Λαυρεωτικό ζήτημα: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων
Περιεχόμενο που διαγράφηκε Περιεχόμενο που προστέθηκε
Diu (συζήτηση | συνεισφορές) |
|||
Γραμμή 5:
Σχεδόν αμέσως η εταιρεία εξέδωσε [[Μετοχή|μετοχές]] ονομαστικής αξίας 200 δραχμών. Η φημολογία γύρω από τα τεράστια αποθέματα του Λαυρίου καθώς και η στήριξη των τραπεζών προς την εταιρεία οδήγησαν χιλιάδες Έλληνες, απ'όλες τις οικονομικές τάξεις, στην αγορά μετοχών εκτοξεύοντας συνεχώς την τιμή τους. Με την πάροδο του χρόνου οι προσδοκίες εξαντλήθηκαν με συνέπεια η τιμή της μετοχής να καταγράψει ραγδαία πτώση<ref name="Καραγιάννης"/> (σχεδόν 70%). Η πτώση αυτή είχε σαν αποτέλεσμα τον διπλασιασμό των πτωχεύσεων και τον εξανεμισμό των μικροαποταμιεύσεων, χαρακτηρίζεται δε ως η μεγαλύτερη<ref name="Καραγιάννης">Καραγιάννης Γιάννης, ο.π., σελ.42</ref> μεταφορά κεφαλαίου στην Ελλάδα από τις κατώτερες τάξεις στις ανώτερες. Την οικονομική καταστροφή χιλιάδων οικογενειών ακολούθησε η παραίτηση του [[Επαμεινώνδας Δεληγεώργης|Επαμεινώνδα Δεληγεώργη]] στις αρχές Φεβρουαρίου 1874, ο οποίος θεωρήθηκε υπεύθυνος για την εξέλιξη.
==
Τα μεταλλεία του Λαυρίου γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση στην αρχαία εποχή της [[Αθηναϊκή δημοκρατία|Αθηναϊκής Δημοκρατίας]] και λειτούργησαν μέχρι και τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το ενδιαφέρον γι'αυτά επανήλθε την δεκαετία του 1860, όταν ο μεταλλειολόγος [[Ανδρέας Κορδέλλας]], ως εμπειρογνώμονας του ελληνικού κράτος, συνέταξε ειδική έκθεση σχετικά με την επαναλειτουργία των λατομείων ύστερα από αίτηση που είχε υποβάλει προς τις αρμόδιες υπηρεσίες ο [[Γεώργιος Παχής]]<ref name="Μαρκουλής">Μαρκουλής Αθ., [http://www.ltp.ntua.gr/uploads/V2/gj/V2gjwiSE8FPqe2qvb30dMg/markouli.pdf Η πορεία της γαλλικής εταιρείας μεταλλείων Λαυρίου στο πέρασμα του χρόνου], Ιούνιος 2008, από την ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου</ref> που ήθελε να δημιουργήσει μεταλλεία. Στην έκθεση αυτή ο Κορδέλλας μεταξύ άλλων αποφαινόταν<ref name="Μαρκουλής"/> πως η εκμετάλλευση των μεταλλείων
Την ίδια περίοδο ο [[Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης]] έλαβε γνώση{{Ref_label|I|i|none}} σχετικά με τα μεταλλεύματα του Λαυρίου. Γι'αυτό το λόγο επισκέφθηκε την Ελλάδα όπου ήρθε σε επαφή με τον Ανδρέα Κορδέλλα, ο οποίος και τον έπεισε να αναζητήσει τα απαραίτητα κεφάλαια προκειμένου να εκμεταλλευτεί τα μεταλλεύματα [[άργυρος|αργυρούχου]] [[μόλυβδος|μολύβδου]], αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις, όπως ακριβώς έκανε και ο πατέρας του στη [[Σαρδηνία]]. Έχοντας δείγματα μεταλλευμάτων ταξίδεψε στην [[Μασσαλία]], όπου ήρθε σε επαφή, μέσω του γάμου<ref name="Χρήστου">Χρήστου Χρύσανθος, ''Το αρχοντικό της Αγροτικής Τράπεζας'', [[ATEbank|Αγροτική