Λαυρεωτικό ζήτημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) |
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) →Επανεκμετάλευση μεταλλείων Λαυρίου: άλλος θεόδωρος ροδοκανάκης |
||
Γραμμή 9:
Τα μεταλλεία του Λαυρίου γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση στην εποχή της [[Αθηναϊκή δημοκρατία|Αθηναϊκής Δημοκρατίας]] και λειτούργησαν μέχρι και τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το ενδιαφέρον γι'αυτά επανήλθε την δεκαετία του 1860, όταν ο μεταλλειολόγος [[Ανδρέας Κορδέλλας]], ως εμπειρογνώμονας του ελληνικού κράτος, συνέταξε ειδική έκθεση σχετικά με την επαναλειτουργία των λατομείων ύστερα από αίτηση που είχε υποβάλει προς τις αρμόδιες υπηρεσίες ο [[Γεώργιος Παχής]]<ref name="Μαρκουλής">Μαρκουλής Αθ., [http://www.ltp.ntua.gr/uploads/V2/gj/V2gjwiSE8FPqe2qvb30dMg/markouli.pdf Η πορεία της γαλλικής εταιρείας μεταλλείων Λαυρίου στο πέρασμα του χρόνου], Ιούνιος 2008, από την ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου</ref> που ήθελε να δημιουργήσει μεταλλεία. Στην έκθεση αυτή ο Κορδέλλας μεταξύ άλλων αποφαινόταν<ref name="Μαρκουλής"/> πως η εκμετάλλευση των μεταλλείων ήταν επικερδής γι'αυτό και θα έπρεπε να παραμείνει στην κυριότητα του ελληνικού κράτους. Ο Παχύς συνέχισε τις προσπάθειες για χορήγηση άδειας πλην όμως το υπουργείο τον ενημέρωσε<ref name="Μαρκουλής"/> ότι οι εκτάσεις ανήκαν στην κοινότητα της Κερατέας, στην οποία έπρεπε να απευθυνθεί.
Την ίδια περίοδο ο [[Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης]] έλαβε γνώση{{Ref_label|I|i|none}} σχετικά με τα μεταλλεύματα του Λαυρίου. Γι'αυτό το λόγο επισκέφθηκε την Ελλάδα όπου ήρθε σε επαφή με τον Ανδρέα Κορδέλλα, ο οποίος και τον έπεισε να αναζητήσει τα απαραίτητα κεφάλαια προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα μεταλλεύματα [[άργυρος|αργυρούχου]] [[μόλυβδος|μολύβδου]], αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις, όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του στη [[Σαρδηνία]]. Έχοντας δείγματα μεταλλευμάτων ταξίδεψε στην [[Μασσαλία]], όπου ήρθε σε επαφή, μέσω του γάμου<ref name="Χρήστου">Χρήστου Χρύσανθος, ''Το αρχοντικό της Αγροτικής Τράπεζας'', [[ATEbank|Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας]], Αθήνα 1995, σελ.16</ref> του με την Clemence Leboyl, με την τράπεζα Roux Fraissinet και Σια, η οποία και αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το έργο. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα ίδρυσε<ref name="Μαρκουλής"/>, το [[1864]], την εταιρεία "Roux - Serpieri - Fressynet C.E." (ή "Hilarion Roux et Cie") με μετόχους τον ευατό του, τον Roux, τον Θεόδωρο Ροδοκανάκη<ref name="Δερτιλής"/>, Έλληνα ομογενή επιχειρηματία και μέλος της [[Οικογένεια Ροδοκανάκη|ομώνυμης οικογένειας]], και τον Γεώργιο Παχή, με τον οποίο είχε έλθει σε επαφή προκειμένου να λύσει<ref name="Μαρκουλής"/> τα γραφειοκρατικά προβλήματα που αντιμετώπιζε. Το ίδιο έτος πέτυχε να χορηγηθεί<ref name="Χρήστου"/> στην εταιρεία άδεια από το υπουργείο Οικονομικών για την εκμετάλλευση των Μεταλλείων. Γι'αυτό το λόγο παραχωρήθηκαν<ref name="Χρήστου2">Χρήστου Χρύσανθος, ο.π., σελ.147</ref> 10.791 στρέμματα. Η συνολική επένδυση της εταιρείας υπολογίζεται<ref name="Δερτιλής">Δερτιλής Γ., ''Το ζήτημα των τραπεζών (1871 - 1873)'', Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τράπεζας, Αθήνα 1989, σελ.204</ref> στο μισό εκατομμύριο φράγκα και ήταν μια από τις σημαντικότερες της εποχής στον τομέα της βιομηχανίας.
== Σημειώσεις ==
| |||