ουγκώ|Βίκτορα Ουγκώ]] ''Ρουί Μπλα'' το 1897.]]▼
Το 1866 υπόγραψε συμβόλαιο με το ''Théâtre de l'Odéon'' (Θέατρο Οντεόν) και σε χρονικό διάστημα έξι ετών εντατικής δουλειάς με συναδέλφους που την έκαναν να αισθανθεί οικεία, προοδευτικά δημιούργησε τη φήμη της. Η πρώτη της σημαντική επιτυχία ήταν στον ρόλο της Αν Ντάμπι το 1868, στην αναπαράσταση του θεατρικού έργου "Κιν" (Kean), του μυθιστοριογράφου και θεατρικού συγγραφέα [[Αλέξανδρος Δουμάς (πατέρας)|Αλέξανδρου Δουμά (πατέρα)]]. Ο μεγαλύτερος θρίαμβος, όμως, της Σάρας στο Οντεόν ήρθε το 1869, όταν απέδωσε τον ρόλο του νέγρου Ζανέτο στο μονόπρακτο "Ο διαβάτης" (Le Passant) του νεαρού δραματουργού Φρανσουά Κοπέ (François Coppée), ένα ρόλο τον οποίο επανέλαβε σε κατ' εντολή ερμηνεία μπροστά στον Ναπολέοντα Γ'.<ref>{{en}} May Agate, Madame Sarah (1945)</ref><ref>{{en}} Encyclopedia Britannica -- Macropædia (Knowledge in Depth) τόμ. 2</ref>
▲[[Αρχείο:Bernhardt-1.jpg|thumb|right|200px|Η Σάρα Μπερνάρ στο ρόλο της βασίλισσας Μαρίας στο έργο του [[Βίκτωρ Ουγκώ|Βίκτορα Ουγκώ]] ''Ρουί Μπλα'' το 1897.]]
Η Μπερνάρ απόκτησε τη φήμη της στις θεατρικές σκηνές της Ευρώπης, τη δεκαετία του 1870, και έγινε γρήγορα περιζήτητη σε όλη την Ευρώπη και την Αμερική.<ref>{{en}} [http://www.ibdb.com/person.php?id=9688 Internet Broadway Database]</ref> Κέρδισε την αναγνώριση ως σοβαρή δραματική ηθοποιός, γεγονός για το οποίο της αποδόθηκε το προσωνύμιο "η θεϊκή Σάρα". Πραγματικά, ήταν η πιο φημισμένη ηθοποιός του 19ου αιώνα. <ref>{{cite web |url=http://www.classicimages.com/past_issues/view/?x=/1997/june/bernhard.html |title=From Stage to Screen: The Film Career of Sarah Bernhardt |language=Αγγλικά |author=Golden, Eve |accessdate=30-1-2010 }}</ref>
Γραμμή 42 ⟶ 44 :
== Προσωπική ζωή ==
[[Αρχείο:Sarah bernhardt 1844 1923i.jpg|300 px|thumb|
Η Μπερνάρ είχε σχέση με τον Βέλγο ευγενή Ερρίκο πρίγκιπα του Λιν, με τον οποίο απόκτησε το μοναδικό της παιδί, τον Μορίς Μπερνάρ, το 1864. Τελικά αυτός την άφησε, για να παντρευτεί μια Πολωνή πριγκίπισσα.
Γραμμή 58 ⟶ 60 :
[[Αρχείο:Sarah Bernhardt1.jpg|thumb|left|250px|Η Σάρα Μπερνάρ τον Δεκέμβριο του 1922, τρεις μήνες πριν τον θάνατό της.]]
Το 1905, κατά τη διάρκεια της παράστασης της [[Τόσκα]] (La Tosca) του [[Βικτοριέν Σαρντού]] (Victorien Sardou) στο [[Ρίο ντε Τζανέιρο]], η Μπερνάρ τραυματίστηκε στο δεξιό γόνατο όταν έπεσε κάτω από το παραπέτο της σκηνής στην τελευταία σκηνή του έργου. Το πόδι της ποτέ δεν θεραπεύτηκε πλήρως. Ως το 1915 η [[γάγγραινα]] είχε προχωρήσει τόσο που χρειάστηκε να [[ακρωτηριασμός|ακρωτηριαστεί]] ολόκληρο το δεξί της πόδι, καθηλώνοντάς την για αρκετούς μήνες σε αναπηρική πολυθρόνα. Σύμφωνα με φήμες αρνήθηκε προσφορά 10.000 δολαρίων ΗΠΑ που της έκανε ένας άνθρωπος του θεάματος, για να εκθέτει το ακρωτηριασμένο της πόδι ως ιατρικό αξιοπερίεργο (συνήθως η προσφορά αποδίδεται στον [[Φινέα Μπάρνουμ]] (P.T. Barnum), αυτός, όμως, ήταν ήδη νεκρός από το 1891). Παρ' όλα αυτά, συνέχισε την καριέρα της, και αντίθετα απ' ότι πιστεύεται, χωρίς τη χρήση ξύλινου [[τεχνητό μέλος|τεχνητού μέλους]] (δοκίμασε να χρησιμοποιήσει μία φορά, αλλά δεν της άρεσε). Πραγματοποίησε μια επιτυχημένη περιοδεία στην Αμερική το 1915, και με την επάνοδό της στη Γαλλία έπαιξε σχεδόν χωρίς διακοπή σε δικές της παραγωγές μέχρι τον θάνατό της. Στις τελευταίες της επιτυχίες συγκαταλέγονται οι ''Δανιήλ'' (Daniel, 1920), ''Η Δόξα'' (La Gloire, 1921) και ''Régine Armand'' (1922). Η σωματική της κατάσταση την υποχρέωνε σε σχεδόν πλήρη ακινησία πάνω στη σκηνή, όμως η γοητεία της φωνής της, η οποία είχε αλλάξει λίγο λόγω ηλικίας, εξασφάλισε τους θριάμβους της.<ref>{{en}} New International Encyclopedia, 2η έκδοση (Κέμπριτζ, Μασαχουσέτη: The University Press, 1926)</ref> Η Σάρα Μπερνάρ έχει ένα αστέρι στη λεωφόρο ''Walk of Fame'' του [[Χόλυγουντ]].
== Βιβλία ==
| |||