Βαλκανική Εκστρατεία: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Η '''Βαλκανική Εκστρατεία''' αναφέρεται στην εισβολή των δυνάμεων του [[Άξονας (Β' Π.Π.)|Άξονα]] στην [[Ελλάδα]] και τη [[Γιουγκοσλαβία]] κατά τη διάρκεια του [[ΒΠΠ|Β’ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Ξεκίνησε με την αποτυχημένη εισβολή της Ιταλίας στην Ελλάδα στις [[28 Οκτωβρίου]] [[1940]] και τελείωσεολοκληρώθηκε με την κατάληψη της [[Κρήτη|Κρήτης]] από τις γερμανικές και ιταλικές δυνάμεις την [[1 Ιουνίου|1η Ιουνίου]] [[1941]].

Το [[1919]] η ακεραιότητα των αλβανικών εδαφών διασφαλίστηκε από τη [[Διεθνή Διάσκεψη Ειρήνης]] στο [[Παρίσι]], ύστερα από την άρνηση του Αμερικανού Προέδρου [[Γούντροου Ουίλσον]] να επικυρώσει το σχέδιο των ευρωπαϊκών δυνάμεων για τοτον διαμελισμό της Αλβανίας και την παραχώρηση των εδαφών της στις γειτονικές της χώρες.

Μετά το [[1925]], όμως, ο Ιταλός δικτάτορας [[Μπενίτο Μουσολίνι]] επιδίωξε να κατακτήσει την [[Αλβανία]]. Το [[1928]] η Αλβανία έγινε βασίλειο υπό τον [[Αχμέτ Ζόγου|Ζόγου τον Α’]]. Ο Ζόγου, ο οποίος ήταν πρώην πρωθυπουργός της Αλβανίας, απέτυχε να εμποδίσει τις ιταλικές παρεμβάσεις στις Αλβανικέςαλβανικές εσωτερικές υποθέσεις.

Ο '''Ελληνοϊταλικός Πόλεμος''' διήρκεσε από τις [[28 Οκτωβρίου]] [[1940]] έως τις [[30 Απριλίου]] [[1941]] και αποτέλεσε μέρος του [[ΒΠΠ|Β’ Παγκοσμίου Πολέμου]]. Οι ιταλικές δυνάμεις εισέβαλαν στην Ελλάδα, όμως κατάφεραν λίγες επιτυχίες. Αμέσως οι Έλληνες αντεπιτέθηκαν και οι Ιταλοί απωθήθηκαν πίσω στην Αλβανία. Οι Ιταλοί ξόδεψαν μεγάλο μέρος του [[χειμώνας|χειμώνα]] μέχρι να σταθεροποιήσουν τη γραμμή του μετώπου που τους άφηνε τον έλεγχο μόνο των δύο τρίτων2/3 της Αλβανίας. Η ιταλική επίθεση του [[Μάρτιος|Μαρτίου]] του 1941 απέτυχε. Η Γερμανία επενέβη τον Απρίλιο και [[Επιχείρηση Μαρίτα|εισέβαλε στην Ελλάδα]] μετά από την επιτυχημένη [[Γερμανική εισβολή στη Γιουγκοσλαβία|εισβολή στη Γιουγκοσλαβία]].

