Αλέξανδρος Α΄ της Ρωσίας: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

|τόπος_στέψης= [[Κρεμλίνο_της_Μόσχας|Κρεμλίνο]]

Ο Αλέξανδρος Α΄ ανήλθε στο θρόνο στις [[23 Μαρτίου]] [[1801]] και στέφθηκε στο [[Κρεμλίνο_της_Μόσχας|Κρεμλίνο]] στις [[15 Σεπτεμβρίου]] του ίδιου χρόνου. Οι ιστορικοί ακόμη αμφισβητούν το ρόλο του Αλεξάνδρου στο φόνο. Η πιο κοινή άποψη είναι ότι ήταν υπέρ του να αναλάβει το θρόνο, αλλά επέμεινε ότι ο πατέρας του δεν θα δολοφονείτο. Ο νέος Τσάρος ήταν αποφασισμένος να μεταρρυθμίσει τα ξεπερασμένα, κεντρικά συστήματα διακυβέρνησης της Ρωσίας. Αν και διατήρησε για κάποιο χρονικό διάστημα τους παλαιούς υπουργούς που είχαν υπηρετήσει και εκθρονίσει τον Αυτοκράτορα Παύλο, μία από τις πρώτες του ενέργειες ως αυτοκράτορας ήταν να ορίσει μία Ιδιωτική Επιτροπή, που επίσης ειρωνικά αποκαλούνταν «Επιτροπή της Δημόσιας Ασφαλείας», η οποία περιελάμβανε νέους και ενθουσιώδεις φίλους του - τον [[Βίκτωρ Παύλοβιτς Κοτσουμπέυ]], το [[Νικολάι Νικολάγεβιτς Νοβοσίλτσεφ]], τον [[Πάβελ Αλεξάνδροβιτς Στρογκανώφ]] και τον [[Αδάμ Τζέρζυ Τσαρτορύσκι]], προκειμένου να σχεδιάσουν μία εσωτερική μεταρρύθμιση, που υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση μιας [[συνταγματική μοναρχία|συνταγματικής μοναρχίας]]. Ο Αλέξανδρος σκόπευε να δημιουργήσει ένα σύνταγμα και σημαντικές πολιτικές ελευθερίες σύμφωνα με τις διδαχές του [[Διαφωτισμός|Διαφωτισμού]]. Επίσης ήθελε να επιλύσει ένα ακόμη κρίσιμο θέμα της Ρωσίας: το μέλλον των δουλοπαροίκων. Το καθεστώς εξέτασε τις δυνατότητες κατάργησης της δουλοπαροικίας, αν και αυτό δεν επετεύχθη μέχρι το [[1861]].

Η προσάρτηση του [[Όλντενμπουργκ]], του οποίου ο [[Γουλιέλμος του Ολδεμβούργου|Δούκας του Όλντενμπουργκ]] ([[3 Ιανουαρίου]] [[1754]] - [[2 Ιουλίου]] [[1823]]) ήταν θείος του Τσάρου, στη [[Γαλλία]] το Δεκέμβριο του [[1810]], προσέθεσε ένα ακόμη προσωπικό παράπονο του Αλεξάνδρου απέναντι στο Ναπολέοντα, ενώ η αντίδραση του «ηπειρωτικού συστήματος» στο ρωσικό εμπόριο κατέστησε αδύνατο για τον Τσάρο να διατηρήσει μία πολιτική που ήταν το κύριο κίνητρο του Ναπολέοντος για τη συμμαχία. Ακολούθησαν οξεία αλληλογραφία και μερικώς συγκεκαλυμμένοι εξοπλισμοί, που είχαν ως αποκορύφωμα την εισβολή του Ναπολέοντος το [[1812]] στη Ρωσία. Ωστόσο, ακόμη και μετά τη διάβαση του ορίου από τους Γάλλους, ο Αλέξανδρος ακόμη διαμαρτυρόταν ότι τα προσωπικά του αισθήματα έναντι του αυτοκράτορα ήταν αναλλοίωτα. Αλλά, προσέθετε, «ο ίδιος ο [[Θεός]] δεν είναι δυνατόν να διαγράψει το παρελθόν». Ήταν η κατοχή της [[Μόσχα|Μόσχας]] και η βεβήλωση του [[ΚρεμλίνοΚρεμλίνο_της_Μόσχας|Κρεμλίνου]], του ιερού κέντρου της Αγίας Ρωσίας, που μετέτρεπε το αίσθημα για το Ναπολέοντα σε παθιασμένο μίσος. Μάταια ο Γάλλος αυτοκράτωρ, εντός οκτώ ημερών από την είσοδό του στη Μόσχα, απηύθυνε επιστολή προς τον Τσάρο, εν είδει μακράς κραυγής θλίψης, που απεκάλυπτε τα απεγνωσμένα δεσμά του Μεγάλου Στρατού και απεύθυνε έκκληση προς «ό,τι απέμενε από τα πρότερά του αισθήματα». Ο Αλέξανδρος δεν απάντησε σε αυτούς τους «φανφαρονισμούς». «Όχι πια ειρήνη με τον Ναπολέοντα!» φώναξε, «Αυτός ή Εγώ, Εγώ ή Αυτός: δεν μπορούμε πια να βασιλεύουμε μαζί!»