Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης: Διαφορά μεταξύ των αναθεωρήσεων

Ο '''Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης''' ('''Giovanni Baptista Serpieri''') ([[1832]]<ref name="skok">[http://xantho.lis.upatras.gr/test2.php?art=12723 Ιωάννης Βαπτιστής Σερπιέρης (Σκιαγραφία)], Ημερολόγιον του 1899, Φ. Σκόκου</ref>, [[Ρίμινι]] - [[Αθήνα]], [[1887]]<ref>Στη βιβλιογραφία αναφέρεται σε ορισμένες περιπτώσεις λανθασμένα ως ημερομηνία γέννησής του το 1815</ref>) ήταν Ιταλός επιχειρηματίας ο οποίος δραστηριοποιήθηκε στο [[Λαύριο]], αλλά και σε άλλα μέρη της Ελλάδας, με μεταλλευτικές εργασίες.

 

Πατέρας του ήταν ο [[Ενρίκο Σερπιέρι]] (Ρίμινι 1809 - Κάλιαρι 1872), Ιταλός πατριώτης, βιομήχανος και πολιτικός<ref name="trecc">[http://www.treccani.it/enciclopedia/enrico-serpieri/ Serpièri, Enrico], treccani.it, l'enciclopedia italiana, πρόσβαση 3/8/2013</ref>. Ο Ενρίκο έκανε τρία παιδιά, τον Ιωάννη Βαπτιστή (Giambattista , δηλαδή Giovanni Baptista), τον Αττίλλιο (Attilio) και τον Σίμπρο (Cimbro)<ref name="Sard">[http://www.minieredisardegna.it/Schede.php?IdSC=47 Enrico Serpieri], minieredisardegna.it, archaeologia mineraria in Sardegna, ανάκτηση 3/8/2013</ref>. Λόγω της πολιτικής του δραστηριότητας στο επαναστατικό κίνημα του [[Τζουζέπε Γκαριμπάλντι|Γκαριμπάλντι]], ο Ενρίκο φυλακίστηκε ισόβια το 1845 και ελευθερώθηκε το 1846 μετά από γενική αμνηστία, ενώ αργότερα έγινε βουλευτής στην βουλή ([[Costituente romana]]) της [[Ρωμαϊκή Δημοκρατία (19ος αιώνας)|Ρωμαϊκής Δημοκρατίας]] και το 1866 βουλευτής του [[Βασίλειο της Ιταλίας|Βασιλείου της Ιταλίας]]. Το 1850 ο Ενρίκο πήγε με τα παιδιά του στη [[Σαρδηνία]] όπου ασχολήθηκε με μεταλλευτικές επιχειρήσεις, έτσι ώστε το 1862 παρήγαγε το 56% από το σύνολο του μολύβδου που έβγαινε από τη Σαρδηνία.

 

Επειδή ο Ιωάννης Βαπτιστής (Τζιανμπατίστα) ακολούθησε το παράδειγμα του πατέρα του στην πολιτική, αναγκάστηκε σε εκούσια εξορία και βρέθηκε στη [[Μασσαλία]]<ref name="skok"/>, όπου παντρεύτηκε την Clemence Leboyl<ref>[http://www.srcosmos.gr/srcosmos/showpub.aspx?aa=6986 Κριτική μιας Αναστήλωσης 1 Μέγαρο Σερπιέρη, Πανεπιστημίου & Εδουάρδου Λω (Κεντρικό κατάστημα Αγροτικής Τράπεζας)], Ελίζα Παπαδοπούλου, Τεχν. Χρον. Επιστ. Έκδ. ΤΕΕ, II, τεύχ. 1-2 2004</ref>, και αργότερα στην Ελλάδα.

 

Στην Ελλάδα ίδρυσε το 1864 την εταιρεία Roux-Serpieri-Fressynet C.E., με συνέταιρο το γαλλικό τραπεζικό οίκο I.Roux-Fressynet με έδρα τη Μασσαλία, για να εκμεταλλευθεί μεταλλεύματα [[άργυρος|αργυρούχου]] [[μόλυβδος|μολύβδου]] (αλλά και τα υπολείμματα από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις) στο Λαύριο, ακολουθώντας το παράδειγμα του πατέρα του στη Σαρδηνία. Η εταιρεία λειτούργησε έως το 1873, οπότε μετά το [[Λαυρεωτικό ζήτημα]], εξαγοράσθηκε από την [[Τράπεζα Κωνσταντινουπόλεως]] με κύριο μέτοχο τον [[Ανδρέας Συγγρός|Ανδρέα Συγγρό]] και δημιουργήθηκε η Ε.Ε.Μ.Λ. [[Ελληνική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου]] με έργο την εκμετάλλευση των [[Σκωρία|σκωριών]] και των εκβολάδων από τις αρχαίες εκμεταλλεύσεις στην οποία συμμετείχε και ο Σερπιέρης. Δυο χρόνια αργότερα, ο Σερπιέρης ίδρυσε το 1875 την Companie Francaise de Mines du Laurium (ή αλλιώς [[Γαλλική Εταιρεία Μεταλλείων Λαυρίου]]) με έργο την εκμετάλλευση των μεταλλείων του Λαυρίου<ref>[http://www.eranet.gr/lavrio/html/gwords.html Λαύριο, ευρετήριο], eranet.gr, ανάκτηση 4/8/2013</ref>. Η μεν Ελληνική Εταιρεία λειτούργησε μέχρι το 1917, μέχρι δηλαδή την εξάντληση των υλικών που εκμεταλλευόταν, των σκωριών και των εκβολάδων (το 1930 πούλησε τις εγκαταστάσεις της), ενώ η Γαλλική μέχρι το 1982 (όταν αυτή ενοικίασε τις εγκαταστάσεις της στην κρατική ΕΜΜΕΛ [[Ελληνική Μεταλλευτική Μεταλλουργική Εταιρία Λαυρίου]] η οποία έκλεισε το 1989)<ref>[http://www.bbem.edu.gr/lavreotiki/neoter_met_laurio.html Νεώτερο Μεταλλευτικό Λαύριο], Ιστοσελίδα του Βιοτεχνικού – Βιομηχανικού Εκπαιδευτικού Μουσείου, ανάκτηση 4/8/2013</ref> Για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούσαν στα ορυχεία, αποτέλεσμα των οποίων ήταν συχνά εργατικά ατυχήματα και παρουσίαση ασθενειών στους εργάτες, έχει κατακριθεί από πολιτικούς και παρατηρητές της εποχής καθώς από ιστορικούς.