Η '''εισβολή στη Γιουγκοσλαβία''' (επίσης γνωστή ως ''Επιχείρηση 25'') άρχισε στις [[6 Απριλίου]] 1941 και έληξε με την άνευ όρων παράδοση του Βασιλικού Γιουγκοσλαβικού Στρατού στις [[17 Απριλίου]]. Οι εισβάλουσες δυνάμεις του Άξονα ([[Ναζιστική Γερμανία]], [[Φασιστική Ιταλία]], [[Ουγγαρία]] και [[Βουλγαρία]]) κατέλαβαν και διαμέλισαν το [[Βασίλειο της Γιουγκοσλαβίας]]. Ενώνοντας τηντη [[Βοσνία και Ερζεγοβίνη|Βοσνία και την Ερζεγοβίνη]], μερικά τμήματα της [[Κροατία|Κροατίας]] και τη [[Συρμία]], δημιουργήθηκε το «[[Ανεξάρτητο Κράτος της Κροατίας]]» (''Nezavisna Država Hrvatska, NDH'') από τη Γερμανία και την Ιταλία. Στη [[Σερβία]] και το [[Μπανάτ]] δημιουργήθηκε το κράτος της «''Nedić's Serbia''» από τους Γερμανούς. Στο [[Μαυροβούνιο]] δημιουργήθηκε το «[[Ανεξάρτητο Κράτος του Μαυροβούνιου]]» ως Ιταλικόιταλικό προτεκτοράτο. ΠαρόλαΠαρ' όλα αυτά, το «προτεκτοράτο» ήταν ονομαστικά βασίλειο, παρόλο πουμολονότι ο [[Πρίγκιπας Μιχαήλ του Μαυροβούνιου]] ουδέποτε απεδέχθηαποδέχθηκε το στέμμα.

Η '''Γερμανική Εισβολή στην Ελλάδα''', με την κωδική ονομασία '''Επιχείρηση Μαρίτα''' (''Unternehmen Marita''), ήταν αποτέλεσμα και συνέχεια του Ελληνοϊταλικού Πολέμου. Στις [[6 Απριλίου]] 1941 ο Γερμανικόςγερμανικός Στρατόςστρατός εισέβαλε στη [[Βόρεια Ελλάδα]], ενώ άλλα στοιχεία του εξαπέλυαν επίθεση στη Γιουγκοσλαβία. Η διάσπαση των γιουγκοσλαβικών γραμμών στη νότια Γιουγκοσλαβία επέτρεψε στους Γερμανούς να στείλουν ενισχύσεις στα πεδία των μαχών της βόρειας Ελλάδας. Τα γερμανικά στρατεύματα υπερκέρασαν τις ελληνικές οχυρώσεις της [[Γραμμή Μεταξά|Γραμμής Μεταξά]] και, παρά τηντη βοήθεια που παρείχε ένα [[Βρετανία|Βρετανικόβρετανικό]] εκστρατευτικό σώμα, κατέλαβαν τις πόλεις της νότιας Ελλάδας. Η ΜάχηςΜάχη της Ελλάδας έληξε με τηντη γερμανική είσοδο στην [[Αθήνα]] και την κατάληψη της [[Πελοπόννησος|Πελοποννήσου]]. και περίπουΠερίπου 40.000 συμμαχικοί στρατιώτες εκκενώθηκανσυγκεντρώθηκαν στην [[Κρήτη]], για να ακολουθήσει μία από τις μεγαλύτερες αερομεταφερόμενες επιθέσεις στην πολεμική ιστορία: ηΗ Επιχείρηση Ερμής ή, όπως είναι γνωστή, η [[Μάχη της Κρήτης]].

Στις 6 Απριλίου 1941, παρόλοπαρ' όλο που είχε επίσημα εισέλθει στον Άξονα, η [[Βουλγαρία|βουλγαρική]] κυβέρνηση διατήρησε μία στάση στρατιωτικής ουδετερότητας κατά τα πρώτα στάδια της εισβολής στη Γιουγκοσλαβία και της Μάχης της Ελλάδας. Καθώς τα γερμανικά, ιταλικά και ουγγρικά στρατεύματα εισέβαλαν σε Γιουγκοσλαβία και Ελλάδα, οι Βούλγαροι παρέμειναν αμέτοχοι. Η Γιουγκοσλαβικήγιουγκοσλαβική κυβέρνηση παραδόθηκε στις [[17 Απριλίου]]. Η Ελληνικήελληνική κυβέρνηση άντεξε έως τις [[30 Απριλίου]]. Στις [[20 Απριλίου]] η περίοδος της Βουλγαρικήςβουλγαρικής ουδετερότητας έληξε. Ο Βουλγαρικόςβουλγαρικός Στρατόςστρατός εισήλθε στο ελληνικό έδαφος με σκοπό να αποκαταστήσει την προ του [[ΑΠΠ|Α’ Παγκοσμίου Πολέμου]] δίοδο προς το [[Αιγαίο]] στη [[Θράκη]]. Τα βουλγαρικά στρατεύματα κατέλαβαν επίσης την [[Ανατολική Μακεδονία]] και αρκετά εδάφη από την ανατολική Σερβία, όπου η αποκαλούμενη «[[Επαρχία του Βαρδάρη]]» (''Vardar Banovina'') μοιράστηκε μεταξύ της Βουλγαρίας και της Ιταλίας.