Τράπεζα της Ελλάδας]], Αθήνα 1995, σελ.16</ref> του με την Clemence Leboyl, με την τράπεζα Roux de Fraissinet και Σια, η οποία και αποφάσισε να χρηματοδοτήσει το έργο, δεδομένου ότι ήταν ήδη μέτοχος σε παρόμοιο έργο στην [[Καρθαγένη]] της Ισπανίας, έργο στο οποίο είχε συμμετάσχει με τη συνδρομή του Ιλαρίωνα Ρου (Hilarion Roux), γιου του Ιωσήφ Ρου (Joseph Roux)<ref>[http://books.google.gr/books?id=eX0IjN3Qjd4C&lpg=PA249&dq=Hilarion%20Roux&pg=PA248#v=onepage&q=Hilarion%20Roux&f=false Banking and Finance in the Mediterranean: A Historical Perspective, 2012], σελ. 248</ref>, μετόχων της τράπεζας, συνεργάτη στη Μασσαλία των [[Ρόθτσιλντς|Rothschilds]] οι οποίοι με τη σειρά τους ήδη συμμετείχαν σε χυτήρια αργύρου στην Ισπανία<ref>[http://books.google.gr/books?id=eX0IjN3Qjd4C&lpg=PA249&dq=Hilarion%20Roux&pg=PA250#v=onepage&q=Hilarion%20Roux&f=false Banking and Finance in the Mediterranean: A Historical Perspective, 2012], σελ. 250</ref>, τα οποία αργότερα έγιναν χυτήρια μολύβδου. Ο Ιλαρίων Ρου είχε λοιπόν σημαντική δραστηριότητα σε μεταλλουργίες μολύβδου στη Μεσόγειο<ref>Espace industriel et stratégie personnelle : Hilarion Roux et la construction d’une Méditerranée du plomb, Gérard Chastagnaret, σελ. 269-287 στο Construire des mondes. Elites et espaces en Méditerranée (XVIe-XXe siècle), Paul Aubert, Gérard Chastagnaret, Olivier Raveux, Publ. de l'université de Provence, Aix-en-Provence, Γαλλία, 2005, ISBN 2-85399-596-8</ref>.
▲Τα μεταλλεία του Λαυρίου γνώρισαν ιδιαίτερη άνθηση στην εποχή της [[Αθηναϊκή δημοκρατία|Αθηναϊκής Δημοκρατίας]] και λειτούργησαν μέχρι και τον 2ο αιώνα μ.Χ. Το ενδιαφέρον γι'αυτά επανήλθε την δεκαετία του 1860, όταν ο μεταλλειολόγος [[Ανδρέας Κορδέλλας]], ως εμπειρογνώμονας του ελληνικού κράτος, συνέταξε ειδική έκθεση σχετικά με την επαναλειτουργία των λατομείων ύστερα από αίτηση που είχε υποβάλει προς τις αρμόδιες υπηρεσίες ο [[Γεώργιος Παχής]]<ref name="Μαρκουλής">Μαρκουλής Αθ., [http://www.ltp.ntua.gr/uploads/V2/gj/V2gjwiSE8FPqe2qvb30dMg/markouli.pdf Η πορεία της γαλλικής εταιρείας μεταλλείων Λαυρίου στο πέρασμα του χρόνου], Ιούνιος 2008, από την ιστοσελίδα του Τεχνολογικού Πολιτιστικού Πάρκου Λαυρίου</ref> που ήθελε να δημιουργήσει μεταλλεία. Στην έκθεση αυτή ο Κορδέλλας μεταξύ άλλων αποφαινόταν<ref name="Μαρκουλής"/> πως η εκμετάλλευση των μεταλλείων ήταν επικερδής γι'αυτό και θα έπρεπε να παραμείνει στην κυριότητα του ελληνικού κράτους. Ο Παχύς συνέχισε τις προσπάθειες για χορήγηση άδειας πλην όμως το υπουργείο τον ενημέρωσε<ref name="Μαρκουλής"/> ότι οι εκτάσεις ανήκαν στην κοινότητα της Κερατέας, στην οποία έπρεπε να απευθυνθεί.
Το [[1865]] είχαν πια τοποθετηθεί οι κάμινοι και είχε αρχίσει να παράγεται μεταλλικός αργυρούχος μόλυβδος.
| |||