 

 

Ο Σερπιέρης, μέσω της Γαλλικής Εταιρείας Μεταλλείων Λαυρίου δραστηριοποιήθηκε και στην μεταλλευτική εταιρεία «[[Compagnie Française Mines de Siphnos & Eubée|Σίφνος-Εύβοια]]» (με πλήρες όνομα «Compagnie Française Mines de Siphnos & Eubée»<ref>[http://oldpaper.delcampe.net/page/item/id,0192336447,language,E.html Grèce - Mines de Siphnos & Eubée 1882], Mετοχή της εταιρείας Mines de Siphnos & Eubée</ref>) η οποία ιδρύθηκε το 1882<ref name="Agrant">Στην αναφορά (δες παραπάνω) «Η περίπτωση του Αιγαίου (1860-1960)», αναφέρεται ως πηγή: Χρ. Αγριαντώνη, Οι απαρχές της εκβιομηχάνισης στην Ελλάδα τον 19ο αιώνα, Αθήνα 1986, σ. 244-245, 260-263</ref><ref>[http://www.sme.gr/home/poreia-metalleias/1901-1925 Πορεία Μεταλλείας Περίοδος 1901-1925], [[Σύλλογος Μεταλλευτικών Επιχειρήσεων]] (ΣΜΕ)</ref>.

Με το όνομα «Σίφνος-Εύβοια», ο Σερπιέρης είχε και ένα ατμόπλοιο<ref>[http://invenio.lib.auth.gr/record/98205/files/a9921.pdf Το Άστυ , αρ . φύλ . 1606, 12.05.1895: 2 Ἐκδρομὴ μαθητῶν τοῦ γυμνασίου] «Χθὲς τὴν πρωίαν πάντες οἱ μαθηταὶ τοῦ γυμνασίου ἐξέδραμον διὰ τοῦ ἀτμοπλοίου τοῦ κ . Σερπιέρη « Σίφνος - Εὔβοια » μέχρις Αἰγίνης πρὸς ἐπίσκεψιν τῶν αὐτόθι ἀρχαιοτήτων . Τῆς ἐκδρομῆς ἐκτὸς τῶν μαθητῶν συμμετέσχον καὶ πλεῖστοι ἄλλοι μετὰ τῶν οἰκογενειῶν των , ἐπανέκαμψαν δὲ πάντες εἰς Πειραιᾶ τὴν 5 ην ἑσπερινὴν ὥραν διὰ τοῦ αὐτοῦ ἀτμοπλοίου.»</ref>, το οποίο καθελκύστηκε στις 03.12.1883 από την εταιρεία Scott John & Co., Cartsdyke, Greenock <ref>[http://www.inverclydeshipbuilding.co.uk/home/inverclyde-shipyards/scotts/ships-built-by-scott-s Ships built by Scott's], INVERCLYDE SHIPBUILDING, ανακτήθηκε την 1/9/2013</ref>και παρέμεινε στην ιδιοκτησία της εταιρείας Σίφνος-Εύβοια μέχρι το 1906.

 

Άλλη δραστηριότητα του Σερπιέρη ήταν επίσης η λειτουργία μεταλλείου [[μαγγάνιο|μαγγανίου]] στη [[Μήλος|Μήλο]]<ref name="Agrant"/>, στο ακρωτήριο Βάνι<ref>[http://www.milos-island.info/gr/axio8eata04.htm Βάνι], milos-island.info, ανακτήθηκε την 1/9/2013</ref>.

 

Ο Ιωάννης Βαπτιστής πέθανε το 1887 και κηδεύθη στο [[Πρώτο Νεκροταφείο Αθηνών]], όπου και σήμερα βρίσκεται το ταφικό μνημείο της οικογένειάς του.