Στις [[20 Μαΐου]] 1941 Γερμανοί αλεξιπτωτιστές επιτέθηκαν στα [[αεροδρόμιο|αεροδρόμια]] της βόρειας [[Κρήτη|Κρήτης]] με σκοπό να καταλάβουν το [[νησί]]. Συνάντησαν ισχυρή αντίσταση από τις Συμμαχικέςσυμμαχικές δυνάμεις και τον Κρητικόκρητικό πληθυσμό, όμως στο τέλος οι αμυνόμενοι υποχώρησαν από τις τακτικά υπέρτερες γερμανικές δυνάμεις. ΌμωςΩστόσο, υπό το πρίσμα των μεγάλων απωλειών των Γερμανών αλεξιπτωτιστών, η [[Ανώτατη Διοίκηση της Βέρμαχτ]] αναγκάστηκε να απαγορεύσει κάθε άλλη μεγάλης κλίμακας αερομεταφερόμενη επιχείρηση για το υπόλοιπο του πολέμου.

Για το υπόλοιπο του πολέμου ενεργά Γιουγκοσλαβικάγιουγκοσλαβικά, Ελληνικάελληνικά και Αλβανικάαλβανικά αντιστασιακά κινήματα ανάγκασαν τηντη Γερμανία και τους συμμάχους της να διατηρήσουν μόνιμα εκατοντάδες χιλιάδες στρατιώτες μόνιμα στις τρεις χώρες, αντί να τους μεταφέρουν στα διάφορα μέτωπα. Ιδίως μετά το [[1943]] η απειλή μίας συμμαχικής εισβολής και οι ενέργειες των [[αντάρτης|ανταρτών]] είχαν ως αποτέλεσμα τη διεξαγωγή μεγάλης κλίμακας επιχειρήσεων καταστολής, απασχολώντας αρκετές μεραρχίες, οι οποίες περιελάμβαναν επίλεκτες μονάδες [[τεθωρακισμένο|τεθωρακισμένων]] και ορεινού [[πεζικό|πεζικού]].

Μία σύντομη αναζωπύρωση έλαβε χώρα μετά την ιταλική παράδοση το [[1943]], όταν ξεκίνησε ένας αγώνας μεταξύ των Βρετανών και των Γερμανών για να εξασφαλίσουν τα ιταλοκρατούμενα, στρατηγικής σημασίας, νησιά των [[Δωδεκάνησα|Δωδεκανήσων]]. Οι Γερμανοί κατάφεραν γρήγορα να αφοπλίσουν την ιταλική φρουρά της [[Ρόδος|Ρόδου]], όμως οι Βρετανοί κατέλαβαν επιτυχώς τη [[Σάμος|Σάμο]], τη [[Λέρος|Λέρο]] και την [[Κως|Κω]]. ΠαρόλαΠαρ' όλα αυτά, οι Γερμανοί κατόρθωσαν, εξαπολύοντας αεροπορικές και ναυτικές επιθέσεις και χρησιμοποιώντας [[Ειδικές Δυνάμεις]], να καταλάβουν και αυτά τα νησιά.